Η ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ RASKOLNICK

                      Ο ΛΥΚΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΜΠΟΥΜΠΟΥΛΑ ΧΑΙΡΕΤΑΙ
Το έχομε πει πολλές φορές ότι είναι απολύτως άνευ νοήματος να εθελοτυφλούμε πιστεύοντας στις «εύκολες λύσεις» και να βαυκαλιζόμαστε με την ιδέα ότι η διέξοδος σε εθνικό νόμισμα, εδώ και τώρα, είναι εφικτή. Με δεδομένο το χαώδες έλλειμμα στο εμπορικό μας ισοζύγιο και την ανυπαρξία σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης, η  εξαθλίωση των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων, θα ήταν αμεσότερη και εντονότερη. Σε συνθήκες βίαιης προσαρμογής, θα μπορούσαμε ίσως να αποκτήσουμε διατροφική επάρκεια σε σχετικά σύντομο διάστημα, αλλά δεν ήταν μέχρι σήμερα το νόμισμα που μας εμπόδιζε να το πετύχουμε αυτό. Ήταν οι πολιτικές απαξίωσης της πρωτογενούς μας παραγωγής στις οποίες συναινέσαμε ευχαρίστως, με αντάλλαγμα μια χούφτα ευρώ και η έλλειψη οράματος, το οποίο δυστυχώς δεν αγοράζεται ούτε με ευρώ ούτε με εθνικό νόμισμα
Όσοι υποστηρίζουν την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα κι έχουν λίγη σοβαρότητα, παραδέχονται ότι απαιτείται σχεδιασμός συντεταγμένης εξόδου. Επιπλέον, να συμπληρώσουμε, ότι πέραν των απαραίτητων αλλά ανύπαρκτων συναλλαγματικών διαθεσίμων, απαιτείται και ο κάματος της επιμονής και της υπομονής στην επιτυχή υλοποίηση αυτού του σχεδιασμού.
Η ουσία του πράγματος, εδώ και τώρα, ......
..δεν βρίσκεται στην επιλογή του νομίσματος που θα επιλέξουμε για να πληρώσουμε τα φέρετρα των πιο αδύναμων από εμάς.
Η ουσία του πράγματος εντοπίζεται στην αντιμετώπιση των διαρθρωτικών προβλημάτων της κοινωνίας και της οικονομίας μας και στην πάταξη της παρασιτικής ολιγαρχίας και του εσμού των ακολούθων της, στην εξειδίκευση του λογιστικού ελέγχου του δημόσιου χρέους και στην ανάκτηση του υφαρπαγμένου και καταχρασμένου από τα δημόσια ταμεία πλούτου. Με τέτοια έμπρακτα αποτελέσματα -και όχι, βέβαια, με στομφώδεις αερολογίες- θα μπορούσαμε μετά να καταφύγουμε στο ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, ο οποίος, δια στόματος του απεσταλμένου ανεξάρτητου εμπειρογνώμονα, μιλάει σαφώς για την παραβίαση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα.
Τι είναι, όμως, ο λογιστικός έλεγχος, τον οποίο με τόση ευκολία λοιδορούν αυτοί που έχουν τη φωλιά τους λερωμένη?
Ασφαλώς, ο έλεγχος αυτός έχει δυο όψεις.
Η πρώτη όψη αφορά στον έλεγχο των πηγών των κεφαλαίων που συνιστούν το δημόσιο χρέος.
Γύρω από αυτήν την όψη, επικεντρώθηκαν οι ενδιαφέρουσες και διαφωτιστικές θεωρίες που ακούσαμε από αξιόλογους αγορητές στην Επιτροπή της Αλήθειας, μιαν επιτροπή που δυστυχώς έχει χλευαστεί ποικιλοτρόπως.
Όμως, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, υπάρχει μια αιτιολόγηση στον χαρακτηρισμό των συντελεστών της Επιτροπής της Αλήθειας, ως γραφικών, για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι ότι αυτό το χρέος έχει αλλάξει πολλά χέρια στο βάθος του χρόνου. Ο δεύτερος και κυριότερος λόγος, είναι ότι με τις δόλιες μεθοδεύσεις και με την ανοίκεια συναίνεση εκείνων που εμπιστευθήκαμε όλα αυτά τα πέτρινα χρόνια για να μας κυβερνούν, το χρέος έφυγε από τα χαρτοφυλάκια των υπόλογων τραπεζιτών και, στο μεγαλύτερο μέρος του, φορτώθηκε στις πλάτες των υπόλοιπων Ευρωπαίων φορολογούμενων με αυτήν την κακοστημένη απάτη του P.S.I. που οπωσδήποτε θα γραφτεί στις μελανότερες σελίδες της ευρωπαϊκής πολιτικής και οικονομικής ιστορίας.
Η δεύτερη και κρισιμότερη, ετούτη την ώρα, όψη του λογιστικού ελέγχου, έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, αφορά στις χρήσεις των κεφαλαίων που συνιστούν αυτό το χρέος.
Η λογιστική είναι η "επιστήμη" της διαχείρισης των δεδομένων. Κοντολογίς, τα δεδομένα, με τη σωστή διαχείρισή τους, μετατρέπονται σε πληροφορίες. Με τις πληροφορίες εγκαλείς αυτούς που έκλεψαν, να γυρίσουν πίσω τα κλεμμένα.
Όπως λέγαμε από πολύ παλιά, πριν ακόμα από το πρώτο κούρεμα, δε θα ήταν πρέπον να αρνηθούμε ένα χρέος που σύνηψαν οι άθλιοι που όλα αυτά τα χρόνια ψηφίζαμε για να μας κυβερνούν ούτε θα έπρεπε να γίνει το κούρεμα αυτού του χρέους που αποτέλεσε την ταφόπλακα των μισοθαμμένων ευθυνών εκείνων που το δημιούργησαν.
Τώρα που το άθλιο ευρω-ιερατείο των συνενόχων έχει φορτώσει το ελληνικό χρέος στις πλάτες των ευρωπαϊκών λαών και με το λουρί στους σβέρκους μας, προσπαθεί να καλύψει την απάτη, η ανάγκη να ελεγχθούν οι χρήσεις αυτών των κεφαλαίων, είναι επιτακτικότερος. Μήπως από εκεί δεν είναι που εκπορεύεται και το μένος του δόκτορος Σόιμπλε, κατά της Ελλάδας?
Το θέμα, όμως, δεν είναι τι κάνουν οι άλλοι, που στο κάτω-κάτω της γραφής προασπίζονται τα ιδιοτελή συμφέροντα των εργοδοτών τους. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς. Από τη δική μας την πλευρά δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να αφήνουμε στο απυρόβλητο τους κουρσάρους των εθνών ούτε, βέβαια, τους ντόπιους αντιπροσώπους τους! Όλους αυτούς τους δοσίλογους και τους μιζαδόρους, αυτά τα ανθρωπόμορφα μολυσματικά τρωκτικά, που ζουν ανάμεσά μας κι ενίοτε μας κουνούν κι από πάνω το δάχτυλο, ισχυριζόμενοι ότι τα φάγαμε όλοι μαζί.  
Αν ζούσαμε σε έναν δικαιότερο κόσμο θα ελπίζαμε από τους (συν)εταίρους δυνάστες και δανειστές που όλα αυτά τα χρόνια εξοντώνουν τον ελληνικό λαό, την ύστατη ώρα, τώρα που έφτασε ο κόμπος της απάτης τους στο χτένι, αντί να ζητούν περισσότερο αθώο αίμα, να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Αυτό ελπίζαμε ότι θα πετύχαινε διαπραγματευόμενη μια ελληνική κυβέρνηση αθώα του αίματος και τα πρώτα μηνύματα που πήραμε ήταν αισιόδοξα. Δυστυχώς, η εξέλιξη των πραγμάτων ήταν απολύτως απογοητευτική.
Ποτέ όμως δεν είναι αργά, και τώρα που οι ανοησίες περί δημιουργικής ασάφειας έχουν καταρρεύσει, ας μην τις αντικαθιστούμε με ακόμα μεγαλύτερες ανοησίες, αλλά συντεταγμένα να επικεντρωθούμε στην αναψηλάφηση των φακέλων που περιγράφουν το πού και το πώς ξοδεύτηκαν αυτά τα αμύθητα ποσά που με περισσή αφροσύνη μας δάνειζαν οι Γερμανοί και οι Γάλλοι τραπεζίτες όλα αυτά τα χρόνια –και να μάθουμε επιτέλους ποιοι ωφελήθηκαν.
Αλλά για να γίνουν αυτά για τα οποία συζητούμε, χρειάζεται σύμπνοια, συνοχή και καθαρός νους. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα με ατελέσφορους λεονταρισμούς, ούτε με την αχρείαστη διχόνοια που έχει γεννήσει η οικτρή εθνική ήττα, διότι, εν τω μεταξύ, ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται...