Φτου Ρουβά και…βγαίνω
Του ΑΡΗΣ ΣΚΙΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Όχι, ρε πούστη μου! Δεν μπορεί νάναι αυτή η πατρίδα μου! Δεν είναι δυνατόν Πολιτισμός της νάναι κάποιες «ρουβίτσες», με τρύπια τζιν κι” άναρθρες κραυγούλες. Δεν μπορεί να ορίζεται έτσι η αξία του καλλιτέχνη.
Να βραβεύεται ο Ρουβάκος με το βραβείο Κουν από μια απίθανη επιτροπή που δεν την ξέρει ούτε η μάνα της κι” αφού από την Ένωση Κριτικών αναγκάστηκαν να παραιτηθούν καθηγητές όπως ο Τσατσούλης κι” ο Πατσαλίδης.
Ντροπή και σ” όσους παριστάνουν τη γλάστρα του εν λόγω αοιδού με τα…μίνι και…επίτιμου οπαδού του Συλλόγου «Ελπίς» και διασκεδαστή της κυρίας Λάτση.
Κατ΄ αρχάς. Δε γουστάρει αυτός ο τόπος ευεργέτες και χορηγούς. Ξέρουμε δα διαχρονικά ποιοι υπήρξαν χορηγοί και ευεργέτες. Θέλουμε μόνο ν” αποδίδουν όλοι στο λαό, όσα πρέπει. Να αποδίδουν το ανταποδοτικό όφελος, κι” αυτό μας αρκεί.
Πάμε τώρα στην ευθύνη του καλλιτέχνη. Ο καλλιτέχνης και ο διανοούμενος, όπως μας δίδαξαν από τον Χάμφρι Μπόγκαρντ ....
...ως το Ντασέν κι” από τον Πικάσο ως το Μπρετόν και το Θεοδωράκη, έχει ευθύνη απέναντι στην κοινωνία. Το αν τραγουδάει ωραία, ή απαγγέλλει συγκλονιστικά…επέρδημεν!
Καλλιτέχνης δεν είναι οποίος κάνει αρπαχτές, ούτε οποίος ερμηνεύει καλά τον Τσέχοφ!Καλλιτέχνης είναι εκείνος πού με το ΣΥΝΟΛΟ της προσφοράς του δείχνει ότι σέβεται και συμπάσχει με την κοινωνία. Και στην Ελλάδα, ευτυχώς, είχαμε κάμποσους τέτοιους. Όπως ο Κατράκης, που του συνέθλιψαν τους όρχεις οι βασανιστές στη Μακρόνησο, όπως ο Μίκης, ο Βέγγος και άλλοι. Αυτοί οι σπουδαίοι έβαζαν πρώτα το καθήκον τους απέναντι στην κοινωνία κι” απέ το τεράστιο ταλέντο τους, που κι” αυτό δεν το ξόδεψαν για φραγκοδίφραγκα αλλά το έθεσαν μέσα από μια υψηλού επιπέδου αισθητική στην υπηρεσία και την αγωγή ενός ολόκληρου λαού.
Σήμερα λοιπόν, σε μια πατρίδα πού ψυχορραγεί και με κομμένη ανάσα ψάχνει το βηματισμό της, έχουμε κάθε τόσο μια επίθεση από φραγκάτους, από αυτούς που λέμε «με τα λεφτά μου, γαμώ και την κυρά μου»… Ένας απ´ αυτούς, ο κ. Παπαθεοχάρης, ο γνωστός που τσέπωσε κάποια φράγκα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, εμφανίζοντας το σκυλάδικο «Διογένης» ως…πολιτιστικό κέντρο. Κι” αφού επέβαλε στην πιάτσα τη «λέιντι Ντι» και τον Πανταζή, τώρα εμφανίζεται στην Πειραιώς να στήνει το «Πάνθεον», μπίζνα μελετημένη. Και πρώτο μεγάλο θέαμα «Οι άθλοι του Ηρακλέους», κάτι σα να κατέβηκε το Χόλιγουντ στη…Γούβα. Σενάριο η σύζυγος, σκηνοθέτης ο υιός και πρωταγωνιστής ο Σάκης Ρουβάς. Και περί το Ρουβά να παίζουν, δυστυχώς, ρόλο διακόσμησης ηθοποιοί από τους οποίους είχαμε άλλες απαιτήσεις. Κι” αρχίζει η φουλ διαφήμιση.
Πρώτης τάξεως επιτυχία η…βράβευση τού Σάκη! Κι” από κοντά να τον υπερασπίζονται ηθοποιοί του θιάσου! Εμ βέβαια, δε γίνεται να βγάλεις τα μάτια σου…
Η έκπληξη όμως είναι η παρουσία σ΄ αυτή την παράσταση της κυρίας Πατεράκη. Μιας κυρίας του θεάτρου, που από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκε συνοδός του Σάκη στο σανίδι… Ήταν η μεγάλη μου έκπληξη. Διότι πέρα από την εκτίμηση μου, με τιμούσε με τη φιλία της.
Δεν αρκούσε όμως η συμμετοχή της, αλλά βγήκε και στην…Τατιάνα παρακαλώ, για να υπερασπιστεί το Σάκη, ότι είναι παιδί ταλαντούχο και ευαίσθητο… Για να καταλήξει ότι, έτσι κι αλλιώς, σε λίγα χρόνια δε θα υπάρχει θέατρο!
Ε, λοιπόν, αγαπημένη μου Ρούλα! Θέατρο θα υπάρχει πάντα, γιατί το θέατρο αποτελεί κυτταρικό στοιχείο της κοινωνίας. Κι” όταν ακόμα εμείς θάμαστε απλή ανάμνηση, πάντα θα υπάρχουν παιδιά που θα καταθέτουν την αγωνία τους μέσα από τη δόκιμη, ή αδόκιμη υποκριτική τους. Και ειδικά για την Ελλάδα, θα υπάρχει όσο υπάρχει αυτός ο τόπος, γιατί είναι στοιχείο της μνήμης του. Αλλά κι” απανταχού στην Οικουμένη θα υπάρχει, γιατί είναι στοιχείο του Πολιτισμού της. Και μέσα απ´ αυτό αξιολογείται η ΕΥΘΥΝΗ του κάθε καλλιτέχνη απέναντι στην κοινωνία και τον Πολιτισμό. Που, όσα φράγκα και να ρίξει ο κάθε Παπαθεοχάρης, δε θα προσφέρει ούτε ένα λιθαράκι στον Πολιτισμό. Αντίθετα, με εκατοντάδες νέα παιδιά, σπουδαία και ταλαντούχα, σε κάποια μικρά θεατράκια, πού μ” αυτό το αίσθημα ευθύνης υπηρετούν σήμερα το θέατρο και την Κοινωνία,πολλές φορές ακόμα και χωρίς λεφτά. Δυστυχώς για τους φραγκάτους κι ευτυχώς για την κοινωνία, ο Πολιτισμός δεν εξαγοράζεται. Παράγεται ακόμα και σ” ένα μικρό υπόγειο με λάμπα θυέλλης. Όσο για το Σάκη, που δήλωσε ότι είναι ηθοποιός, γιατί αυτό λέει η ψυχούλα του, αν τον άκουγε ο Κουν, θα τον… εράπιζε !
Του ΑΡΗΣ ΣΚΙΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Όχι, ρε πούστη μου! Δεν μπορεί νάναι αυτή η πατρίδα μου! Δεν είναι δυνατόν Πολιτισμός της νάναι κάποιες «ρουβίτσες», με τρύπια τζιν κι” άναρθρες κραυγούλες. Δεν μπορεί να ορίζεται έτσι η αξία του καλλιτέχνη.
Να βραβεύεται ο Ρουβάκος με το βραβείο Κουν από μια απίθανη επιτροπή που δεν την ξέρει ούτε η μάνα της κι” αφού από την Ένωση Κριτικών αναγκάστηκαν να παραιτηθούν καθηγητές όπως ο Τσατσούλης κι” ο Πατσαλίδης.
Ντροπή και σ” όσους παριστάνουν τη γλάστρα του εν λόγω αοιδού με τα…μίνι και…επίτιμου οπαδού του Συλλόγου «Ελπίς» και διασκεδαστή της κυρίας Λάτση.
Κατ΄ αρχάς. Δε γουστάρει αυτός ο τόπος ευεργέτες και χορηγούς. Ξέρουμε δα διαχρονικά ποιοι υπήρξαν χορηγοί και ευεργέτες. Θέλουμε μόνο ν” αποδίδουν όλοι στο λαό, όσα πρέπει. Να αποδίδουν το ανταποδοτικό όφελος, κι” αυτό μας αρκεί.
Πάμε τώρα στην ευθύνη του καλλιτέχνη. Ο καλλιτέχνης και ο διανοούμενος, όπως μας δίδαξαν από τον Χάμφρι Μπόγκαρντ ....
...ως το Ντασέν κι” από τον Πικάσο ως το Μπρετόν και το Θεοδωράκη, έχει ευθύνη απέναντι στην κοινωνία. Το αν τραγουδάει ωραία, ή απαγγέλλει συγκλονιστικά…επέρδημεν!
Καλλιτέχνης δεν είναι οποίος κάνει αρπαχτές, ούτε οποίος ερμηνεύει καλά τον Τσέχοφ!Καλλιτέχνης είναι εκείνος πού με το ΣΥΝΟΛΟ της προσφοράς του δείχνει ότι σέβεται και συμπάσχει με την κοινωνία. Και στην Ελλάδα, ευτυχώς, είχαμε κάμποσους τέτοιους. Όπως ο Κατράκης, που του συνέθλιψαν τους όρχεις οι βασανιστές στη Μακρόνησο, όπως ο Μίκης, ο Βέγγος και άλλοι. Αυτοί οι σπουδαίοι έβαζαν πρώτα το καθήκον τους απέναντι στην κοινωνία κι” απέ το τεράστιο ταλέντο τους, που κι” αυτό δεν το ξόδεψαν για φραγκοδίφραγκα αλλά το έθεσαν μέσα από μια υψηλού επιπέδου αισθητική στην υπηρεσία και την αγωγή ενός ολόκληρου λαού.
Σήμερα λοιπόν, σε μια πατρίδα πού ψυχορραγεί και με κομμένη ανάσα ψάχνει το βηματισμό της, έχουμε κάθε τόσο μια επίθεση από φραγκάτους, από αυτούς που λέμε «με τα λεφτά μου, γαμώ και την κυρά μου»… Ένας απ´ αυτούς, ο κ. Παπαθεοχάρης, ο γνωστός που τσέπωσε κάποια φράγκα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, εμφανίζοντας το σκυλάδικο «Διογένης» ως…πολιτιστικό κέντρο. Κι” αφού επέβαλε στην πιάτσα τη «λέιντι Ντι» και τον Πανταζή, τώρα εμφανίζεται στην Πειραιώς να στήνει το «Πάνθεον», μπίζνα μελετημένη. Και πρώτο μεγάλο θέαμα «Οι άθλοι του Ηρακλέους», κάτι σα να κατέβηκε το Χόλιγουντ στη…Γούβα. Σενάριο η σύζυγος, σκηνοθέτης ο υιός και πρωταγωνιστής ο Σάκης Ρουβάς. Και περί το Ρουβά να παίζουν, δυστυχώς, ρόλο διακόσμησης ηθοποιοί από τους οποίους είχαμε άλλες απαιτήσεις. Κι” αρχίζει η φουλ διαφήμιση.
Πρώτης τάξεως επιτυχία η…βράβευση τού Σάκη! Κι” από κοντά να τον υπερασπίζονται ηθοποιοί του θιάσου! Εμ βέβαια, δε γίνεται να βγάλεις τα μάτια σου…
Η έκπληξη όμως είναι η παρουσία σ΄ αυτή την παράσταση της κυρίας Πατεράκη. Μιας κυρίας του θεάτρου, που από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκε συνοδός του Σάκη στο σανίδι… Ήταν η μεγάλη μου έκπληξη. Διότι πέρα από την εκτίμηση μου, με τιμούσε με τη φιλία της.
Δεν αρκούσε όμως η συμμετοχή της, αλλά βγήκε και στην…Τατιάνα παρακαλώ, για να υπερασπιστεί το Σάκη, ότι είναι παιδί ταλαντούχο και ευαίσθητο… Για να καταλήξει ότι, έτσι κι αλλιώς, σε λίγα χρόνια δε θα υπάρχει θέατρο!
Ε, λοιπόν, αγαπημένη μου Ρούλα! Θέατρο θα υπάρχει πάντα, γιατί το θέατρο αποτελεί κυτταρικό στοιχείο της κοινωνίας. Κι” όταν ακόμα εμείς θάμαστε απλή ανάμνηση, πάντα θα υπάρχουν παιδιά που θα καταθέτουν την αγωνία τους μέσα από τη δόκιμη, ή αδόκιμη υποκριτική τους. Και ειδικά για την Ελλάδα, θα υπάρχει όσο υπάρχει αυτός ο τόπος, γιατί είναι στοιχείο της μνήμης του. Αλλά κι” απανταχού στην Οικουμένη θα υπάρχει, γιατί είναι στοιχείο του Πολιτισμού της. Και μέσα απ´ αυτό αξιολογείται η ΕΥΘΥΝΗ του κάθε καλλιτέχνη απέναντι στην κοινωνία και τον Πολιτισμό. Που, όσα φράγκα και να ρίξει ο κάθε Παπαθεοχάρης, δε θα προσφέρει ούτε ένα λιθαράκι στον Πολιτισμό. Αντίθετα, με εκατοντάδες νέα παιδιά, σπουδαία και ταλαντούχα, σε κάποια μικρά θεατράκια, πού μ” αυτό το αίσθημα ευθύνης υπηρετούν σήμερα το θέατρο και την Κοινωνία,πολλές φορές ακόμα και χωρίς λεφτά. Δυστυχώς για τους φραγκάτους κι ευτυχώς για την κοινωνία, ο Πολιτισμός δεν εξαγοράζεται. Παράγεται ακόμα και σ” ένα μικρό υπόγειο με λάμπα θυέλλης. Όσο για το Σάκη, που δήλωσε ότι είναι ηθοποιός, γιατί αυτό λέει η ψυχούλα του, αν τον άκουγε ο Κουν, θα τον… εράπιζε !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου