Η ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ RASKOLNICK

Σκέψεις Μέσα Στα Αποκαϊδια

H σύνοδος κορυφής για το ευρώ, σε μια κορύφωση της υποκρισίας, σε όρια πέραν της αναίδειας, τονίζει την κρίσιμη ανάγκη να οικοδομηθεί εκ νέου σχέση εμπιστοσύνης! Εμπιστοσύνη στην ορθότητα αποφάσεων, που την τελευταία πενταετία, οδήγησαν την ελληνική οικονομία στην καταστροφή και την κοινωνία μας στην απόγνωση.
Ας όψονται οι αίτιοι που αντέταξαν την μπαρουφολογία της δημιουργικής ασάφειας, απέναντι στην καταστροφική σαφήνεια των σύγχρονων Waffen-SS του νεοφιλελευθερισμού.
Τώρα όμως δεν είναι η ώρα για δάκρυα. Μέσα στη δίνη του ακήρυχτου πολέμου κατά της κοινωνίας μας, έχουν στερέψει κι αυτά.
Ούτε είναι ώρα τώρα να τείνουμε ευήκοον ους στα χαιρέκακα γέλια των αθλίων που λοιδορούν το όραμα εκείνων που επιμένουν να ονειρεύονται τον καλύτερο κόσμο που κάποτε υποσχόταν το κατεστραμμένο σήμερα ευρωπαϊκό όραμα, γιατί μπορεί να έχουν οι καιροί γυρίσματα.
Τώρα είναι ώρα περισυλλογής, αυτοκριτικής και ομόνοιας. Ήδη ηχούν τα τύμπανα του πολέμου μέσα στους κόλπους της κυβερνητικής συμμαχίας, αλλά μετά από πέντε-έξι μήνες αερολογίας και αεροβασίας, καλό θα ήταν ....
....να βουτήξουν όλοι αυτοί οι επαναστάτες του καναπέ, τις γλώσσες τους μέσα στα μυαλά τους, πριν αρχίσουν να ασκούν ανέξοδη κριτική σ’ εκείνους που πολέμησαν και κατατροπώθηκαν. Τουλάχιστον πολέμησαν.
Η λεόντειος συμφωνία που επιβάλλουν οι επικυρίαρχοι δυνάστες και δανειστές, όχι βέβαια σε εταίρους, αλλά στους ηττημένους  αυτού του ιδιότυπου πολέμου είναι φριχτή και όσο θα εξειδικεύονται τα συμφωνημένα, τόσο θα αποκαλύπτει το ασήκωτο βάρος της και η σισύφεια προοπτική της και τόσο θα τρίζουν τα θεμέλια της κοινωνίας μας.
Η εναλλακτική λύση ήταν η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, αλλά αυτή ήταν μια απολύτως θεωρητική υπόθεση, της οποίας τον ρεαλισμό, την κρίσιμη δωδεκάτη ώρα, την αμφισβήτησαν ακόμα και οι συνεπέστεροι θιασώτες της.
Γρήγορα θα καταφανεί το αυταπόδειχτο. Αυτή η κοινωνία, έτσι όπως είναι διαρθρωμένη, δεν αντέχει ούτε τον παραλογισμό αυτής της "διάσωσης" ούτε το βάρος αυτής της οικτρής συνθηκολόγησης.
Προέχει λοιπόν, τώρα η αυτοοργάνωση και η εθνική άμυνα της κοινωνίας μας, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τους όρους της υποταγής.
Αυτή η εθνική άμυνα δεν μπορεί, παρά να ξεκινήσει άμεσα από την πάταξη των ολιγαρχών και της κουστωδίας τους, των μαυραγοριτών, που μας έφεραν εδώ που μας έφεραν.
Η συνομολογημένη ταπείνωση των εισοδημάτων των συνταξιούχων δεν μπορεί να ανακουφιστεί παρά μόνο με την πάταξη της κερδοσκοπίας των μεγαλομπακάληδων, ντόπιων και ξένων, που με τις λαθροχειρίες τους, κάνουν το κόστος της ζωής δυσβάσταχτο.
Η υπογεγραμμένη καταστροφή των αγροτών δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί, παρά μόνο με την ανασυγκρότηση των συνεταιρισμών και με τη ρητή εξασφάλιση ότι δεν θα επιτραπεί στους ανεγκέφαλους και τους λωποδύτες που στο παρελθόν κατέστρεψαν το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι των αγροτών, να περάσουν ξανά το κατώφλι των συνεταιρισμών∙ ίσως πολλοί από αυτούς, αντίθετα, θα έπρεπε να περάσουν το κατώφλι των επανορθωτικών ιδρυμάτων.
Η φοροκαταιγίδα επί των δικαίων, δεν μπορεί να ανακουφιστεί παρά μόνο από το στρίμωγμα των αδίκων που ανέκαθεν λυμαίνονται τα δημόσια ταμεία.
Το αναπτυξιακό πακέτο που μας προσφέρουν οι εντιμότατοι φίλοι μας, ως αντιστάθμισμα, δεν πρέπει να καταλήξει, όπως όλα τα προηγούμενα προγράμματα σύγκλισης, στις λάθος τσέπες των κουμπάρων και των κολλητών, που πάλι ζυγώνουν, δειλά-δειλά τους νέους πόλους εξουσίας, αλλά να ενισχύσει τη μεταποίηση της πρωτογενούς μας παραγωγής, την εκμετάλλευση της αργής καινοτομίας που παράγεται στα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα, την πρόσθεση αξίας στις ελπίδες μας και την ανακούφιση των εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών μας που σήμερα τρέφουν το τέρας της ανεργίας.  
Ο κατάλογος με τα διαρθρωτικά προβλήματα της καθημαγμένης κοινωνίας μας είναι ατέλειωτος. Πίσω, όμως, από κάθε πρόβλημα, υπάρχει και η λύση του. Λύσεις, βέβαια, δεν δίνονται με διαβουλεύσεις πίσω από κλειστές πόρτες, ανήλιαγων κομματικών γραφείων, όπως γινόταν στο παρελθόν. Λύσεις δίνονται κάτω από τον διάφανο ελληνικό ουρανό, με συμμετοχή, διαβούλευση και γνώμονα το δημόσιο συμφέρον. Αυτή είναι ευθύνη, δικαίωμα και υποχρέωση, των τοπικών κοινοτήτων μας. Καιρός, είναι, αδερφέ μου να μάθουμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά, με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον και όχι τις ιδιοτελείς ονειρώξεις των τρωκτικών που παρεπιδημούν στα σκοτεινά υπόγεια της εξουσίας∙ της όποιας εξουσίας.
Οι καιροί είναι δύσκολοι και η κοινωνία μας είναι με την πλάτη στον τοίχο. Δεν αντέχει ούτε άλλες έριδες ούτε άλλη αδικία.
Μετά από αυτήν την άθλια εμπειρία των τελευταίων εβδομάδων, καλό θα είναι να σκεφτόμαστε και την προετοιμασία για μετάβαση σε εθνικό νόμισμα, εφόσον αποδειχθεί ότι αυτό το άθλιο ευρω-οικοδόμημα, μέσα στο οποίο ζούμε, αντέχει στον χρόνο. Μια τέτοια μετάβαση, όμως, δεν γίνεται ούτε με κραυγές ούτε με κενούς περιεχομένου και ρεαλισμού, επαναστατικούς αλαλαγμούς. Αυτά τα πράγματα γίνονται με κάματο: με την επιμονή του σχεδιασμού και με την υπομονή της υλοποίησης αυτού του σχεδιασμού.  
Πάντως, όπως λέμε και ξαναλέμε, έτσι όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, η εθνική μας ανεξαρτησία δεν περνάει μέσα από την υποκατάσταση του εθνικού νομίσματος∙ περνάει μέσα από όλα τα παραπάνω: την αποκατάσταση της νομιμότητας, την πάταξη του κρατικοδίαιτου παρασιτισμού και την ανάταξη της παραγωγική βάσης της χώρας. Όταν αντιμετωπίσουμε αυτά τα καίρια ζητήματα και τακτοποιήσουμε τα του οίκου μας, τότε θα μπορούμε να συζητήσουμε και το θέμα του νομίσματος. Μόνο που αν καταφέρουμε να διορθώσουμε όλα τα υπόλοιπα, τότε ενδέχεται να διαπιστώσουμε ότι η επιστροφή στη δραχμή θα είναι ίσως και περιττή.