Του Παναγιώτη Μπατσαρισάκη
Οικουμενική και πάλι για να βγούμε από το αδιέξοδο το 1989 με συμμετοχή ακόμη και του ιστορικού ΚΚΕ, αλλά και της ευρύτερης αριστεράς.
Άμεσα κλήθηκε ο λαός… να πληρώσει με έκτακτη εισφορά και τα νέα φορολογικά εκκαθαριστικά έφτασαν σε όλους για να πληρώσουν το χρέος που σαν αδάμαστο τέρας τραβούσε την ανηφόρα του ακάθεκτο, σημειώνοντας νέο ρεκόρ κατά τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη αυξανόμενο κατά 20 ποσοστιαίες μονάδες.
Και έρχεται η περίοδος ΠΑΣΟΚ… με πάλι αυξημένα τα επιτόκια, αλλά και η ανάπτυξη αυξημένη να τρέχει με 4,3%. Παρατηρείται ένα φρενάρισμα του χρέους το 2003, αλλά το 2004 έρχονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες και μας εκτοξεύουν το χρέος σε συνδυασμό με το ΕΚΑΣ και τις αυξήσεις στις συντάξεις.
Τον Μάρτιο του 2004 ο Καραμανλής παραλαμβάνει χρέος που ανέρχεται στο 97,4% του ΑΕΠ και αρχίζει ουσιαστικά η περίοδος ......
....του επερχόμενου χάους που ζούμε σήμερα αμφισβητώντας οι Ευρωπαίοι την ορθότητα και ειλικρίνεια των στατιστικών μας στοιχείων.
Το 2008-2009 θεωρείται η διετία της κατάρρευσης, γιατί τα έξοδα αυξήθηκαν κατά 40 δις ενώ τα έσοδα 20 δις μόνο (κακή δημοσιονομική πολιτική) προσθέτοντας 57 δις στο χρέος απότομα ενώ παράλληλα μόνο οι τόκοι δανεισμού μας επιβάρυναν κατά 12-15 δις ετησίως.
Οι εισαγωγές και η υπερκατανάλωση ταυτόχρονα με την έλλειψη παραγωγής –εξαγωγών αλλά και γενικότερης δημοσιονομικής χαλάρωσης μας οδήγησαν στην αγκαλιά των μνημονίων και έκτοτε οι κυβερνήσεις ανεβοκατεβαίνουν με τα κόμματα να πετούν την καυτή πατάτα το ένα στο άλλο, με τον χειμαζόμενο λαό να προσπαθεί να επιβιώσει, με μεγάλες μάζες να ζουν μέρες κατοχικές μη έχοντας τα απαραίτητα.
Οι κοινωνικές τάξεις είναι στα κάγκελα πιέζοντας κυβερνήσεις και ανεβάζοντας – κατεβάζοντας τες, και ο χειμαζόμενος λαός αντιμετωπίζει ιδεοληψίες αλλά και καρεκλομανία πολλών επιδεινώνοντας δραματικά την θέση της Ελλάδας κάθε μέρα στο διεθνές σκηνικό, με μία χώρα γυμνή οικονομικά, βασιζόμενη μόνο στις εισροές των μνημονίων.
Λογικό είναι ότι ανοίγουν πάλι ορέξεις γειτόνων, για περαιτέρω επεκτάσεις και κοινή διαπίστωση πλέον είναι ότι είμαστε απομονωμένοι και σε δεινή θέση με τις απειλές να μας προσεγγίζουν από παντού, αλλά Ελλάδα ενωμένη ποτέ νικημένη λέει η ιστορία.
Συγκρίνοντας το 1974 με το τώρα φαίνεται η οικουμενική κυβέρνηση λύση, μονόδρομος, ή και γιατί όχι κυβέρνηση εθνικής ενότητας.
Οικουμενική και πάλι για να βγούμε από το αδιέξοδο το 1989 με συμμετοχή ακόμη και του ιστορικού ΚΚΕ, αλλά και της ευρύτερης αριστεράς.
Άμεσα κλήθηκε ο λαός… να πληρώσει με έκτακτη εισφορά και τα νέα φορολογικά εκκαθαριστικά έφτασαν σε όλους για να πληρώσουν το χρέος που σαν αδάμαστο τέρας τραβούσε την ανηφόρα του ακάθεκτο, σημειώνοντας νέο ρεκόρ κατά τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη αυξανόμενο κατά 20 ποσοστιαίες μονάδες.
Και έρχεται η περίοδος ΠΑΣΟΚ… με πάλι αυξημένα τα επιτόκια, αλλά και η ανάπτυξη αυξημένη να τρέχει με 4,3%. Παρατηρείται ένα φρενάρισμα του χρέους το 2003, αλλά το 2004 έρχονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες και μας εκτοξεύουν το χρέος σε συνδυασμό με το ΕΚΑΣ και τις αυξήσεις στις συντάξεις.
Τον Μάρτιο του 2004 ο Καραμανλής παραλαμβάνει χρέος που ανέρχεται στο 97,4% του ΑΕΠ και αρχίζει ουσιαστικά η περίοδος ......
....του επερχόμενου χάους που ζούμε σήμερα αμφισβητώντας οι Ευρωπαίοι την ορθότητα και ειλικρίνεια των στατιστικών μας στοιχείων.
Το 2008-2009 θεωρείται η διετία της κατάρρευσης, γιατί τα έξοδα αυξήθηκαν κατά 40 δις ενώ τα έσοδα 20 δις μόνο (κακή δημοσιονομική πολιτική) προσθέτοντας 57 δις στο χρέος απότομα ενώ παράλληλα μόνο οι τόκοι δανεισμού μας επιβάρυναν κατά 12-15 δις ετησίως.
Οι εισαγωγές και η υπερκατανάλωση ταυτόχρονα με την έλλειψη παραγωγής –εξαγωγών αλλά και γενικότερης δημοσιονομικής χαλάρωσης μας οδήγησαν στην αγκαλιά των μνημονίων και έκτοτε οι κυβερνήσεις ανεβοκατεβαίνουν με τα κόμματα να πετούν την καυτή πατάτα το ένα στο άλλο, με τον χειμαζόμενο λαό να προσπαθεί να επιβιώσει, με μεγάλες μάζες να ζουν μέρες κατοχικές μη έχοντας τα απαραίτητα.
Οι κοινωνικές τάξεις είναι στα κάγκελα πιέζοντας κυβερνήσεις και ανεβάζοντας – κατεβάζοντας τες, και ο χειμαζόμενος λαός αντιμετωπίζει ιδεοληψίες αλλά και καρεκλομανία πολλών επιδεινώνοντας δραματικά την θέση της Ελλάδας κάθε μέρα στο διεθνές σκηνικό, με μία χώρα γυμνή οικονομικά, βασιζόμενη μόνο στις εισροές των μνημονίων.
Λογικό είναι ότι ανοίγουν πάλι ορέξεις γειτόνων, για περαιτέρω επεκτάσεις και κοινή διαπίστωση πλέον είναι ότι είμαστε απομονωμένοι και σε δεινή θέση με τις απειλές να μας προσεγγίζουν από παντού, αλλά Ελλάδα ενωμένη ποτέ νικημένη λέει η ιστορία.
Συγκρίνοντας το 1974 με το τώρα φαίνεται η οικουμενική κυβέρνηση λύση, μονόδρομος, ή και γιατί όχι κυβέρνηση εθνικής ενότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου