TA ΠΡΟΤΥΠΑ ΜΑΣ

Είμαι βέβαιος ότι οι συνετοί και φτωχοί χωρικοί γονείς, δεν έστειλαν στο σχολειό τα παιδιά τους για να γίνουν «αστέρες και γόησσες».

Τα έστειλαν για να γίνουν καλές γυναίκες, καλές μητέρες, καλές Ελληνίδες, απλοί παιδαγωγοί των αυριανών γενεών να γίνει τέλος πάντων, κάτι που κρατούσε τα παιδιά μας στην φύση τους, στον προορισμό τους και στην ουσία της ζωής.
Σήμερον όπως οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να ζουν την ζωή στην απεικόνιση και την ρεκλάμα ,στην προσποίηση και την αναπαράσταση της. Έτσι ολόκληρη η ζωή μας κινδυνεύει να γίνει ένα μεγάλο θέατρο και οι περισσότεροι άνθρωποι ετοιμάζονται να παίξουν σε αυτό το «θέατρο» και όχι να ζήσουν αληθινά. Η αληθινή όμως ζωή δεν είναι θέατρο αλλά είναι πράξη και αγώνας και αληθινή συγκίνηση της ίδιας της καρδιάς μας που θέλει να ανακαλύψει και να κατακτήσει τις μεγάλες και όμορφες στιγμές της.
Η ζωή έχει νόημα αλλά μόνο τότε που την ζούμε υπεύθυνα στα καθήκοντα και στις υποχρεώσεις της, τότε μόνο που αφιερώνουμε την ύπαρξη της στα ιδανικά και στους αιώνιους σκοπούς της…Τότε μόνο που η αφιέρωση του ανθρώπου σε μια αληθινή αποστολή τον κάνει πραγματικά μεγάλο…