ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη
Αρχή της ζωής ο έρωτας. Χωρίς τη μυστηριώδη έλξη δε θα υπήρχε συνέχεια.

Μια στοιχειώδης προσέγγιση του θεϊκού αυτού δώρου, προς τον άνθρωπο, μέσα από το δημοτικό μας τραγούδι.

Είναι η πιο γνήσια και αληθινή πηγή γνώσης, η ανώνυμη γνώμη του λαού μας που μας την παράδωσε μέσα από στίχους.

Στίχους που τους είδε  σαν καθημερινή ανάγκη ζωής και σε όλες τις εκφάνσεις της την τραγούδησε.

Η λαϊκή μας ποίηση τον έρωτα τον είδε σαν ένα αίσθημα, φυσικό, αναγκαίο, αυθόρμητο, που ομολογείται χωρίς ντροπή και κρατιέται σε υψηλή σοβαρότητα:

Εβγάτε αγόρια στο χορό, κορίτσια στο τραγούδι

Πέστε και τραγουδήσετε, πως πιάνεται η αγάπη.

Από τα μάτια πιάνεται, στα χείλη κατεβαίνει

Κι από τα χείλια στην καρδιά ριζώνει και δε βγαίνει.....

Η αγάπη θέλει φρόνηση θέλει ταπεινοσύνη

Θέλει λαγού περπατησιά κι αιτού γληγοροσύνη

Όντας διαβαίνεις με πολλούς να κάνεις πως δε βλεπεις

Κι όντας διαβαίνεις μοναχός γλυκό φιλί να παίρνεις…..

Νάσουν στο κάμπο λεμονιά κι εγώ στα όρη χιόνι

Να λυώνω να ποτίζονται οι δροσεροί σου κλώνοι

Ποιος είδε τέτοιο πόλεμο να πολεμούν τα μάτια

Χωρίς μαχαίρια και σπαθιά να γίνονται κομμάτια.

Επίμμετρο

Καθόμασταν μιας κάποιας ηλικίας άνθρωποι μέσα σε χώρο ψυχαγωγίας. Δίπλα μας καθόταν συντροφιές νέων παιδιών

Καθένα ήταν σκυμμένο πάνω από το τάμπλετ του ή από το κινητό του. Σπάνια κοιτάζονταν στα μάτια ,σπάνια συζητούσαν.

Καλοπροαίρετα προβληματιστήκαμε οι μεγαλύτεροι:

Ερωτεύονται σήμερα οι νέοι; Πολεμούν με τα μάτια;