1929-1934........

.... Τσουνάμι αυτοκτονιών την εποχή του... κραχ!
Λοιπόν, το θέµα δεν προσφέρεται για πλάκα… Μόνο µια φράση ταιριάζει στις σηµερινές «ιστορίες ελληνικές», αυτή που λέει και το τραγουδάκι «πάµε σαν άλλοτε»… και αυτό γιατί, µε βάση επίσηµα στοιχεία, οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα έχουν πολλαπλασιαστεί.
Σύµφωνα µάλιστα µε στοιχεία της Ελληνικής Αστυνοµίας, ο αριθµός των αυτοκτονιών σε σχέση µε το 2009 έχει αυξηθεί κατά 2 5%, ενώ σε σχέση µε τα προ του 2009 χρόνια κατά 40%!!!
Οι περισσότεροι επιστήµονες το λένε καθαρά: η τροµακτική αύξηση στα χρόνια µας οφείλεται κυρίως στην οικονοµική κρίση. Για να είναι σαφές τι συµβαίνει, µπορούµε να ανατρέξουµε στις επιπτώσεις που είχε στη χώρα µας η προηγούµενη µεγάλη οικονοµική κρίση, πριν από 80 χρόνια (1929-1934), τότε που δυστυχώς υπήρξε και πάλι ένα «τσουνάµι» αυτοκτονιών που έτειναν να πάρουν «επιδηµικόν χαρακτήρα», όπως σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Το φαινόµενο λοιπόν έπληξε και τη χώρα µας σε πόλεις όπως Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Πύργο και Δράµα, όπου η µία µετά την άλλη οι µικρές επιχειρήσεις και οι µικρές τράπεζες έριχναν «κανόνι» και τα µικρά µαγαζιά έκλειναν. Οι αυτοκτονίες «διά λόγους οικονοµικούς» αυξήθηκαν στα µέσα του 1929 και συνεχίζονταν, µε αυξηµένους ρυθµούς, µέχρι και το 1934.
Μόνο στην Αθήνα το 1931 σηµειώθηκαν 152 απόπειρες αυτοκτονιών, εκ των οποίων θανατηφόρες ήταν οι 44. Στο µεγαλύτερο µέρος τους οι απόπειρες των ενηλίκων (στη συντριπτική τους πλειονότητα από άνδρες) οφείλονταν σε οικονοµικές δυσχέρειες.
Ο Πειραιώτης αλευροβιοµήχανος ..........
.....Δ. Σταματίου, έχοντας επενδύσει µεγάλα ποσά σε νέα µηχανήµατα και έχοντας προαγοράσει µεγάλες ποσότητες πρώτων υλών σε υψηλές τιµές, επισκέφθηκε τον κυλινδρόµυλό του (Δραγατσανίου και Πλούτωνος) και µπήκε στο γραφείο του, όπου αυτοκτόνησε. Τον ίδιο δρόµο διάλεξε και ο 67χρονος Κωνσταντινουπολίτης Κ. Σοφάρογλου, ο οποίος κατόρθωσε - κυριολεκτικά - να κόψει τον λαιµό του µε ξυράφι!
Ο 45χρονος δερµατέµπορος Λάμπρος Λαμπρίδης αυτοκτόνησε στου Φιλοπάππου γράφοντας: «Δεν µπορώ να ζήσω στη σηµερινή κοινωνία, της οποίας έµβληµα είναι “Ο θάνατός σου η ζωή µου”».
Ένα από τα τραγικότερα περιστατικά καταγράφεται στη Βέροια, όπου για λόγους οικονοµικούς ένας πρώην εφέτης Ανδριανουπόλεως, ο οποίος εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα ιδρύοντας βιοµηχανία, σκότωσε τα τρία παιδιά του και στη συνέχεια αυτοκτόνησε.
Είναι ίσως χαρακτηριστικό το γεγονός ότι µόνο σε µία ηµέρα, στις 15 Μαρτίου 1932, αυτοκτόνησαν πέντε άνθρωποι στην Αθήνα και τον Πειραιά. Όλοι αυτοκτόνησαν µε περίστροφα, πλην ενός που πνίγηκε στο Φάληρο.
Πρώτος έθεσε τέρµα στη ζωή του ο 63χρονος υποστράτηγος εν αποστρατεία Δημήτριος Ρικάκης, ο οποίος λόγω της οικονοµικής κρίσης είχε καταστεί µελαγχολικός, ιδιαίτερα διότι αναγκαζόταν να ενισχύεται οικονοµικά από τον γιο του που ήταν ήδη συνταγµατάρχης εν αποστρατεία. Δεύτερος αυτοκτόνησε ο 31χρονος χρηµατοµεσίτης Παύλος Πηγαδιώτης, ο οποίος, επειδή είχαν απαγορευτεί οι χρηµατιστηριακές πράξεις στην ελεύθερη αγορά, είχε αναγκαστεί να 'φ εργάζεται ως παραγγελιοδόχος. Ωστόσο, η οικονοµική του κατάσταση επιδεινωνόταν και αναγκάστηκε να υποθηκεύσει τη διώροφη κατοικία της γυναίκας του. Μόλις το έµαθαν οι συγγενείς της γυναίκας του, τον επιτίµησαν µε ιδιαίτερα προσβλητικό τρόπο και εκείνος κλείστηκε στο δωµάτιό του και αυτοκτόνησε. Για τους ίδιους λόγους αυτοκτόνησε και ο 50χρονος εργολάβος Μηνάς Σιγάλας, «βληθείς διά σφαίρας περιστρόφου εις τον δεξιόν κρόταφον». Όσο για τον 61χρονο Μικρασιάτη Αναστάσιο Αθετσόπουλο, προτίµησε να πνιγεί στο Φάληρο και το πτώµα του εκβράστηκε µπροστά από το ξενοδοχείο «Ακταίον». Τελευταία αυτοκτονία εκείνης της ηµέρας ήταν της 20χρονης υπηρέτριας Ειρήνης Τριχά, η οποία, πέραν των οικονοµικών, φέρεται πως αντιµετώπιζε και… ερωτικά προβλήµατα.
«Πεθαίνω» από πείνα...
Στις δεκάδες αυτοκτονίες της κρίσης, οι οποίες συνεχίστηκαν και το 1934, χάθηκαν «επώνυµοι» αλλά και άνθρωποι της καθηµερινότητας. Ανάµεσά τους, για λόγους πάντα οικονοµικούς, και ένας από τους κοσµικούς της ελληνικής πρωτεύουσας, ο διπλωµατικός υπάλληλος Γεώργιος Σακελλαρίδης, αλλά και ο πιο γνωστός ανταποκριτής αµερικανικών εφηµερίδων στην Αθήνα.
Ο Σάλμον ήταν επί 15ετία στην Ελλάδα, έχοντας συµβόλαιο µε την ελληνική κυβέρνηση για να προωθεί τον ελληνικό τουρισµό στα αµερικανικά έντυπα. Το συµβόλαιο ακυρώθηκε, αποζηµίωση δεν του δόθηκε, ενώ σταµάτησε την έκδοσή του και το αµερικανικό «Νέον Βήµα», του οποίου ήταν ανταποκριτής. Δεν είχε να ζήσει οπότε έδωσε τέλος στη ζωή του µέσα στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», όπου διέµενε.
Ο 35χρονος Νικόλαος Σιγάλας, ο οποίος είχε χρεωθεί για να φτιάξει ένα γκαράζ στην πλατεία Κάνιγγος, δεν µπορούσε να τα βγάλει πέρα και «βούτηξε» από το παράθυρο. Ο 24χρονος Κωνσταντίνος Κοτσοβός αυτοκτόνησε γιατί δεν µπορούσε πλέον να εξασφαλίσει τα χρήµατα που χρειαζόταν για να παντρευτεί την αγαπηµένη του, ενώ αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει και η περίφηµη για την εποχή της Ελληνορωσίδα µπαλαρίνα Τώνη, επειδή δεν µπορούσε να θρέψει τα δύο παιδιά της.
Συγκλονιστικό ήταν και το σηµείωµα που άφησε πίσω του ένας υπερήφανος Ηπειρώτης, ο Α. Μπουτσούλης, το 1933: «Αυτοκτονώ γιατί εδώ και δύο μήνες δεν είχα δουλειά και γύριζα στους δρόμους σαν αλήτης. Για να μην πεθάνω απ’ την πείνα απεφάσισα να αυτοκτονήσω»… Πάντως, «ανθεκτικοί» στην κρίση φάνηκαν οι µεγάλοι Έλληνες κεφαλαιούχοι. Δεν σηµειώθηκε αυτοκτονία κανενός µέλους από τις λίγες οικογένειες που συγκέντρωναν το συντριπτικό µέρος του ελληνικού πλούτου.
Εκείνη η οικονοµική κρίση πρόσθεσε ένα ακόµη θύµα. Ήταν ο 38χρονος συµπαθής και γνωστός επιχειρηµατίας και βιοµήχανος Μιχαήλ Φινόπουλος. Είχε επενδύσει τα κεφάλαια και τις οικονοµίες του, αλλά και της γυναίκας του, στο Χρηµατιστήριο, το οποίο όµως έκλεισε. Τότε ο Φινόπουλος βρέθηκε «ανοιχτός» µε το ποσόν των πέντε εκατοµµυρίων δραχµών. Μπήκε λοιπόν στο πλοίο της γραµµής για την Κρήτη και «φουντάρισε» στο φουρτουνιασµένο πέλαγος…


Η ιστορία αυτή έχει δημοσιοποιηθεί από τον ιστορικό ερευνητή και δημοσιογράφο Λευτέρη Σκιαδά στην εφημερίδα «ΜΙΚΡΟΣ ΡΩΜΗΟΣ».