Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΑΝΤΑ ΔΙΔΑΣΚΕΙ

Ή του πρώτου ανδρός αρχή…….
Θουκυδίδη Επιτάφιος
Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη
Ο ιστορικός Θουκυδίδης στην Ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου, περιλαμβάνει και τον Επιτάφιο Λόγο που εξεφώνησε ο Περικλής προς τιμήν των μέχρι εκείνης της στιγμής νεκρών, στο τέλος του πρώτου έτους του ολέθριου αυτού πολέμου, που διεξήχθη μεταξύ Αθηνών και Σπάρτης και κράτησε είκοσι επτά ολόκληρα χρόνια. Ο λόγος αυτός στην βάση ήταν ένας ύμνος του τότε πολιτεύματος των Αθηνών, της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, αντιπαραβαλλομένης με το ολιγαρχικό πολίτευμα της Σπάρτης. Θέλοντας ο μεγάλος ιστορικός να τονίσει τη σημασία της προσωπικότητας στην πολιτική αναφέρει για την Αθήνα του 5ου π.χ. «Το πολίτευμα μας στην ουσία είναι «λόγω μεν δημοκρατία έργω δε η του πρώτου ανδρός αρχή…», που σημαίνει μεταφραζόμενο: 
Και στην πραγματικότητα το πολίτευμα μας είναι δημοκρατία μόνο στα λόγια, στην πράξη δε, είναι η εξουσία και η βαρύνουσα γνώμη ενός ανδρός του πρώτου.
Και γιατί μας ήρθε στο μυαλό ο Θουκυδίδης  αυτές τις δύσκολες μέρες που περνούμε και τις άλλες τις πιο δύσκολες που μέλλουν να έρθουν! 
Ακριβώς γιατί μέσα στον καταιγισμό των προσώπων και των λόγων, λείπει αυτή η του πρώτου ανδρός αρχή. Η δε δημοκρατία μας είναι, όντως, λόγω, μεν δημοκρατία, καθώς οι λέξεις έχουν χάσει πια τη σημασία τους και δημοκρατία σημαίνει ασυδοσία, και δικαιοσύνη σημαίνει ανομία.
Όχι προς θεού η αρχή του δικτάτορα, που μπορεί να πήγε ο νους, αλλά εκείνου που θα είχε την δύναμη να πάρει την πρωτοβουλία μπροστά στην αιμάσσουσα πατρίδα και να έλεγε αν όχι πριν της εκλογές, τουλάχιστον μετά τις εκλογές : «Κύριοι, χρόνια μας ψηφίζει ο ελληνικός λαός και  εμείς πια αποτελούμε το κράτος. Αυτή τη στιγμή το κράτος το διαλύσαμε και η πατρίδα μας χρειάζεται. Ελάτε τώρα να συνεργαστούμε. Όλους μας χρειάζεται και  πρέπει να προσφέρει καθένας από το μετερίζι του ό,τι μπορεί». Δεν ανέβηκε κανείς εις το ύψος των περιστάσεων ,από τον ολίγιστο πρόεδρο της δημοκρατίας μας, ως τον τελευταίο πολιτικάντη για μια τέτοια πράξη.
Και συρθήκαμε ανοήτως στις κάλπες, να ψηφίσομε τι, ποιόν. Να προσθέσομε άλλο ένα μηδέν στο μηδέν. Θα υπάρξει, άραγε αυτή η φωνή κάποτε; Άλλωστε αυτό ζήτησε με την ψήφο του ο λαός επί δύο συνεχείς φορές. Ή καθένας θα μετράει τα κουκιά του και θα ζητά την αυτοδύναμη πρωθυπουργία, αδιαφορώντας για τα χρονίζοντα προβλήματα, και την αιμορραγούσα Ελλάδα;
Κάποιοι δε, παρά τη νίκη τους, επιμένουν στη μη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση, γιατί τα πράγματα είναι τόσο χάλια και δεν έχουν άλλο δρόμο για τη σωτηρία, πλην όποιον και οι άλλοι υπόσχονται. Έτσι εκ του ασφαλούς καταδικάζουν τα πάντα και μένουν αντιπολίτευση. Και περιμένουν τους καιρούς που θα έρθουν……
Και δε ξέρω γιατί μέσα από του μυαλού τα αυλάκια ανασύρεται ένα παλιό άρθρο του΄Αγγελου  Βλάχου, ιδρυτή της «Καθημερινής»
Γράφει ο Άγγελος Βλάχος στην «Καθημερινή» τον Αύγουστο του 1922  λίγο μετά την Μικρασιατική καταστροφή.
Ο Ι. Μεταξάς ,αξιωματικός της σχολής Ευελπίδων, σπουδαγμένος από το κράτος, όταν ήρθε η ώρα για την Μικρασιατική εκστρατεία, αυτό το κράτος του ζήτησε ως αρχιστράτηγος να ηγηθεί της εκστρατείας και να βοηθήσει την πατρίδα και τις χιλιάδες λαού, που στρατεύθηκαν. 
Αυτός ο αξιωματικός κατηγορηματικά αρνήθηκε, λέγοντας: «όχι γιατί η εκστρατεία θα αποβεί καταστρεπτική»
Ένα δημοσιογράφος που παρακολουθεί, τον σταματά: «Αντιστράτηγε άκουσα κάτι που είπατε και το ίδιο νομίζω και εγώ. Έρχεστε σεις με το κύρος σας και εγώ με την πέννα μου να πούμε την αλήθεια στο λαό; Γιατί είναι φοβερό να γνωρίζετε την καταστροφή και ούτε να πηγαίνετε να την εμποδίσετε, ούτε έστω να την καταστήσετε μικρότερη»
Και το κράτος που τον ανέθρεψε και τον σπούδασε τον αφήνει ελεύθερο, δεν τον συλλαμβάνει, όπως άλλους απότακτους και ληστές. Αυτός φεύγει και πηγαίνει στο Φάληρο και κλείνεται στην οικία του περιμένοντας την καταστροφή ως κόραξ.
Και όταν η καταστροφή επήλθε ο Αντιστράτηγος φορεί το φράκο του από τους πρώτους και ζητά να γίνει πρωθυπουργός. Αλλά η Ελλάς έχει εργασία μαζεύει τα τέκνα της και τα ράκη της. 
Αν δεν είχε θα έπαιρνε σκούπα και θα του έλεγε καθ οδόν: Φύγε από δω ανυπότακτε στρατιώτα των αναγκών μου, αυτόκλητε κηδεμών της ατυχίας μου, τέκνον άχρηστον, άνθρωπε μηδέν που περιμένεις την εξουσία από τα ράκη μου…..»
Ας ελπίσομε ότι κάποια λογική θα πρυτανεύσει την επαύριο των εκλογών.
Και ας ακούσομε τέλος πάντων τι θα αρχίσει να γίνεται και να δούμε πώς θα γίνεται. Δε μας ενδιαφέρει ποιός θα το κάνει. Επίσης όχι άλλο πια  ποιός  φταίει!!! Οι καιροί ου μενετοί…..