Γράφει ο Νίκος Μουντάκης
Μέχρι πρόσφατα τα πράγματα ήταν σχετικά απλά ή φαινόντουσαν έτσι. Όλη την προηγούμενη διετία είχαμε ένα δημόσιο χρέος που έπρεπε να μειωθεί σε μια κατάσταση που κατά τ’ άλλα λειτουργούσε. Ακόμη κι όταν η οικονομία άρχισε να καταρρέει με τις επιχειρήσεις να κλείνουν σωρηδόν, τη ζήτηση να εξαφανίζεται, τα κέρδη να καταγράφουν κάθετη πτώση και την ανεργία να εκτινάσσεται, ακόμη και υπό αυτές τις συνθήκες υπήρχε μια πολιτική διαχείριση, μια κυβέρνηση εν λειτουργία. Μπορεί τα στελέχη της να απέφευγαν να μετακινηθούν με τα πόδια για να διαφυλάξουν την σωματική τους ακεραιότητα, παρόλα αυτά όμως νόμοι ψηφίζονταν, προεδρικά διατάγματα εκδίδονταν, συμφωνίες υπογράφονταν, κοκ. Όλα αυτά μέχρι πριν δέκα μέρες, για την ακρίβεια μέχρι εκείνη την Δευτέρα στις 31 Οκτώβρη που ο πρωθυπουργός είχε την φαεινή ιδέα να ζητήσει τη διενέργεια δημοψηφίσματος, για να εξασφαλίσει την πρωθυπουργική του καρέκλα. Κατ’ άλλους η ημερομηνία σταθμός ήταν η 28η Οκτωβρίου όταν οι παρελάσεις μετατράπηκαν σε πορείες με την οργή του κόσμου να καταλαμβάνει μέρα μεσημέρι τις λεωφόρους. Υπ’ αυτή την ερμηνεία το δημοψήφισμα δεν ήταν παρά το τάιμ άουτ που ζητά ο προπονητής στο μπάσκετ για να κόψει τα σερί της αντίπαλης ομάδας. Ακόμη κι έτσι, η διετία αυτή, παρά τα τακτικά γιαουρτώματα κυβερνητικών βουλευτών, ..........