Τα πρόσωπα που βλέπουμε παρακάτω τα τράβηξε το 1942 ο Ιταλός Lidio Ciprianiστις Στροβλές Κισάμου, ας τα αναγνωρίσουμε.
Από αριστερά ο πρώτος άγνωστος, μετά είναι ο Βασίλης Νικολάου Ηλιάκης, ο Ηλίας Παναγιώτου Ηλιάκης, Ιωάννης Νικολάου Ηλιάκης, ο Γιάγκος Βαβουλές-Ηλιάκης, ο Ηλίας Νικολάου Ηλιάκης (εν ζωή 91 χρονών σήμερα), Μανώλης Νικολάου Ηλιάκης από τους Αλιγούς, ο Λευτέρης Βαβουλές και ο μονόφθαλμος άγνωστος
Το έργο του Lidio Cipriani συχνά έγιναν αντικείμενο αντικρουόμενων εκτιμήσεων και έντονα αρνητικών κρίσεων. Κατά τη διάρκεια των δεκάδων επιστημονικών αποστολών στις οποίες ο Lidio Cipriani πήρε μέρος, συνέλεξε έναν εντυπωσιακό αριθμό στοιχείων, τράβηξε χιλιάδες φωτογραφίες, περιμάζεψε εθνογραφικά αντικείμενα και περιέγραψε λεπτομερώς τα ήθη και τα έθιμα των πληθυσμών που προσέγγισε.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, τα τεκμήρια που συνέλεξε ο Cipriani αποτελούν μια από τις ελάχιστες πηγές ανθρωπολογικών και εθνολογικών χαρακτηριστικών για πληθυσμιακές ομάδες που βρίσκονται ήδη στο κατώφλι της εξαφάνισης. Μόνο αν ενσωματώσουμε το πρόσωπο του Cipriani μέσα στο ιστορικό πλαίσιο και ιδιαίτερα αν διαχωρίσουμε τα αποτελέσματα της επιστημονικής του δραστηριότητας από τις πολιτικές του πεποιθήσεις, θα καταφέρουμε να αποτιμήσουμε σωστά τη σημασία των μελετών του, κάποιες από τις οποίες χρησιμοποιούνται ακόμα ως σημεία αναφοράς σε ανθρωπολογικές, βιολογικές και εθνολογικές έρευνες.
Ο Lidio Cipriani μπορεί να θεωρηθεί ως ένας από τους τελευταίους εκπρόσωπους της ανθρωπολογικής σχολής της Φλωρεντίας, που εφάρμοσε το όραμα της Ανθρωπολογίας όπως το εμπνεύστηκε ο Paolo Mantegazza, ο θεμελιωτής αυτής της επιστήμης στην Ιταλία.
Eυχαριστώ τον Γιάννη Δεσποτάκη που βρήκε το βιβλίο, και τον Γιώργο Βαβουλέ για τα ονόματα!!
Το έργο του Lidio Cipriani συχνά έγιναν αντικείμενο αντικρουόμενων εκτιμήσεων και έντονα αρνητικών κρίσεων. Κατά τη διάρκεια των δεκάδων επιστημονικών αποστολών στις οποίες ο Lidio Cipriani πήρε μέρος, συνέλεξε έναν εντυπωσιακό αριθμό στοιχείων, τράβηξε χιλιάδες φωτογραφίες, περιμάζεψε εθνογραφικά αντικείμενα και περιέγραψε λεπτομερώς τα ήθη και τα έθιμα των πληθυσμών που προσέγγισε.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, τα τεκμήρια που συνέλεξε ο Cipriani αποτελούν μια από τις ελάχιστες πηγές ανθρωπολογικών και εθνολογικών χαρακτηριστικών για πληθυσμιακές ομάδες που βρίσκονται ήδη στο κατώφλι της εξαφάνισης. Μόνο αν ενσωματώσουμε το πρόσωπο του Cipriani μέσα στο ιστορικό πλαίσιο και ιδιαίτερα αν διαχωρίσουμε τα αποτελέσματα της επιστημονικής του δραστηριότητας από τις πολιτικές του πεποιθήσεις, θα καταφέρουμε να αποτιμήσουμε σωστά τη σημασία των μελετών του, κάποιες από τις οποίες χρησιμοποιούνται ακόμα ως σημεία αναφοράς σε ανθρωπολογικές, βιολογικές και εθνολογικές έρευνες.
Ο Lidio Cipriani μπορεί να θεωρηθεί ως ένας από τους τελευταίους εκπρόσωπους της ανθρωπολογικής σχολής της Φλωρεντίας, που εφάρμοσε το όραμα της Ανθρωπολογίας όπως το εμπνεύστηκε ο Paolo Mantegazza, ο θεμελιωτής αυτής της επιστήμης στην Ιταλία.
Eυχαριστώ τον Γιάννη Δεσποτάκη που βρήκε το βιβλίο, και τον Γιώργο Βαβουλέ για τα ονόματα!!
1 σχόλιο:
Ο πατέρας μου Νίκος, αδερφός του Λευτέρη και γιος του Γιάγκου ήτανε παρών και πηγε να "μπει" στη φωτογραφία, αλλα ο Cipriani δεν τον άφησε γιατι ήτανε μικρος (16 χρονων).
Εκείνη τη χρονιά το καλοκαίρι οι γερμανοί επαίρνανε αγγαρεία τους στροβλιανούς, κάθε βδομάδα κι άλλη ομάδα (νομιζω 5 ατομα) και τους πηγαίνανε μαζι με άλλους, στην Παλιόχωρα, για την ανακατασκευή του φρουρίου. Ο πατέρας μου επήγε μια φορά, έκατσε μια βδομάδα, πολυ δουλειά, απο ήλιο μέχρι ήλιο, ένα ξεροκόμματο για φαι και ύπνο σε ενος συγγενή την ταράτσα του σπιτιού. Το Σαββάτο εσχολνούσανε το μεσημέρι και γυρίζανε στο χωριο.
Ετσι για να γλυτώσει την επομενη αγγαρεία εσκέφτηκε να πάει στο Καστέλι να συνεχίσει το Γυμνάσιο που διέκοψε το '40 αφου είχε πάει στα Χανιά το '38 στο Γυμνασιο.
Οταν το αποφάσισε είχανε ξεκινήσει στο Καστελι και δεν τον εδεχοτανε, αλλα κάποιος εμεσολάβησε και τονε πήρανε. Εμενε στην Κουνουπίτσα, στους Χριστοφοράκηδες που είμαστε συγγενεις.
Την άλλη χρονιά το '43 ήρθε ο λογαχός Βάλτερ στο χωριό με λίγους γερμανούς φαντάρους και κάμποσους ιταλούς. Εδιαλέξανε να μείνουνε στο Μεσοχώρι στο σπίτι του παπού μου αφου απο κάτω είχε και τον καφενέ- μπακάλικο και απο κει περνούσε κι ο παλιός δρόμος, που περνούσανε με το άλογα, για το Σέλινο. Ετσι κι αλλιώς στο Μεσοχώρι ήτανε αυτο το συγκρότημα κατοικιών, που παλιότερα μένανε Λιμπινάκηδες και του Γιάννη του Ηλιάκη.
Μια μερα που γύρισε ο πατέρας μου απ'το Καστελι άνοιξε την πόρτα και ενας μαυρος τεράστιος σκύλος άρχισε να του γρυλίζει. Μετα απο λίγο εκατάλαβε τι γινότανε...
Το '43-'44 ο πατέρας του και παπους μου, κάποια μέρα αρρώστησε βαρειά, αν δεν κάνω λάθος πνευμονία και όλο χειροτέρευε. Όσοι τονε κυττάξανε είπανε πως θα πεθάνει... Τότε ο Βάλτερ αποφάσισε και τον έστειλε στο Σκινε, που είχανε οι γερμανοί νοσοκομείο και εκει έγιανε και έζησε μέχρι το 1970. Την ίδια χρονιά (το'70) πέθανε κι ο αδερφός του ο Παντελής, ο δάσκαλος.
Ο Βάλτερ έβαλε τους στροβλιανούς να κάνουνε με αγγαρεία το δρόμο απο τα Πλεμενιανά προς τους Δρυς.
Και εκει με βάρδυες ανα βδομάδα.
Τον εκάνανε καλντερίμι, με πέτρες.
Το δρόμο θέλανε για να πηγαίνουνε σε ένα μέρος που γνωρίζανε πως έχει κάρβουνο. Σήμερα οι ντόπιοι ξέρουνε σημεία που φαίνεται το παλιό καλντερίμι, διπλα στο σημερινό άσφαλτο...
Το Βάλτερ τονε σκοτώσανε αριστεροί αντάρτες στον Κατσοματάδο μετα απο επίθεση σε γερμανική φάλαγγα. Σήμερα υπαρχει αναμνηστική πλάκα εκει. Τον τάφο του εβρήκαμε περισυ στο γερμ.νεκροταφείο στο Μάλεμε.
Ο παπους μου ο Βακάκης, που έμενε στις Πάνω Στροβλες στον πόλεμο μαζι με τη γιαγιά και τις δύο κορες του, θυμότανε ένα αυστριακό ανάμεσα στος φαντάρους του Βάλτερ που ήτανε ο καλύτερος σε συμπεριφορά και ήτανε δάσκαλος.
Επίσης το μάγερα, που τονε φωνάζανε μονάντερο γιατι έτρωγε πολυ και δεν επάχαινε... και ένα Φρίτση...!!
Πρόσφατα ο πατέρας μου σε μια κουβέντα πάνω, μου είπε πως στο καφενείο εκαθότανε οι γερμανοί
αλλά ήτανε λιγομίλητοι και σκυθρωποί ενω οι Ιταλοί είχανε ένα μαντολίνο και ήτανε όλο τραγούδια!!
Γ.Β.
Δημοσίευση σχολίου