Η «εξ ανάγκης» καταστροφή της Ελαφόνησου!
«Όποιος δεν ακούει, δε βλέπει και δε μιλάει, ζει εκατό χρόνια». Έτσι λέει μία παροιμία από την Σικελία.
Είναι εμφανές ότι η συγκεκριμένη (κοινή) λογική σχετίζεται με μια κυρίαρχη αντίληψη: ότι οι βασικές ανθρώπινες αισθήσεις αποτελούν κίνδυνο για την επιβίωσή. Δηλαδή, ότι κίνδυνο αποτελεί η γνώση που γεννά η ικανότητά να βλέπεις και ν’ ακούς, και μετά, η δυνατότητα διάδοσης αυτής της γνώσης μέσω της ομιλίας. Κουφός, μουγκός, τυφλός. Είναι προτιμότερο.
Αυτή η αναγνώριση της αξίας της σιωπής που αποτυπώθηκε ως παροιμία στο λαϊκό θυμικό στον τόπο που γεννήθηκε η μαφία, ίσως όχι στον ίδιο βαθμό αλλά σε αρκετά μεγάλο, αποκτά νόημα και στην Ελλάδα. Εν προκειμένω και στα Χανιά.
Θέλετε κάποιο παράδειγμα; Να, για τον .....
. Μπάλο, ας πούμε, επιτρέπεται να μιλάμε; Ή το Ελαφονήσι;
Μνημεία της φύσης μιας ομορφιάς που διαφημίζει τη χώρα μας σε όλο τον κόσμο που έτυχε να βρίσκονται στα Χανιά και των οποίων – όπως διαπιστώνουμε – η εγκληματική διαχείριση, έχει οδηγήσει στα πρόθυρα της καταστροφής.
Η πλειοψηφία των πολιτών εδώ και πολλά χρόνια έβλεπε, άκουγε, αλλά δε μιλούσε. Μετά από ένα σημείο έγινε συνήθεια. Σταμάτησε να βλέπει, σταμάτησε να ακούει. Έπαψε να προκαλεί εντύπωση. Εντύπωση πλέον προκαλούσαν όσοι συνέχιζαν και μιλούσαν. Οι οποίοι, γι’ αυτό το λόγο μετατράπηκαν σε γραφικούς αρχικά και μετά σε επικίνδυνους. Γιατί δυσφημούσαν την περιοχή, γιατί έβλαπταν την οικονομία, γιατί έπλητταν το τουριστικό προϊόν. Η στρέβλωση έγινε κυρίαρχη. Η γνώση έγινε επικίνδυνη. Και αυτή η ανωμαλία – ήταν «φυσικό» – έγινε το κανονικό. Το πραγματικά φυσικό είχε γίνει περιθωριακό.
Σε μία τέτοια κατάσταση είναι φυσικό, κάθε καταστροφή που (είναι αναπόφευκτο) έρχεται, αφήνει όλους έκπληκτους, εφόσον τίποτα δεν προκαλούσε εντύπωση. Λες και η έκπληξη είναι μία αναπόφευκτη επιλογή, επειδή όλοι οφείλουν να είναι έκπληκτοι σε αυτό που είναι φυσικό και γνωστό σε όλους. Λες και η έκπληξη, μετατρέπει όλους όσους εκπλήσσονται σε αθώους, εφόσον έκπληκτοι μπορούν να είναι μονάχα όσοι δε γνωρίζουν. Η άγνοια είναι ευλογία. Και η τυφλότητα επίσης. Ζεις εκατό χρόνια.
Όλα μετατρέπονται σε μία φυσική καταστροφή, αναπόφευκτη και αναπάντεχη. Ο ένοχος απουσιάζει.
Στην κριτική που ενίοτε ασκείται λένε: «Κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε», «έτσι λειτουργούν τα πράγματα» και «δε γίνεται αλλιώς». Ή, με τα λόγια των δημάρχων Κισσάμου και Καντάνου – Σελίνου «3.000 άτομα επισκέπτονται κάθε μέρα την περιοχή, πώς θα τους εξυπηρετήσουμε;». Δηλαδή, να μην παρανομήσουμε και λίγο – λίγο; Για το «κοινό καλό». Για το «κοινό καλό», είπατε;
Υ.Σ Η εφημερίδα ο Αγώνας της Κρήτης δεν κυκλοφόρησε σήμερα στην Κίσαμο!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου