Με ζέστη και με κρύο, χειμώνα καλοκαίρι, με βροχές, χιόνι και ανυπόφορη ζέστη όργωνε τα χωριά του Ινναχωρίου από το Σφηνάρι μέχρι τη Σκλαβοπούλα κρατώντας την τσάντα με τα ιατρικά του εργαλεία καβάλα στο γάιδαρο ή τη φοράδα του και πήγαινε όπου τον καλούσαν. Γιατρός, καβαλάρης και ταξιδευτής της περιοχής κοντά στους απλούς ανθρώπους που τον αναζητούσαν. Ήταν σωτήρας στο σώμα τους, ήταν σωτήρας στην ψυχή τους... είχε πει στην ομιλία του κατά τα αποκαλυπτήρια της προτομής του γιατρού Γιώργου Βιδαλάκη το 2014 ο τότε αντιδήμαρχος Ιναχωρίου Μιχάλης Μουντάκης. Ήταν της ίδιας γενιάς με τον παππού μου το άλλο γιατρό των φτωχών, της ανατολικής Κισάμου, το Χρήστο Αναγνωστάκη, μάλιστα η μοίρα το έφερε να πεθάνουν την ίδια χρονιά 1967.
στην προτομή του γράφει.... "Το επάγγελμα του γιατρού είναι άχαρο γιατί ασχολείται με τον ανθρώπινο πόνο" και οι δυο αυτοί γιατροί ήξεραν τι θα πει πόνος αλλά ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκαν για τις συνθήκες του επαγγέλματος εκείνα τα χρόνια.. είχαν δώσει βλέπετε όρκο και έπρεπε να τον τηρήσουν.
στην προτομή του γράφει.... "Το επάγγελμα του γιατρού είναι άχαρο γιατί ασχολείται με τον ανθρώπινο πόνο" και οι δυο αυτοί γιατροί ήξεραν τι θα πει πόνος αλλά ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκαν για τις συνθήκες του επαγγέλματος εκείνα τα χρόνια.. είχαν δώσει βλέπετε όρκο και έπρεπε να τον τηρήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου