ΚΑΣΤΕΛΛΙ 1970

Όλοι στην άκρη  φώναξε κάποιος - περνά το φορτηγό του Φλάσκα με τις

παραγγελιές από την Χώρα. Μόλις προσπέρασε ένα τσούρμο παιδιά ξεχύθηκαν στους χωμάτινους δρόμους, ώρα για ατελείωτα παιχνίδια, μπίλιες ξυλίκι- καμάκι, κρυφτό, κουτσό, οι ήρωες του 21 σε χαρτάκια παιχνίδι στους τοίχους, αμπάρζα, ψηλή γαϊδούρα, πειράματα με ασετιλίνη από του Λακιώτη ή από του Καπή. Η χαρχάλα στην κολότσεπη μία φέτα ψωμί με ζάχαρη ή ξυσμένη ντομάτα και ρίγανη στο χέρι δίπλα μας το αυτοσχέδιο πατίνι με ρόδες τα μεγάλα ρουλεμάν της παλιάς αλωνιστικής και μπρος για κατηφόρες, φωνάζοντας στους άδειους δρόμους και στις όμορφες γειτονιές. Η σφακοπιστόλα ήταν δύσκολη κατασκευή και λίγοι την είχαν, τα πιστολάκια του σούρου, τα αγοράζαμε από του Τσικιντίκου ή του Συτζούλη, τότε άρχιζε ένα ατελείωτο παιχνίδι με κλέφτες και χωροφυλάκους. Απογευματινή «κουζουλάδα» να ξεσμήλιωσουμε καμιά μπουμπουριά ή σφηκοφωλιά από τους παλιούς χωμάτινους τοίχους. Το σούρουπο επιδρομή στα μανταρίνια του Μαρή, ή όλοι μαζί φεύγαμε για το νταμάρι πάνω από την λίμνη, σκουπιδότοπος τότε, για να

μαζέψουμε αλουμίνια ή μπρούτζο και να τα πουλήσομε στου Λερά για 4  δεκάρες το κιλό, χαρτζιλίκι καλό τότε. Τα Σάββατα μετά το σχολειό όλοι στα «στράφυλλα» της Ένωσης για μπάλα, Καμάρα –Καστέλι, Πύργος –Τελωνείο, αγώνες με τις ώρες, 3 κόρνερ ένα πέναλτι, έντς έγινε φωνάζαμε, αποκαμωμένοι και διψασμένοι μετά τρέχαμε στο γκαζοζάδικο του Χαρίτο, για κανένα μπυράλ (η κόκα –κόλα της εποχής). Το πρωί της Κυριακής μετά την εκκλησία, όλοι γραμμή για την συνάντηση των προσκόπων, το απόγευμα γήπεδο για τον Κισσαμικό και μετά για κανά εκλέρ ή σάμαλι στου Σπύρο του Κάτη, με το τζου μποξ να παίζει Καζαντζίδη. Το βράδυ σινεμά (η ατραξιόν του παλιού Καστελιού) στου Σταματόγιαννη, έργο κατάλληλο, πρώτη προβολή «ΟΙ ΓΕΝΝΑΙΟΙ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ» βροντοφώναζε ο Μπάμπης και εμείς τρέχαμε  από την ταράτσα -τζαμπαζήδες-, σκαρφαλώνοντας προσεχτικά τον τοίχο του παλιού μύλου.
Κάπως έτσι θυμάμαι το Καστέλι στο τέλος της δεκαετίας του 60', κάπως έτσι θυμάμαι τα ατελείωτα και πολλά παιχνίδια μας, αναπολώντας φίλους και συμμαθητές. Κάπως έτσι θυμάμαι τους παλιούς χαρακτηριστικούς τύπους του Καστελιού, ανθρώπους απλούς, καλοσυνάτους, ξεχωριστούς.
Άνθρωποι και παιχνίδια που είχαν κυρίαρχο χρώμα στα παιδικά μας χρόνια, σήμερα μόνο αναμνήσεις και αυτές θολές, ξεθωριασμένες!!!!!!.