Της μάνας τα γιατρικά
Είμαι αρκετά μεγάλη και εκείνη έχει φύγει πάρα πολλά χρόνια από τη ζωή. Ποτέ όμως από το νου και την καρδιά. Καθημερινά πολλές φορές η σκέψη τη συναντά παντού. Στα πράγματα που πέρασαν από τα χέρια της, στους χώρους που πέρασαν τα βήματα της, στην καθημερινότητα μου και πως εκείνη θα την αντιμετώπιζε. Τη βλέπω χαρούμενη, λυπημένη, θυμωμένη παραπονεμένη, απογοητευμένη, δακρυσμένη. Ίσκιος πελώριος, όμως που ξαπόσταινες, ακόμη και όταν ήταν αδύναμη και τα πράγματα δυσκόλευαν για να κρατηθεί στη ζωή. Σήμερα που είναι η γιορτή λέει της μάνας θέλω να πω για τα γιατρικά της, που συχνά φέρνω στο νου μου. Σαν παιδί που δεν εγνώριζα τη διαίσθηση της μάνας, μου έκανε εντύπωση πως καταλάβαινε πως έχω πυρετό. Πλησίαζε τα χείλη της στο μέτωπο μου και επιβεβαίωνε την υποψία της. Βέβαια παλιότερα δεν καταφεύγαμε αμέσως στους γιατρούς, ούτε παίρναμε αμέσως φάρμακα. Άλλωστε δεν υπήρχαν ούτε τόσοι γιατροί, ούτε τόσα φάρμακα, και όταν υπήρξαν, ίσως δεν ήταν για τους πολλούς. Κόστιζαν πολύ όλα. Με τον πρώτο βήχα θυμάμαι αυτό το ζεστό μάλλινο πανί από φανέλα που αφού το μούσκευε με οινόπνευμα που είχε ζεστάνει λίγο στο μπρίκι το άπλωνε κατάσαρκα στο στήθος, μόλις έπεφτα στο κρεββάτι και πριν να κοιμηθώ. Όταν πάλι πονούσε ο λαιμός, έπαιρνε λάδι από το καντήλι που ήταν ζεστό και με απαλές κινήσεις άλειφε την περιοχή γύρω από τις αμυγδαλές, που τόσο ταλαιπωρούσαν τα παιδιά στα μικράτα τους. Και πάλι με δική της απόφαση όταν τα πράγματα δυσκόλευαν καταφεύγαμε στο γιατρό. Άλλες φορές πάλι θυμάμαι μια εντριβή με καραμπάσι (δαφνέλαιο). Αυτό το υγρό στην φαντασία μου ήταν κάτι πολύτιμο. Ήταν σε μικρό μπουκαλάκι,σε ιδιαίτερη θέση φυλαγμένο. Αλλά και ο τρόπος που το προμηθευόμαστε ήταν γοητευτικός. Κατά καιρούς περνούσε ένας άνθρωπος με ένα σακούλι στην πλάτη φορούσε μαύρη πετσέτα τυλιγμένη στο κεφάλι, φορούσε υποδήματα και κιλότα και κρατούσε μαγκούρα. Έβγαζε από το σακούλι ένα μπουκάλι και μια δαχτυλήθρα και έβαζε κάμποσες δαχτυλιθριές στο δικό μας μπουκαλάκι, αντί πολλών δραχμών...
Τέλος αυτό το βραστάρι της με το χαμόμηλο απαραίτητα και άλλα αρωματικά βότανα πως γιάτρευε αμέσως από τον πονόκοιλο..! Δεν ξέρω πόσο γιάτρευαν τα γιατρικά της μάνας, ή αν το φάρμακο ήταν εκείνη η ζεστασιά η στοργή, η φροντίδα, η ανάσα της από πάνω σου... και η υπόσχεση της πως με αυτά θα γινόσουν καλά......
Ευτυχία Δεσποτάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου