Μόνο να το πιστέψομε ότι μπορούμε, χρειάζεται∙ γιατί μπορούμε!
Μίλησε μεταξύ άλλων και για την παραγωγική ανασυγκρότηση ο Ροζ Αλέξης, από το πάλκο της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης. Ωραία! Οι σύμβουλοί του, ορθότατα τον συμβούλευσαν κι αυτός το κατάλαβε φαίνεται, ότι προτεραιότητα πρέπει να δοθεί στην πρωτογενή παραγωγή και στη συνολική αναδιαπραγμάτευση της ευρωπαϊκής κοινής αγροτικής πολιτικής για προϊόντα όπως η ζάχαρη, το γάλα ή τα καπνά, ας πούμε ενδεικτικά.
Οι σύμβουλοί του, δεν μπορεί, θα του είπαν ...
.... και για την ανάγκη επεξεργασίας και τυποποίησης αυτών και των υπόλοιπων αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων, όταν με το καλό παραχθούν ξανά, αλλά εκείνος ξέχασε φαίνεται να το διευκρινίσει. Δεν πειράζει, ένα μυαλό είναι αυτό, δεν μπορείς να τα θυμάσαι κι όλα. Κι αν ξέχασε να το αναφέρει, ασφαλώς θα το εννοεί.
Βέβαια, αυτή είναι, στην πραγματικότητα, ευθύνη ακέραια στα χέρια των στελεχών των τοπικών οργανώσεων και στους πενήντα έναν νομούς της χώρας. Πενήντα ολοκληρωμένες προτάσεις χρειάζονται, αν εξαιρέσεις το κλεινόν άστυ που είναι πιο περίπλοκο.
Κάθε τοπική κοινωνία πρέπει να κληθεί και να συμμετάσχει στο τοπικό σχέδιο ανάπτυξης, όπως θα το θέλουν οι κάθεδροι για την δική τους ιδιαίτερη πατρίδα. Γι’ αυτό θα ήταν σημαντικό, αν υπήρχαν σκιώδης περιφερειακές διοικήσεις και ομάδες εργασίας σε όλους τους δήμους, να εκπονούν αυτά που θα έπρεπε να είναι ήδη σχεδιασμένα από καιρό: βιώσιμα διαχειριστικά σχέδια για την εγκαταλειμμένη αρόσιμη γη και τις φαλιρισμένες υποδομές που σαπίζουν σ’ όλη την Ελλάδα, ξεπουλημένες μαζί με την Αγροτική Τράπεζα.
Αν θέλουν, ας εκτονώσουν τα πολιτικά στελέχη της περιφέρειας τον ριζοσπαστισμό και την επαναστατικότητά τους, σε σχέδια ανακατάληψης της κλεμμένης γης και των εγκαταστάσεων, που μαζί με τις χρυσές υποθήκες δωρίθηκαν σε τραπεζίτη ύποπτο, στα πρόθυρα της χρεοκοπίας! Μπορεί το περασμένο καλοκαίρι, άλλοι (sic) να φωνάζανε για τη μεγάλη κλοπή κι άλλοι να έκαναν τα μπάνια τους στη θάλασσα, αλλά δεν πειράζει… Περασμένα, ξεχασμένα… Το επανέφερε τουλάχιστον ο Αλέξης το θέμα της δωρεάς της Αγροτικής Τράπεζας, και μπράβο του.
Σχέδια για το πώς θα παρθεί πίσω η Δωδώνη για να παραδοθεί βιώσιμη πίσω στους βοσκούς, στους οποίους πρέπει να ανήκει. Σχέδια για το πώς θα αναζωογονηθεί η κάποτε ανθηρή ελληνική βιομηχανία λιπασμάτων. Σχέδια για τη μεταποίηση των εποχικών πλεονασμάτων των αγροτικών εκμεταλλεύσεων. Κάθε τόπος έχει τη δική του ιστορία και τα δικά του προβλήματα. Τις δικές του ευκαιρίες. Τα δικά του σχέδια, που όμως αυτοί οι ίδιοι οι κάτοικοί τους θα πρέπει να τα καταστρώσουν και οι ίδιοι να τα εφαρμόσουν στον δικό τους τόπο, από τη Νέα Ορεστιάδα μέχρι τη Γαύδο∙ ας μην τα περιμένουν όλα από τον Αλέξη.
Αλλά που είναι τα σχέδια? Άφαντα! Έτσι, με τα λόγια χτίζει ο Αλέξης ανώγια και κατώγια, ο φτωχούλης του Θεού. Φταίει κι αυτός που δεν τα ζητάει τα σχέδια από τα στελέχη του, φταίνε κι οι νομάρχες του κι οι περιφερειάρχες του, που πολιτικά οκνηροί ή ανίδεοι, δεν τα ξεκινούν από μόνοι τους.
Όμως πάλι ρωτήθηκε ο Αλέξης κι ούτε ετούτη τη φορά δεν τόλμησε να πει όλη την αλήθεια. Ούτε κουβέντα πάλι, για το πάπλωμα, για τις πηγές, δηλαδή, χρηματοδότησης της παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Μια έντιμη κυβέρνηση, Αλέξη –και συμπάθα μου την κλητική, θα μηχανογραφούσε τα διάσπαρτα χειρόγραφα υποθηκοφυλακεία όλης της χώρας και θα συνελάμβανε εν ριπή οφθαλμού τον περισσότερο από τον αφορολόγητα αποθησαυρισμένο πλούτο δεκαετιών, τον επενδυμένο σε γη και κυρίως σε ακίνητα. Μαζί, απλοί φοροφυγάδες, φοροκλέπτες, παράσιτα και κοινοί κλέφτες. Στην αρχή σε ένα τσουβάλι όλοι, και μετά που θα κατακάτσει η μπούρμπερη, με την ησυχία σου, αποκαθιστάς όσους πάνω στη βιασύνη αδικηθήκανε. Αλλά τώρα δεν έχομε χρόνο, βιαζόμαστε γιατί έχομε πόλεμο.
Μια έντιμη κυβέρνηση, Αλέξη, θα μπούκαρε στις τράπεζες και θα άρπαζε τις λίστες από τα χέρια των «λίσταρχων», κι όλες οι κινήσεις κεφαλαίων, σ’ όλο το βάθος των τραπεζικών αρχείων θα συγκρίνονταν με τις φορολογικές δηλώσεις στο πιτς φυτίλι. Όλες τις φορολογικές δηλώσεις, όλων μας, Αλέξη μου.
Και να’ το από το πουθενά το πρωτογενές πλεόνασμα και τότε ναι, ρε φίλε, με την τσέπη γεμάτη με τα κατασχεμένα κλεψιμαίικα, μπαλώνεις τα σχολεία, σταματάς την κλεψιά και την αιμορραγία στα νοσοκομεία κι ύστερα πηγαίνεις να κάνεις και τη διαπραγμάτευσή σου με τους φίλους μας τους δανειστές.
Τότε θα μπορείς πραγματικά να διαπραγματευτείς γιατί δεν θα είσαι πια με το μαχαίρι στο λαιμό. Τότε θα μπορείς να συζητήσεις και τον συμψηφισμό του αναγκαστικού δανείου στους Ναζί, τότε θα μπορείς να βάλεις και τα άλλα τεκμήρια στο τραπέζι για τις υπόλοιπες καταστροφές και τις κλοπές των χιτλερικών, τότε θα μπορείς να συζήσεις στα σοβαρά και τον λογιστικό έλεγχο του χρέους, αίτημα βασικό, που το πήρε το ποτάμι κι αυτό, μαζί με τόσα άλλα. Ας αγωνίζεται ακόμα η καημένη η Σακοράφα που της εύχομαι σήμερα χρόνια πολλά κι αυτής και σε όλες τις άλλες Σοφίες του κόσμου και τ' άλλα τα κορίτσια που γιορτάζουν σήμερα: Σοφία, Αγάπη, Πιστή κι Ελπίδα δεν είναι τα μόνα που μας λείπουν κι εμάς?
Έχω βαρεθεί να γράφω τα ίδια και τα ίδια, αλλά θα το επαναλάβω: χωρίς άμεσο πρωτογενές πλεόνασμα θ’ αρχίσεις τέτοιες κυβιστήσεις Αλέξη μου, που σε λυπάμαι, γιατί θα τις ζήλευε τις κωλοτούμπες σου κι ο καλύτερος των σαλταμπίκων…
Αλλά δεν ξέρω αν θα βρεθείς όντως στη δύσκολη θέση του ούμπερ σαλταμπίκου, του Μπάρμπα-Φανούρη. Προσωπικά δεν στο εύχομαι, Αλέξη μου αν και καμιά φορά τον ακολουθείς κατά πόδα, τον παλιό σου ομόσταυλο. Δυστυχώς. Αλλά άμα είναι να τις εθνικοποιήσεις τις τράπεζες, όπως λες, χαλάλι σου κι αυτό το ατόπημα.
