Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:
Πρώτος καλός άνθρωπος, αυτός που τα πέταξε. Ναι, ήταν καλός άνθρωπος, δεν έδεσε την σακούλα από το σούπερ μάρκετ "Αριάνδη", δεν ήθελε να τα γκρούψει, ούτε τα πέταξε ΜΕΣΑ στον κάδο, ούτε πήγε να τα παρατήσει σε ένα απομακρυσμένο κάδο, - μπορεί να μην ήταν κι ο δρόμος του -, ούτε τα πέταξε σε κανένα ρυάκι, τα άφησε έξω από ένα θερμοκήπιο που κάθε μέρα πάνε οι άνθρωποι.
Αυτόν τον καλό άνθρωπο δεν τον ξέρουμε, εγώ τουλάχιστον...
Δεύτερος καλός άνθρωπος, ο Βασίλης, που τα βρήκε πρωί πρωί έξω από το θερμοκήπιο του. Μέσα στη σακούλα του σούπερ μάρκετ "Αριάδνη" ένα ψοφισμένο κουλούκι και λίγο πιο πέρα σέρνονταν άλλα δυο.Τυφλά ακόμα, γεννημένα πριν δυο - τρεις μέρες. Πρωινός μποναμάς. Με το δίκιο του νεύριασε ο άνθρωπος, μα εδώ βρήκαν να τα παρατήσουν, τι να τα έκανε αυτός, δεν μπορούσαν να τα πετάξουν σε κανένα ρυάκι, ήταν ανάγκη να τα αφήσουν στην πόρτα του, και ούτε που ήθελε να αναλάβει αυτός τη διαδικασία, είναι γρουσουζιά να σκοτώνεις σκυλιά, τι δουλειά είχε αυτός. Μ' όλα αυτά καθυστερούσε και τα άφηνε να σέρνονται χάμω αντί να τα ξαναβάλει στη σακούλα και να τα πάει στο πιο κοντινό ρυάκι ή στους κάδους που ήταν λίγο παρακάτω.
Έτσι φτάνει ο τρίτος καλός άνθρωπος , ο Αντώνης. Του είχε ξανατύχει του Αντώνη, έξω από θερμοκήπιο του είχε βρει δεμένο ένα περιποιημένο και καλοζωισμένο μεγαλόσωμο σκυλί. Που το κράτησε μέχρι που βρέθηκε κάποιος να το θέλει. Μα τι να κάνει τρία τυφλά κουλούκια. Και σκέφτηκε τη φιλοζωική, δηλαδή να τηλεφωνήσει σε μένα, τον τέταρτο καλό άνθρωπο, που κι αλλιώς να τον πει κανείς, θα είναι πιο σωστό. Που καμιά σχέση δεν έχω με τη φιλοζωική, αλλά ήμουν ό,τι πιο κοντινό τους φαινόταν σε φιλοζωική. Κι εγώ άρχισα τα τηλεφωνήματα, πρώτα στη φιλοζωική, αφού βρήκα το τηλέφωνο τους, κι αυτοί με παρέπεμψαν σε άλλους, πιο κοντινούς και από όλους απάντησε ένας ευγενέστατος κύριος που κι αυτός τι να έκανε, πρόσφερε ο,τι μπορούσε στον άνισο αγώνα εναντίον της αναλγησίας, της αναισθησίας και της κακίας των ανθρώπων προς τα ζώα,αλλά το να αναλάβει τρία τυφλά κουλούκια, που χρειάζονται τόση φροντίδα όση και κάθε νεογέννητο, ξεπερνούσε τις δυνάμεις του.
Έτσι τα νεογέννητα έμειναν αμανάτι στον τέταρτο καλό άνθρωπο, που κι αλλιώς να τον πει κανείς, θα είναι πιο σωστό. Ο οποίος, αγαπά τα ζώα, όχι μόνο επειδή έχουν ωραίες γούνες και κάνουν χαριτωμένα σκέρτσα ή είναι φιλότιμοι φύλακες της ιδιοκτησίας του αφεντικού αλλά κυρίως, επειδή κατά κανόνα έχουν ευγενέστερα συναισθήματα και συμπεριφορά από τη μέγιστη πλειοψηφία των δίποδων. Ούτε είχε την παραμικρή πρόθεση να έχει σκυλιά στην παρούσα φάση της ζωής του. Ούτε τη δυνατότητα.
Οπότε γεννάται το ερώτημα: τι θα γίνουν τα σκυλάκια; τα οποία βεβαίως θα έπρεπε να βρίσκονται με τη μητέρα τους, και των οποίων την αποκλειστική ευθύνη έχει ο ιδιοκτήτης της. Ο οποίος, σύμφωνα με το νόμο, όφειλε να έχει στειρώσει το ζώο, ή να μεριμνήσει για τα μωρά του. Τώρα που τα ζώα εγκαταλείφθηκαν, ποιος είναι υπεύθυνος για αυτά; ο δήμος που σύμφωνα με το νόμο έχει την ευθύνη για τα αδέσποτα; ή η αστυνομία που κι αυτή έχει μερίδιο αφού τα ζώα είναι η απόδειξη για παράνομη πράξη, την εγκατάλειψη;
Περιμένω απόψεις...
Εδώ στο "Χωριό Που Γίνεται Καστροπολιτεία" δεν συμβαίνουν μόνο αυτά. Υπάρχουν και άνθρωποι που φροντίζουν τα ζώα τους. Βγάζουν βόλτα τα σκυλιά τους και στειρώνουν τα ζώα τους. Πρόσφατα δυο άνθρωποι που γνωρίζω στείρωσαν τις γάτες τους. Η Αναστασία η κτηνίατρος είναι εξαιρετική στις στειρώσεις. Δεν είναι ανάγκη να πάμε στα Χανιά, είναι αρκετά εύκολο τώρα. Και η Αναστασία και η Σίσυ και η Χριστίνα έχουν πολλή ευαισθησία σε όλα τα θέματα που αφορούν τα ζώα, -αυτές γνωρίζω εγώ-. Αλλά και όσοι δεν θέλουν να στειρώσουν τα ζώα τους, η δεν μπορούν, μπορούν να τα περιορίσουν τις γόνιμες μέρες. Κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσει αυτό το αίσχος της εγκατάλειψης και καταδίκης σε ένα μαρτυρικό θάνατο.
Έμειναν δυο σκυλάκια. Το άλλο εγκατέλειψε τη μάχη της ζωής, έφυγε την τρίτη μέρα με φοβερή γαστρεντερίτιδα, έκλαιγε και ηρεμούσε μόνο στα χέρια μου, αυτός ήταν ο Γκούφη,- τα παιδιά τους είχαν δώσει ονόματα, δεν πήγε αβάφτιστος-, ο Μελής και ο Κανέλος είναι καλά και αναζητούν υπεύθυνους φροντιστές. Υπάρχει κανείς;Αυτά από το "Χωριό που Γίνεται Καστροπολιτεία".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου