Η επίσκεψη στην Κίσαμο είναι μοναδική εμπειρία. Η γνωριμία με την επαρχία δεν έχει να κάνει μονάχα με το ζεστό και φωτεινό ήλιο, την κρυστάλλινη θάλασσα, τα φαράγγια, την παρθένα γη, την μεγάλη χρονική διάρκεια διακοπών σας στην περιοχή. Η γνωριμία με την επαρχία Κισάμου είναι ταυτόχρονα κι ένα ταξίδι στην μακραίωνη ιστορία της, τον πολιτισμό, την παράδοση, τα ήθη και έθιμα, την φιλόξενη ψυχή των ανθρώπων της....Όσοι δεν μπορείτε να το ζήσετε... απλά κάντε μια βόλτα στο ιστολόγιο αυτό και αφήστε την φαντασία σας να σας πάει εκεί που πρέπει...μην φοβάστε έχετε οδηγό.... τις ανεπανάληπτες φωτογραφίες του καταπληκτικού Ανυφαντή.





Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΥΛΩΝΑΚΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΥΛΩΝΑΚΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2020

ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΚΡΗΤΗΣ

Αύριο, στις 12 το μεσημέρι, στη βιβλιοθήκη της Ο.Α.Κ., η πρώτη συνάντηση της φιλαναγνωστικής συντροφιάς της Ο.Α.Κ., για το 2020. Θέμα της συζήτησης, "Ο Βίος του Ισμαήλ Φερίκ Πασά", το βιβλίο που έγραψε η Ρέα Γαλανάκη πριν από τριάντα χρόνια.
Η ιστορία του Ισμαήλ Φερίκ Πασά, ή Ισμαήλ Σελίμ Πασά ή στο ελληνικότερο, Εμμανουήλ Καμπάνη Παπαδάκη, είναι γνωστή. Πρόκειται για έναν Κρητικό από το Οροπέδιο στην Ανατολική Κρήτη που σε μια τουρκική επιδρομή του 1823, αιχμαλωτίστηκε μαζί με τον αδερφό του Αντώνιο. Ο αδερφός του κατάφερε και δραπέτευσε ενώ αυτός εξισλαμίστηκε και ακολούθησε μια σημαντική πορεία ως στρατιωτικός της Αιγύπτου. Η συγγραφέας, βέβαια, δεν έγραψε απλά ένα βιογραφικό βιβλίο. Θέλησε με το βιβλίο της να αγγίξει βαθύτερες, σκοτεινές ίσως, γωνιές της ανθρώπινης ψυχής. Δεν είναι τυχαίος ο τίτλος: Ο Βίος του Ισμαήλ Φερίκ Πασά, Spina nel Cuore.
Spina nel Cuore. Αγκάθι, λοιπόν, στην καρδιά της Βενετίας το Οροπέδιο μα και στην καρδιά του ήρωα αφού του γεννά το άλγος του νόστου. Ο ήρωας, μια βασανισμένη ψυχή, που κερδίζει μονομιάς τον αναγνώστη και τον κάνει να θέλει να βρίσκεται δίπλα του, σε κάθε βήμα του πολυτάραχου βίου του. Δεν είναι όμως, μόνο τα βάσανα του ήρωα που μας κάνουν να νιώθουμε πολύ κοντά σ’ αυτόν αλλά και ο λόγος της συγγραφέως που είναι βαθιά ποιητικός. Έτσι, βλέπουμε τα πρώτα χρόνια, τα παιδικά, να γίνονται ένα παιδί αόρατο στους άλλους που τον συντροφεύει στη νέα του ζωή και δεν τον αφήνει να ξεχνά. Η σπηλιά που για τους άλλους ήταν το καταφύγιο στις δύσκολες ώρες, γι’ αυτόν γίνεται η είσοδος στην κόλαση μα και ο τόπος της δεύτερης γέννησής του. Ένα αρχαίο, μινωικό, μαχαίρι που θα βρει σε μια γωνιά της σπηλιάς, θα ‘ναι πάντα χωμένο στον κόρφο ή στο ζωνάρι του. Μ’ αυτό θα σφραγιστεί και ο νόστος του και θα κλείσει ο ανοιχτός σαν πληγή κύκλος της ζωής του.
Πάνε τριάντα χρόνια από τότε που διάβασα για πρώτη φορά τον Βίο του Ισμαήλ Φερίκ Πασά. Είχα μόλις τελειώσει τη στρατιωτική μου θητεία και είχα ριχτεί με λαχτάρα μεγάλη στην ανάγνωση βιβλίων. Ό,τι μου είχε λείψει για δυο ολόκληρα χρόνια, προσπαθούσα να το αποκτήσω με ταχύτητα ιλίγγου. Λάθος μου, μεγάλο. Η ταχύτητα αυτή μου στέρησε, θαρρώ, την σε βάθος προσέγγιση και απόλαυση των αναγνωσμάτων μου. Έτσι, και η ανάγνωση του Βίου έγινε πολύ γρήγορα και αυτό που έμεινε στη μνήμη μου ήταν απλά η “περίεργη” ιστορία ενός Κρητικού που αναγκάστηκε να αλλαξοπιστήσει στα ανταριασμένα χρόνια του 19ου αι.
Τύχη αγαθή με έφερε στη Λέσχη Ανάγνωσης της Ορθόδοξης Ακαδημίας Κρήτης και το δεύτερο βιβλίο που αποφασίσαμε να διαβάσουμε, ήταν ο Βίος. Έψαξα να βρω το βιβλίο, αυτό από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ, στα ράφια της βιβλιοθήκης μου, αλλά μάταια. Είχε χαθεί. Έτσι, το αγόρασα ξανά. Αυτή τη φορά, τη συλλεκτική έκδοση του Καστανιώτη. Και άρχισα να το ξαναδιαβάζω.
Δύσκολο να περιγράψω όσα ένιωσα στη διάρκεια της ανάγνωσης αυτής. Τα βιώματα του Ισμαήλ, ο θανάσιμος Νόστος του, οι σκιές σύντροφοί του, το γύρισμα του κλειδιού στην κλειδωνιά του έρημου πατρικού, γινήκαν και δικά μου. Δική μου και η δεύτερη γέννησή του, δικός μου κι ο δεύτερος του θάνατος. Ο λυτρωτικός.
Θαρρώ πως το πρώτο βιβλίο, αυτό της ΑΓΡΑΣ, βρήκε το δρόμο και γύρισε στο σπήλιο, στο Ψυχρό, και χάθηκε στα βάθη του, ανάμεσα σε όστρακα μινωικά και σκεβρωμένα από τη σκουριά αιώνων, μαχαίρια θυσίας. Επέστρεψε εκεί, για να με οδηγήσει στην αναζήτηση και την ανάγνωση του. Για να ζήσω ξανά, στα χρόνια της ωριμότητάς μου αυτή τη φορά, τον συγκλονιστικό βίο του Ισμαήλ Φερίκ Πασά, με άλλον τρόπο. Βαθύτερο, ουσιαστικότερο, γεμάτο κέρδος ψυχής.
Γιάννης Μυλωνάκης

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2019

ΝΟΤΙΟ ΚΡΗΤΙΚΟ ..ΤΟ ΛΙΒΥΚΟ

Πανέμορφο και το ηλιοβασίλεμα στο νότιο Κρητικό ή Λιβυκό όπως το ξέρουμε...
Πάντως υπάρχει μια αντιπαλότητα σχετικά με το όνομα, δηλαδή αν πρέπει να μείνει ή όχι το Λιβυκό ...
Η προσπάθεια αλλαγής έχει ξεκινήσει εδώ και 5 χρόνια απο ένα απόστρατο τον κ. Μανώλη Λουτσέτη που έχει στείλει πολλές επιστολές στα διάφορα υπουργεία επιθυμώντας την αλλαγή του ονόματος απο Λιβυκό σε Νότιο Κρητικό. Φυσικά η προσπάθεια αυτή έχει βρει υποστηρικτές όπως ... η υδρογραφική υπηρεσία του πολεμικού Ναυτικού που ονομάζει την περιοχή Νότιο Κρητικό απο το 2004.
Φυσικά για να ξεκαθαρίσουμε και το όνομα Λιβυκό, πρέπει να καταλάβουμε οτι δεν εννοούμε την χώρα της Λιβύης αλλά προέρχεται απο την Νύμφη Λιβύη (η κόρη του Έπαφου, του γιου του Δία και της Αργίτισσας Ιούς) απέκτησε από τον Ποσειδώνα δύο γιους. Τον Βήλο και τον Αγήνορα. Ενώ ο Αγήνορας πήγε στη Συρία, ο Βήλος έμεινε στην Αίγυπτο, όπου έγινε βασιλιάς και παντρεύτηκε την Αγχινόη (ή Αγχιρρόη), κόρη του θεού Νείλου. Απέκτησε δύο δίδυμους γιους, τον Αίγυπτο και τον Δαναό. Σε αυτούς προσθέτουν μερικές φορές τον Κηφέα και τον Φινέα. Από τον Βήλο κατάγονται οι μεγάλοι ήρωες της αρχαίας Ελλάδας, Περσέας και Ηρακλής, ενώ από τον Αγήνορα ο Μίνωας και ο θεός Διόνυσος.

Ευχαριστώ τον Γιάννη Μυλωνάκη για την τόσο κατατοπιστική ερμηνεία της λέξης.

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2019

1η ΔΕΚΕΜΒΡΗ 1913 Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ

Ιεροί παππούδες,
Σκιές να γίνετε, παλεύουνε πολλοί, μα μην πικραίνεστε. Όσο και να παλεύουνε, ο κόπος τους στου ανέμου τα γυρίσματα και στου γιαλού τα κύματα, σβήνει και χάνεται. Και της πατημασιάς σας τ’ αποτύπωμα, με ύπουλη μανία, πασχίζουνε να σβήσουνε. Μάταια όμως. Τα χέρια και τ’ ακράνυχά τους γδέρνουνε και κόμποι απ’ το αίμα τους στη γη σταλάζουν. Μα εκείνη, ώρα δε χάνει και τις μιαρές σταλιές τις αποδιώχνει, το άλλο, το άγιο αίμα, μη μολύνουν. Αυτό, που με της μάνας τη στοργή, κρατά στον κόρφο της σα θησαυρό και το φυλάει.
Ιεροί παππούδες,
Μην πικραίνεστε. Γιατί, πολλοί είναι κι όσοι δεν ξεχνούνε. Κι είναι πολλές οι νιες ψυχές που στην αθιβολή σας μόνο, αστράφτουνε και κεραυνούς τα μάθια τους γεννούνε. Κι ορκίζονται πως άξια, την ώρα της ευθύνης, θα σταθούνε.
Ιεροί παππούδες,
Μην πικραίνεστε. Τα ό,τι εκάματε κι εδώσατε, γραμμένα αιώνια. Όχι μονάχα στα βιβλία, μα παντού, σε κάθε σπιθαμή του τόπου που μας έτυχε πατρίδα να νογούμε. Βράχοι, δρυγιάδες, φάραγγες και νερομάνες, βοτάνια στη Μαδάρα και διπλογυρισμένοι ανθοί στου κάμπου τα περβόλια, για σας, σπορά του Διγενή, διηγούνται! Εσάς καλολογούνε!
(Ξημερώματα 1ης Δεκεμβρίου 2019, 106 χρόνια μετά...)
Γιάννης Μυλωνάκης

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2019

ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ....

Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μας στην Ο.Α.Κ., είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε τα γλυπτά της εικαστικής εγκατάστασης της Πέπης Χατζηδάκη, με τίτλο «Οι δικοί μου πρόσφυγες».
Άνθρωποι διαφορετικών φυλών, εθνικοτήτων, χρώματος και τάξης, που εκδιώχθηκαν από τον τόπο τους μέσα στους αιώνες, στέκονται μπροστά στον επισκέπτη ευθυτενείς, περήφανοι, αλύγιστοι, αποφασισμένοι, αξιοπρεπείς. Μα, με κλειστά μάτια. Τυφλοί. Αλήθεια, την ώρα που παρατάς τα πάντα και τρέπεσαι σε φυγή για να σωθείς, δεν είναι σαν να χάνεις τον κόσμο από τα μάτια σου; Σαν να χάνεις το φως σου; Εμείς, σίγουρα δεν μπορούμε να απαντήσουμε σ’ αυτή την ερώτηση, γιατί προσφυγιά δε ζήσαμε. Μα, η απάντηση έρχεται από μνήμες και μαρτυρίες παλιές για ανθρώπους που έζησαν την απόλυτη φρίκη και έχασαν το φως της λογικής τους, την ώρα του ξεριζωμού.
Οι πρόσφυγες στην είσοδο της Ο.Α.Κ., κραυγάζουν μέσα στη σιωπή τους και μας θυμίζουν πως η ξενοφοβία, η μισαλλοδοξία, η αδιαφορία, δεν πρέπει να έχουν θέση στον νου και την ψυχή μας.
Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι…
Γιάννης Μυλωνάκης
Εκπαιδευτικός