Όμως στο ξαναλέω και τούτο: αν δεν πείσεις για την εντιμότητα των προθέσεων σου κι εμάς τους άπιστους Θωμάδες, τους καχύποπτους, που οι δημοσκόποι μας μετράνε και μας βγάζουν πάρα πολλούς, δύσκολα θα κυβερνήσεις, Αλέξη μου…
Και επιτέλους πρέπει να το πεις καθαρά Αλέξη μου: δεν είναι μυστικό. Κάποιοι χρωστάνε, δεν είναι λίγοι∙ και πρέπει τώρα που είναι η ώρα του λογαριασμού, να πληρώσουν. Κι όμως τους βλέπεις να προσχωρούν στο «κίνημα» της κυβερνώσας αριστεράς, ελπίζοντας ότι θα τη σκαπουλάρουν κι ότι το πάρτι του κρατικοδίαιτου παρασιτισμού τους θα συνεχιστεί απρόσκοπτα. Σε βλέπω που κάνεις τα στραβά μάτια, Αλέξη, μακάρι να κάνω λάθος…
Σήμερα που η Ρωμιοσύνη είναι πάλι με το με το σουγιά στο κόκκαλο με το λουρί στο σβέρκο, σήμερα χρειάζεται ευθυκρισία κι εντιμότητα στο σχεδιασμό και ετοιμότητα στην άμεση εφαρμογή τοπικής κλίμακας διαχειριστικών σχεδίων με απορρόφηση κονδυλίων από τα ευρωπαϊκά ταμεία και ίδια συμμετοχή από τις λαϊκές αποταμιεύσεις εκείνων που πονάμε τη γη των προγόνων μας και θέλομε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν στον τόπο τους κι όχι να γεράσουν μετανάστες, εργάτες στα γερμανικά σφαγεία.
Μόνο να το πιστέψομε ότι μπορούμε, χρειάζεται∙ γιατί μπορούμε Αλέξη!
Μίλησε μεταξύ άλλων και για την παραγωγική ανασυγκρότηση ο Ροζ Αλέξης, από το πάλκο της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης. Ωραία! Οι σύμβουλοί του, ορθότατα τον συμβούλευσαν κι αυτός το κατάλαβε φαίνεται, ότι προτεραιότητα πρέπει να δοθεί στην πρωτογενή παραγωγή και στη συνολική αναδιαπραγμάτευση της ευρωπαϊκής κοινής αγροτικής πολιτικής για προϊόντα όπως η ζάχαρη, το γάλα ή τα καπνά, ας πούμε ενδεικτικά.
Οι σύμβουλοί του, δεν μπορεί, θα του είπαν ...
.... και για την ανάγκη επεξεργασίας και τυποποίησης αυτών και των υπόλοιπων αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων, όταν με το καλό παραχθούν ξανά, αλλά εκείνος ξέχασε φαίνεται να το διευκρινίσει. Δεν πειράζει, ένα μυαλό είναι αυτό, δεν μπορείς να τα θυμάσαι κι όλα. Κι αν ξέχασε να το αναφέρει, ασφαλώς θα το εννοεί.
Βέβαια, αυτή είναι, στην πραγματικότητα, ευθύνη ακέραια στα χέρια των στελεχών των τοπικών οργανώσεων και στους πενήντα έναν νομούς της χώρας. Πενήντα ολοκληρωμένες προτάσεις χρειάζονται, αν εξαιρέσεις το κλεινόν άστυ που είναι πιο περίπλοκο.
Κάθε τοπική κοινωνία πρέπει να κληθεί και να συμμετάσχει στο τοπικό σχέδιο ανάπτυξης, όπως θα το θέλουν οι κάθεδροι για την δική τους ιδιαίτερη πατρίδα. Γι’ αυτό θα ήταν σημαντικό, αν υπήρχαν σκιώδης περιφερειακές διοικήσεις και ομάδες εργασίας σε όλους τους δήμους, να εκπονούν αυτά που θα έπρεπε να είναι ήδη σχεδιασμένα από καιρό: βιώσιμα διαχειριστικά σχέδια για την εγκαταλειμμένη αρόσιμη γη και τις φαλιρισμένες υποδομές που σαπίζουν σ’ όλη την Ελλάδα, ξεπουλημένες μαζί με την Αγροτική Τράπεζα.
Αν θέλουν, ας εκτονώσουν τα πολιτικά στελέχη της περιφέρειας τον ριζοσπαστισμό και την επαναστατικότητά τους, σε σχέδια ανακατάληψης της κλεμμένης γης και των εγκαταστάσεων, που μαζί με τις χρυσές υποθήκες δωρίθηκαν σε τραπεζίτη ύποπτο, στα πρόθυρα της χρεοκοπίας! Μπορεί το περασμένο καλοκαίρι, άλλοι (sic) να φωνάζανε για τη μεγάλη κλοπή κι άλλοι να έκαναν τα μπάνια τους στη θάλασσα, αλλά δεν πειράζει… Περασμένα, ξεχασμένα… Το επανέφερε τουλάχιστον ο Αλέξης το θέμα της δωρεάς της Αγροτικής Τράπεζας, και μπράβο του.
Σχέδια για το πώς θα παρθεί πίσω η Δωδώνη για να παραδοθεί βιώσιμη πίσω στους βοσκούς, στους οποίους πρέπει να ανήκει. Σχέδια για το πώς θα αναζωογονηθεί η κάποτε ανθηρή ελληνική βιομηχανία λιπασμάτων. Σχέδια για τη μεταποίηση των εποχικών πλεονασμάτων των αγροτικών εκμεταλλεύσεων. Κάθε τόπος έχει τη δική του ιστορία και τα δικά του προβλήματα. Τις δικές του ευκαιρίες. Τα δικά του σχέδια, που όμως αυτοί οι ίδιοι οι κάτοικοί τους θα πρέπει να τα καταστρώσουν και οι ίδιοι να τα εφαρμόσουν στον δικό τους τόπο, από τη Νέα Ορεστιάδα μέχρι τη Γαύδο∙ ας μην τα περιμένουν όλα από τον Αλέξη.
Αλλά που είναι τα σχέδια? Άφαντα! Έτσι, με τα λόγια χτίζει ο Αλέξης ανώγια και κατώγια, ο φτωχούλης του Θεού. Φταίει κι αυτός που δεν τα ζητάει τα σχέδια από τα στελέχη του, φταίνε κι οι νομάρχες του κι οι περιφερειάρχες του, που πολιτικά οκνηροί ή ανίδεοι, δεν τα ξεκινούν από μόνοι τους.
Όμως πάλι ρωτήθηκε ο Αλέξης κι ούτε ετούτη τη φορά δεν τόλμησε να πει όλη την αλήθεια. Ούτε κουβέντα πάλι, για το πάπλωμα, για τις πηγές, δηλαδή, χρηματοδότησης της παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Μια έντιμη κυβέρνηση, Αλέξη –και συμπάθα μου την κλητική, θα μηχανογραφούσε τα διάσπαρτα χειρόγραφα υποθηκοφυλακεία όλης της χώρας και θα συνελάμβανε εν ριπή οφθαλμού τον περισσότερο από τον αφορολόγητα αποθησαυρισμένο πλούτο δεκαετιών, τον επενδυμένο σε γη και κυρίως σε ακίνητα. Μαζί, απλοί φοροφυγάδες, φοροκλέπτες, παράσιτα και κοινοί κλέφτες. Στην αρχή σε ένα τσουβάλι όλοι, και μετά που θα κατακάτσει η μπούρμπερη, με την ησυχία σου, αποκαθιστάς όσους πάνω στη βιασύνη αδικηθήκανε. Αλλά τώρα δεν έχομε χρόνο, βιαζόμαστε γιατί έχομε πόλεμο.
Μια έντιμη κυβέρνηση, Αλέξη, θα μπούκαρε στις τράπεζες και θα άρπαζε τις λίστες από τα χέρια των «λίσταρχων», κι όλες οι κινήσεις κεφαλαίων, σ’ όλο το βάθος των τραπεζικών αρχείων θα συγκρίνονταν με τις φορολογικές δηλώσεις στο πιτς φυτίλι. Όλες τις φορολογικές δηλώσεις, όλων μας, Αλέξη μου.
Και να’ το από το πουθενά το πρωτογενές πλεόνασμα και τότε ναι, ρε φίλε, με την τσέπη γεμάτη με τα κατασχεμένα κλεψιμαίικα, μπαλώνεις τα σχολεία, σταματάς την κλεψιά και την αιμορραγία στα νοσοκομεία κι ύστερα πηγαίνεις να κάνεις και τη διαπραγμάτευσή σου με τους φίλους μας τους δανειστές.
Τότε θα μπορείς πραγματικά να διαπραγματευτείς γιατί δεν θα είσαι πια με το μαχαίρι στο λαιμό. Τότε θα μπορείς να συζητήσεις και τον συμψηφισμό του αναγκαστικού δανείου στους Ναζί, τότε θα μπορείς να βάλεις και τα άλλα τεκμήρια στο τραπέζι για τις υπόλοιπες καταστροφές και τις κλοπές των χιτλερικών, τότε θα μπορείς να συζήσεις στα σοβαρά και τον λογιστικό έλεγχο του χρέους, αίτημα βασικό, που το πήρε το ποτάμι κι αυτό, μαζί με τόσα άλλα. Ας αγωνίζεται ακόμα η καημένη η Σακοράφα που της εύχομαι σήμερα χρόνια πολλά κι αυτής και σε όλες τις άλλες Σοφίες του κόσμου και τ' άλλα τα κορίτσια που γιορτάζουν σήμερα: Σοφία, Αγάπη, Πιστή κι Ελπίδα δεν είναι τα μόνα που μας λείπουν κι εμάς?
Έχω βαρεθεί να γράφω τα ίδια και τα ίδια, αλλά θα το επαναλάβω: χωρίς άμεσο πρωτογενές πλεόνασμα θ’ αρχίσεις τέτοιες κυβιστήσεις Αλέξη μου, που σε λυπάμαι, γιατί θα τις ζήλευε τις κωλοτούμπες σου κι ο καλύτερος των σαλταμπίκων…
Αλλά δεν ξέρω αν θα βρεθείς όντως στη δύσκολη θέση του ούμπερ σαλταμπίκου, του Μπάρμπα-Φανούρη. Προσωπικά δεν στο εύχομαι, Αλέξη μου αν και καμιά φορά τον ακολουθείς κατά πόδα, τον παλιό σου ομόσταυλο. Δυστυχώς. Αλλά άμα είναι να τις εθνικοποιήσεις τις τράπεζες, όπως λες, χαλάλι σου κι αυτό το ατόπημα.
Όμως στο ξαναλέω και τούτο: αν δεν πείσεις για την εντιμότητα των προθέσεων σου κι εμάς τους άπιστους Θωμάδες, τους καχύποπτους, που οι δημοσκόποι μας μετράνε και μας βγάζουν πάρα πολλούς, δύσκολα θα κυβερνήσεις, Αλέξη μου…
Και επιτέλους πρέπει να το πεις καθαρά Αλέξη μου: δεν είναι μυστικό. Κάποιοι χρωστάνε, δεν είναι λίγοι∙ και πρέπει τώρα που είναι η ώρα του λογαριασμού, να πληρώσουν. Κι όμως τους βλέπεις να προσχωρούν στο «κίνημα» της κυβερνώσας αριστεράς, ελπίζοντας ότι θα τη σκαπουλάρουν κι ότι το πάρτι του κρατικοδίαιτου παρασιτισμού τους θα συνεχιστεί απρόσκοπτα. Σε βλέπω που κάνεις τα στραβά μάτια, Αλέξη, μακάρι να κάνω λάθος…
Σήμερα που η Ρωμιοσύνη είναι πάλι με το με το σουγιά στο κόκκαλο με το λουρί στο σβέρκο, σήμερα χρειάζεται ευθυκρισία κι εντιμότητα στο σχεδιασμό και ετοιμότητα στην άμεση εφαρμογή τοπικής κλίμακας διαχειριστικών σχεδίων με απορρόφηση κονδυλίων από τα ευρωπαϊκά ταμεία και ίδια συμμετοχή από τις λαϊκές αποταμιεύσεις εκείνων που πονάμε τη γη των προγόνων μας και θέλομε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν στον τόπο τους κι όχι να γεράσουν μετανάστες, εργάτες στα γερμανικά σφαγεία.
Μόνο να το πιστέψομε ότι μπορούμε, χρειάζεται∙ γιατί μπορούμε Αλέξη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου