ΠΡΙΝ 44 ΧΡΟΝΙΑ

Η λέξη Χούντα έχει ισπανική προέλευση, αλλά ο όρος επικράτησε ιστορικά να σημαίνει ομάδες αξιωματικών που συνωμοτούσαν για να καταλάβουν την εξουσία με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα. Τέτοια πραξικοπήματα είχαμε στην Λατινική Αμερική, αλλά στην Ελλάδα παρόλο που υπάρχει ιστορικό πολλών πραξικοπημάτων ο όρος αναφέρεται αποκλειστικά στην επταετή περίοδο δικτατορίας της Χούντας των Συνταγματαρχών 1967-1974. Σήμερα συμπληρώνονται 44 χρόνια από το πραξικόπημα που εξερράγη την 21η Απριλίου.

Η κυβέρνηση του Κανελλόπουλου(ΕΡΕ) πιάστηκε στον ύπνο. Έχοντας εξασφαλίσει περίπου 100 τεθωρακισμένα στην περιοχή της πρωτεύουσας, οι πραξικοπηματίες κινήθηκαν τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου και κατέλαβαν αρχικά το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας . Στη συνέχεια έβαλαν σε εφαρμογή το σχέδιο εκτάκτης ανάγκης του ΝΑΤΟ με κωδικό Σχέδιο Προμηθεύς, με αποτέλεσμα να κινητοποιηθούν όλες οι στρατιωτικές μονάδες της Αττικής.
Για το πραξικόπημα τότε γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά. Ότι οι αμερικάνοι και οι βρετανοί το υποκίνησαν. Αλλά ήταν έτσι; Ή στην πραγματικότητα κάτι άλλο είχαν ετοιμάσει;

ΤΑ ΑΡΧΕΙΑ του Φόρεϊν Όφις που άνοιξαν για τις κρίσιμες χρονιές 1967-68 παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά όχι και μεγάλες εκπλήξεις. Οι Βρετανοί δεν είχαν την παραμικρή υπόνοια ότι οι Παπαδόπουλος και Σία ετοίμαζαν πραξικόπημα. Μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις στην αρχή, άλλοτε μίλαγαν για «πραξικόπημα» και άλλοτε για «επανάσταση». Οι Αμερικανοί κι αυτοί δεν είχαν ιδέα, αν και η CIA περίμενε ένα «άλλο» κίνημα, προφανώς των στρατηγών.

Η πρώτη αντίδραση των Βρετανών ήταν να μάθουν ποιοι είναι οι πραξικοπηματίες και ποια η αντίδραση του Κωνσταντίνου. Ήταν σε δύσκολη θέση και με τα χέρια δεμένα. Ο ταγματάρχης Αρναούτης ήταν υπό κράτηση και ο πολιτικός του σύμβουλος κ. Μπίτσιος, ήταν άφαντος. Οι φήμες έδιναν και έπαιρναν. Ο Ιππόδρομος του Φαλήρου ήταν γεμάτος, αλλά σταδιακά άδειασε και οι πολιτικοί κρατούμενοι μεταφέρθηκαν στην Γιάρο ή την Λέρο. Ο Ανδρέας Παπανδρέου απασχολούσε ξεχωριστά τους Βρετανούς, ιδιαίτερα μετά την αποφυλάκισή του, «τι θα κάνουμε αν τυχόν έρθει στην Βρετανία και ζητήσει πολιτικό άσυλο;». Μάλιστα έφθασαν μέχρι του σημείου να ρωτήσουν τον πρόεδρο Λίντον Τζόνσον αν τον ήθελε, αλλά εκείνος αρνήθηκε λέγοντας: «Ευχαριστώ, όχι. Έχω ήδη αρκετούς διανοούμενους».

Ακολούθησαν αλλεπάλληλες συναντήσεις με τον Κωνσταντίνο και με στελέχη της χούντας και Παπαδόπουλο και όλοι τούς διαβεβαίωσαν ότι σκοπός τους είναι η αποτροπή του «Κομμουνιστικού Κινδύνου» και πως μετά θα αποσύρονταν, αφού προηγουμένως θα απέκλειαν τα «επικίνδυνα στοιχεία». Πιο ευθείς αποδείχθηκαν οι Αμερικανοί, που προειδοποίησαν το καθεστώς, ότι ο δρόμος που έχουν πάρει δεν οδηγεί σε εξομάλυνση.

Λίγο αργότερα και το Φόρεϊν Όφις, ύστερα από αρκετές συναντήσεις με την ηγεσία και ιδίως με τον υπουργό Εξωτερικών Παναγιώτη Πιπινέλη, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι «αυτοί έχουν εδραιωθεί και δεν έχουν την παραμικρή διάθεση να μετακινηθούν». Αλλά η κυβέρνηση του Χάρολντ Ουίλσον αντιμετώπιζε εσωτερική αντιπολίτευση από τους αριστερούς του Εργατικού Κόμματος και φίλους της Ελλάδας, όπως τον Μάικλ Φουτ και τον Τόνι Μπεν, καθώς και από τον κόσμο της τέχνης και κυρίως από τους γνωστούς αριστερούς ηθοποιούς που ήσαν και φίλοι της Μελίνας Μερκούρη, την οποία λάτρευαν στην Βρετανία.

Η Μελίνα Μερκούρη , στις 21 Απριλίου 1968 είχε μιλήσει στην μεγάλη συγκέντρωση στην Τραφάλγκαρ Σκουέρ και είχε γίνει στην Βρετανία το σύμβολο στην κίνηση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Από την άλλη μεριά, οι Βρετανοί δεν ήθελαν να χάσουν την παραγγελία για τις φρεγάτες και οι βιομηχανίες πίεζαν. Τελικά, στο δίλημμα για την αναγνώριση ή μη αναγνώριση του καθεστώτος, η βρετανική κυβέρνηση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ήταν αναγκασμένη να κάνει την αναγνώριση, αφού de facto το νέος καθεστώς είχε τον απόλυτο έλεγχο στην χώρα, είτε αυτό άρεσε στην βρετανική κυβέρνηση είτε όχι. Μια άλλη ιδέα των Βρετανών ήταν η άσκηση πιέσεων από τους Αμερικανούς και τους Αγγλοσάξονες (Βρετανούς - Γερμανούς) με τη βοήθεια της Ιταλίας μέσω του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ Μπρόζιο, ο οποίος όμως ήταν επιφυλακτικός για τις δυνατότητες επιτυχίας. 
Εκείνο, όμως, που τελικά ανέτρεψε μέσα σε μία νύχτα τα σχέδια των Βρετανών, ήταν η εισβολή των Σοβιετικών και των στρατευμάτων του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία. Από τη στιγμή εκείνη η Ελλάδα των συνταγματαρχών ήταν ένα χρήσιμο πιόνι στην Συμμαχία, αφού ο Πιπινέλης μιλούσε στους Άγγλους για την ανάγκη προετοιμασίας του ΝΑΤΟ να παρέμβει σε περίπτωση που η Σοβιετική Ένωση θα επιχειρούσε κάτι παρόμοιο σε κάποια άλλη χώρα, ιδίως στα Βαλκάνια, όπως λ.χ. Ρουμανία και κυρίως την Γιουγκοσλαβία του Τίτο. Όσο για τον Κωνσταντίνο, το Φόρεϊν Όφις ύστερα από συναντήσεις του πρέσβη τους στην Αθήνα, παρατηρούσε ότι τελεί «υπό εξαναγκασμόν».

 ΠΗΓΕΣ

-ΠΑΤΡΙΣ- Κ.Μπογδανιδης -
"Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα 1960-1970", Γιάννης Κάτρης, Εκδόσεις Παπαζήση, 1974

-"Ο βιασμός της ελληνικής δημοκρατίας", Αλέξης Παπαχελάς, Εκδόσεις Εστία -