«Δεν πίστευα ποτέ ιδιαιτέρως στη δύναμη της ελληνικής δημοσιογραφίας. Μικρά είναι τα μεγέθη στην Ελλάδα, σε όλους τους τομείς. Καλά κείμενα πάντα υπήρχαν: ο Ραφαηλίδης στο παλιό ημερήσιο «Βήμα», ο Σταματίου στα «Νέα», η Σούλα Αλεξανδροπούλου στην «Ελευθεροτυπία», ο Βότσης στην ακραία του εποχή, ο Καρκαγιάννης πριν γίνει διευθυντής - αρκετοί άλλοι. Ποτέ όμως δεν είχες την αίσθηση ότι οι δημοσιογράφοι, ως σύνολο, διαμορφώνουν επ' αγαθώ την Ελλάδα. Γιατί κανένας τους δεν ήταν πραγματικά ατρόμητος, απόλυτα ανεξάρτητος (να το πω και παλιομοδίτικα: απόλυτα απροσκύνητος) μέχρι τα στερνά της ζωής του -και ως γνωστόν, τα στερνά τιμούν τα πρώτα».
Αυτά και άλλα πολλά έχει γράψει ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος σ΄ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο στην «Ε» με τίτλο «Το τέλος της ελληνικής δημοσιογραφίας».
..................................................
Πολλοί που τ
ο διάβασαν κούνησαν συγκαταβατικά την κεφαλή τους και όσοι δεν το διάβασαν μη μου πείτε ότι δεν βιώνουμε καθημερινά όλα αυτά τα κομπλεξικά δημοσιογραφικά τερτίπια που μας σερβίρουν τηλεόραση και τύπος ;Φερέφωνα, λαλίστατα παπαγαλάκια, δεξιά και αριστερά, έχουν βαλθεί να μας αποτρελάνουν, μας κάνουν το άσπρο–μαύρο, την μέρα-νύχτα, μας χαχολίζουν με το έτσι θέλω και το πιο αστείο είναι ότι το καταφέρνουν χωρίς να συναντούν την παραμικρή αντίσταση!
Κομπλεξικοί νέο-δημοσιογράφοι μας μιλάνε για την θεία μου, την Κατίνα, που στα 60 της αποφάσισε να γίνει τηλε-σταρ και πέρασε με επιτυχία από τα πρώτα στημένα ερωτοδικία των μεσημεριανών εκπομπών. Πλήρη εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου και της δυστυχίας.
Κακές εφημερίδες που με αθέμιτο τρόπο αυξάνουν την πώλησης των φύλλων τους και αγοράζονται κατά χιλιάδες μόνο και μόνο επειδή έχουν καμιά δεκαριά γκουσκουνικά τσοντόβια CD.
Κάκιστοι καλοπληρωμένοι μεγάλο-δημοσιογράφοι που τα κείμενά τους δεν τα διαβάζει κανείς ή αν τα διαβάσει κάποιος αντιλαμβάνεται αμέσως ...... γιατί γράφτηκαν .
.........................................
Και συνεχίζει ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος.........
«Οι μεγάλοι εκδοτικοί οργανισμοί είναι πια εταιρείες, με κόρπορεϊτ αντανακλαστικά -δρουν γρήγορα, με αποκλειστικό γνώμονα το κέρδος. Αλλά και οι δημοσιογράφοι έχουν φροντίσει να απαξιωθούν μόνοι τους, από πριν: ιδίως οι μεγαλοδημοσιογράφοι, που δρουν σαν μονοπρόσωπες ΕΠΕ, κυνηγούν χύδην κάθε συμφερότερη μετεγγραφή σαν αμοράλ σκυλάκια, δίχως καμιά κοινωνική ή πολιτική πίστη, σταθερότητα ή αρχές (εδώ καγχάζουν): ένας εσμός από δήθεν ανταγωνιστές που αλληλογλείφονται σε ένα όργιο ψευδωνυμίας και κέρδους, μέχρι που χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Έτσι έστρωσε η ελληνική δημοσιογραφία κι έτσι κοιμάται».
...........................................
Σήμερα υπάρχουν πολλοί νέοι που θέλουν να ασχοληθούν με την δημοσιογραφία, τους ελκύει το επάγγελμα, το λέει η καρδιά τους, το έχουν στο αίμα τους, αλλά χάνονται γιατί δεν έχουν τα πρότυπα ( πλην ολίγων εξαιρέσεων) που θα τους οδηγήσουν να κάνουν σωστά αυτό που πραγματικά θέλουν.
Το να βγάλει κανείς μια σχολή δημοσιογραφίας σήμερα δεν σημαίνει ότι είναι και δημοσιογράφος. Ο καλός δημοσιογράφος γεννιέται, έχει το μεράκι μέσα του, δεν κατασκευάζεται όπως συμβαίνει την σήμερον.
Σήμερα τα πράγματα άλλαξαν, ο δημοσιογράφος δικάζει, καταδικάζει, καλύπτει τα συμφέροντα, προκαλεί φανατισμό, κυκλοφορεί αναξιόπιστες πληροφορίες, συγχέει την είδηση με το σχόλιο, εισβάλλει παντού και ανεξέλεγκτα σκανδαλολογεί. Φυσικά άμα χρειαστεί πετά ελικόπτερο, οδηγεί καράβι, κάνει τον πρωθυπουργό, τον υπουργό, τον παπά, τον αθώο, τον σωτήρα, τον ειδικό, τον ...θεό.
Και κλείνω φυσικά με Στάθη Τσαγκαρουσιάνο .......
....... «το σύστημα, έτσι όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα, υπερφορτώθηκε και κάηκε. Ως μπίζνα λειτουργεί -όμως αυτό δεν είναι δημοσιογραφία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου