Γράφει ο Νίκος Μουντάκης
Η κατασκευή της Ευρωζώνης θυμίζει αλληλεξαρτώμενα, συγκοινωνούντα δοχεία, όπου στο τέλος πληρώνει τα χρέη των υπολοίπων αυτός που έχει τα απαιτούμενα χρήματα – ένα γεγονός που καθιστά υποχρεωτική είτε την πολιτική ένωση, είτε τη διάλυση της.
“Τα κράτη, σε αντίθεση με τους ιδιώτες, δεν είναι υποχρεωμένα να εξοφλούν τα χρέη τους. Η κυβέρνηση μίας χώρας, η οποία έχει τη δική της κεντρική τράπεζα, μπορεί να λαμβάνει συνεχώς νέα δάνεια - τυπώνοντας τα χρήματα, τα οποία κάποιος της δανείζει. Αυτό δεν ισχύει για τα κράτη της Ευρωζώνης – των οποίων όμως οι κυβερνήσεις δεν είναι επίσης υποχρεωμένες να πληρώσουν τα χρέη τους.
Εάν οι ξένοι δανειστές τις πιέσουν υπερβολικά, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, μπορούν ανά πάσα στιγμή να προβούν σε στάση πληρωμών – η οποία δεν είναι ότι καλύτερο, αλλά μετά από αυτήν η ζωή συνεχίζεται, συνήθως όπως προηγουμένως. Η χειρότερη περίοδος είναι αυτή που προηγείται της στάσης πληρωμών και της χρεοκοπίας – όχι αυτή που ακολουθεί.
Όπως συνέβαινε κάποτε με το «φάντασμα του κομμουνισμού», το οποίο αναζητούσε την πατρίδα του στην Ευρώπη, στο φημισμένο μανιφέστο του Karl Marx, έτσι και σήμερα όλες οι «δυνάμεις» της ΕΕ έχουν συγκροτήσει μία «Ιερή Συμμαχία», με στόχο να διώξουν......