ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ

Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη
Μάνα: ότι ιερότερο και πιο σεβαστό, αφού θεϊκοί, φυσικοί και ηθικοί νόμοι την  προίκισαν και της έδωσαν το υπέρτατο και πραγματικό δικαίωμα να γεννά και να προστατεύει τη ζωή.
Άγια η μορφή της πίσω από τη ζωή του καθενός, μας συνοδεύει πάντα. Μετρημένες οι φορές, που η μάνα φάνηκε κατώτερη της ιδιότητας της-ποιος ξέρει άραγε για ποιους λόγους; 
Ή αναφορά, στη μάνα που με το μητρικό ένστικτο μόνο, και τη γυναικεία διαίσθηση χωρίς περίσσιες παιδαγωγικές και συμβουλευτικές γονέων μεγάλωνε τα παιδιά της και με μια μαγική δύναμη κυβερνούσε τις καθημερινές ανάγκες  του σπιτιού.
   Καθημερινή ασχολία πέρα από την συμβολή στην εξασφάλιση του επιούσιου  πλάι στον πατέρα να ταίσει, να κοιμήσει, να ντύσει, να παίξει, να τραγουδήσει, να πει παραμύθι να φτιάξει προικιά να βάλει στο σεντούκι για τη μεγάλη ώρα της χαράς του γάμου και του προορισμού, να παραδόσει αξίες και μηνύματα να γεμίσει το σεντούκι της ψυχής των παιδιών της.
Ό,τι ωραιότερο, ό,τι πλουσιότερο ονειρεύεται η μάνα για το παιδί της και μέσα της το εύχεται και το τραγουδεί και το υπόσχεται στα νανουρίσματα της:
Κοιμήσου αγγελούδι μου παδί μου νάνι νάνι
να μεγαλώσεις  γρήγορα σαν τ΄αψηλό πλατάνι
Να γίνεις άντρας στο κορμι και στο μυαλό
και νάσαι πάντα μες τον δρόμο τον καλό
Θα κεντήσω πάνω στου αλόγου σου τη σέλα
Της πεταλούδας το φτερό, του φεγγαριού
το πήγαινε έλα, αγόρι μου, να σε χαρώ
Κοιμήσου αστρί, κοιμήσου αυγή, κοιμήσου νιό φεγγάρι
Κοιμήσου που να σε χαρεί ο νιός που θα σε πάρει
Κοιμήσου και παράγγειλα στην Πόλη τα προικιά σου 
Στη Βενετιά τα ρούχα σου και τα χρυσαφικά σου…
 Αφ' εαυτού ο ρόλος της μάνας διδάσκει τις ύψιστες συγκινήσεις που πηγάζουν από το θαύμα της μητρότητας. Ακόμη και την ύστατη ώρα του οριστικού αποχωρισμού απλώνει τον ομφάλιο λώρο να μας επανασυνδέσει με τη μήτρα, να μας επαναφέρει στην εμβρυική ηλικία να μιλήσομε ξανά τη μυστική μητρική γλώσσα. Είναι τότε που νιώθομε τον ίλιγγο της μάνας, τη μοναδικότητα της στις τελευταίες της στιγμές.
Το πένθος της μάνας διαφυλάσσεται πάντα στην ψυχή μας και είναι ένα άλλο πένθος: είναι η ζωή, ο σεβασμός στην ύπαρξη, η ίδια βαθιά μέσα μας, που δεν υπάρχει μέρα ή νύχτα που να μην έρθει στη σκέψη μας.