Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΡΩΤΙΚΟΣ

Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη

Αίσθημα ευδαιμονίας, που γεμίζει το είναι μας, από τη ματιά, το λόγο και την επαφή του προσώπου που αγαπάμε, είναι ο Έρωτας. Είναι η δύναμη που μας κάνει να ξεχωρίζομαι το συγκεκριμένο άτομο και να το κάνομε μέρος της ζωής μας και στοιχείο της ολοκλήρωσης μας.
Αυτή η συγκίνηση προηγείται και έπεται της σεξουαλικής ένωσης και χωρίς αυτήν δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει το ένστικτο της αναπαραγωγής στον άνθρωπο.
Γι αυτό και πολλοί χαρακτήρισαν τον έρωτα σαν απάτη της φύσης προς αναπαραγωγή.
Σε προέκταση αυτών, όμως, έρωτας είναι η αφοσίωση σε κάποιο πρόσωπο, η ιδέα πέρα από το ένστικτο της διαιώνισης που διεγείρει αισθήματα και οδηγεί το πρόσωπο μέχρι τη θυσία. Από αυτόν τον θείο έρωτα διακατέχονται όλοι οι μάρτυρες της πίστεως και της ελευθερίας.
Στην Θεογονία και στην Κοσμογονία αρχή ζωτική είναι ο Έρωτας, από τον οποίο θα μπει σε τάξη το χάος. Κατά τον Πλάτωνα ο Έρως .......
.....είναι γιος της Πενίας και του Πόρου. Είναι άσχημος και σκληρός. Αυτός, όμως, ο έρωτας είναι η τάση και ο πόθος για το καλό, το αγαθό, και την ευδαιμονία. Αυτή η δημιουργική δύναμη που υποτάσσει το γενετήσιο ένστικτο και του δίδει περιεχόμενο, κατά τον Πλάτωνα κάνει τον κατώτερο να αναζητεί το ανώτερο και το τέλειο.
Συγγραφείς και ποιητές φιλόσοφοι και θυμόσοφοι έγραψαν για τον έρωτα και έχουν συνθέσει ένα μεγάλο ερωτικό κατά τον Μ. Χατζηδάκη, διαχρονικό.
Ο Μεγάλος Ερωτικός είναι ένας λαϊκός Θεός που ζει στη φαντασία μας από τη στιγμή που γεννιόμαστε ίσαμε να πεθάνομε, όμορφος, εφηβικός και αδιάκοπα ζωντανός, δε φοράει γραφικά ρούχα τοπικά, φοράει δικά του που συνθέτουν δύσκολους συνδυασμούς ήχων, ανάλαφρων χρωμάτων και ποιητικών ονείρων.
Ένα περιδιάβασμα σε στίχους Ελλήνων και ξένων ποιητών μας πείθει γι αυτό το σχηματισμό:
Έτσι ο Ησίοδος στη Θεογονία του δίδει τη φοβερή δύναμη του έρωτα γράφοντας
Ο δε έρως ως κάλλιστος εν αθανάτοισι θεοίσι
Πάντων θνητών δάμναται εν στήθεσι ναόν και επίφονα βουλήν
(ο έρωτας ο ωραιότερος από τους θεούς και τους ανθρώπους 
Δαμάζει την καρδιά μέσα στα στήθη και τη φρόνιμη σκέψη)
Ο Σοφοκλής στην Αντιγόνη:
Έρως ανίκατε μάχαν, Έρως ος εν κτήμασι επιπίπτεις
Ος εν μαλακαίς παρειαίις νεάνιδος εννυχεύεις 
αθανάτων φύξιμος ουδείς. Ο δε έχων μέμηνεν
(Έρωτα ανίκητε στον πόλεμο που χτήμα σου κάνεις όπου πέσεις, που στα απαλά μάγουλα της κορασίδας νυχτερεύεις και κανείς από τους θνητούς δε σου ξεφεύγει. Αυτός δε που θα ερωτευτεί τρελαίνεται)
Λυρικότατοι οι στίχοι του Σολομώντος στο "άσμα ασμάτων"
Θες με ως σφραγίδα επι την καρδίαν σου,
ως σφραγίδα επί τον βραχίονα σου
ότι κραταιά ως θάνατος  αγάπη 
ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι την αγάπην
 και ποταμοί ου συγκλύσουσιν αυτήν.
Και ο Λαμαρτίνος στο πιο ρομαντικό ποίημα όλων των εποχών την ¨Λίμνη¨ γράφει
Δίπλωσε χρόνε, δίπλωσε τα ακούραστα φτερά σου,
ώρες γλυκές μη φεύγετε σταθείτε μια στιγμή
και συ μη φεύγεις νύχτα μου με την αστροφεγγιά σου 
τώρα που ζευγαρώσαμε είναι όμορφη η ζωή
Λιτή και αισθησιακή η Μυρτιώτισσα στους παρακάτω στίχους της:
Σε αγαπώ δεν μπορώ τίποτε άλλο να πω 
Πιο απλό πιο βαθύ πιο μεγάλο
Και ο Σολωμός στο ¨Όνειρο¨
Άκου όνειρο ψυχή μου και της ομορφιάς θεά
Μου φαινόταν  όπως ήμουν 
Μετ εσένα μια νυχτιά…
Μελαγχολικός ο Καβάφης: Στις μέρες του 1903
Δεν τα ηύρα πια ξανά τα τόσο γρήγορα χαμένα
 τα ποιητικά τα μάτια,
το χλωμό το το πρόσωπο στο νύχτωμα του δρόμου 
δεν τα ηύρτα πια.
Λίγο διαφορετική η αίσθηση από τον Οδυσσέα Ελύτη στη "Μαρίνα των βράχων"
Έχεις μια γεύση τρικυμία στα χείλη
Στηλωμένη στους βράχους ,δίχως αύριο, στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας και ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα.
Και τέλος τόσο γνήσιος ο λαϊκός ριμαδόρος.
Στην πόρτα τση παράδεισος θα στέκω να ανημένω 
Κι α δε σε σε δω να μπεις εσύ μήτε κι εγώ δε μπαίνω.
Αφορμή γι αυτή τη γραφή ο εμπορικός Αγ. Βαλεντίνος που δε νομίζω οι στίχοι οι παραπάνω να τον συγκινούν, εξ άλλου η εφεύρεση του δεν ξεκίνησε από το συναίσθημα.
Εμείς ας ευχηθούμε οι άνθρωποι να ερωτεύονται με την γνήσια σημασία του έρωτα και στους νέους μας να ευτυχήσουν και να ερωτευθούν πέρα από τα  φτηνά και χυδαία ερωτικά μηνύματα της εποχής μας.