'ΚΑΠΕΤΑΝ ΚΟΡΑΚΑΣ'' - ''ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗΣ"

Ο Καπετάν Κόρακας το πραγματικό του όνομα Μιχάλης Καρούζος, γεννήθηκε στο χωριό Πόμπια της επαρχίας Καινουρίου το 1797 και από μικρό παιδί φαινόταν ότι κάτι μεγάλο θα εξελιχθεί. Μέχρι τα 18 του δεν υπάρχει κάποια αναφορά. Γνωστός ήταν ο ατίθασος χαρακτήρας του.18 χρονών, τον είχε πάρει ο Τούρκος Αγάς της περιοχής για βοσκό αφού ήξερε πως ήταν πολύ ικανός στη φύλαξη κοπαδιών.
Μια μέρα στον κάμπο της Μεσαράς ακουγόταν εκατοντάδες πυροβολισμοί και ξαφνικά εμφανίστηκε ο Αγάς πάνοπλος με το άλογό του, εκεί που έβοσκε το κοπάδι ο Μιχάλης και του φωνάζει :

-Άκου μωρέ..πάλι αυτούς τους δικούς σου τους ταυτόπιστους τι κάνουν;
Αφού τον ησύχασε, του έφερε νερό να πιει. Όπως έπινε λοιπόν ο Αγάς, ο Μιχάλης με αστραπιαία κίνηση, αρπάζει τη χουρχούδα (βαριά μαγκούρα βοσκού) και χτυπάει τον Αγά στο κεφάλι, σκοτώνοντάς τον ακαριαία.! Όταν νύχτωσε κατέβηκε τρέχοντας στο χωριό (Πόμπια) ζωσμένος με τα άρματα του Αγά και συναντάει τον καπετάνιο της περιοχής Χουλόγιαννη και σαν να ήταν το πιο απλό πράγμα, του λέει :

-Σκότωσα τον Αγά και φεύγω...!
Από εκείνη τη στιγμή αρχίζει η ένδοξη πορεία του και το κατακρεούργησμα του Τουρκικού ζυγού. Ο Καπετάν Μιχάλης εγκαταστάθηκε για ασφάλεια στη περιοχή Αμαρίου & στα Σφακιά αργότερα όπου άρχισε τον μεγάλο αγώνα με τους υπόλοιπους επαναστάτες της Κρήτης. Μετά από λίγο καιρό θα επιστρέψει στην Πόμπια και στις γύρο επαρχίες, αυτή τη φορά με στρατό, σκορπώντας παντού τον όλεθρο... Εξάλλου το όνομα ''ΚΟΡΑΚΑΣ'' το πήρε από τους ίδιους τους Τούρκους, γιατί έπεφτε επάνω τους σαν το "κοράκι". Γυρνούσε τα χωριά έχοντας αρκετό οπλισμό και ένωνε όλες τις μικροομάδες ανταρτών αλλά και απλούς άντρες που ήθελαν να τον ακολουθήσουν. Όταν οι Τούρκοι άκουγαν πως ο Καπετάν Κόρακας πλησιάζει, έτρεχαν σε άτακτη φυγή, αφήνοντας πίσω όπλα, πράγματα και ότι άλλο είχαν, πηγαίνοντας προς τη θάλασσα η έμπαιναν στα κάστρα. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε το τι έκανε σε αυτούς που δεν προλάβαιναν να φύγουν. Μαρτυρίες της εποχής μιλούν για πραγματική σφαγή...Έτσι λοιπόν ελευθερώνετε σιγά σιγά η Κρήτη. Οι πρώτες επιδρομές του ήταν κατά βάση εκδικητικού χαρακτήρα. Εξόντωνε το μεγαλύτερο μέρος των Τούρκων, τους άτιμου Τούρκους (εκείνου δηλαδή που είχαν διαπράξει ατιμίες) φόνους, ληστείες, απαγωγές, απειλές, εκβιασμούς αλλά και τον οργανωμένο στρατό που συναντούσε, πλην μερικών φιλήσυχων οικογενειών που εκδιώχθηκαν αργότερα στις επόμενες επιδρομές.
Πολέμησε και σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Με Κρητικούς, Κάσιους και Καρπαθιώτες πολέμησε με τρία πλοιάρια στο Κρητικό και Λυβικό Πέλαγος κατά των Τούρκων & Αιγυπτίων. Βοήθησε στη Πελοπόννησο (μάχη Νεοκάστρου) εκεί παρασημοφορήθηκε με τον βαθμό του Λοχαγού. Αλλά και στην Αθήνα (κατάληψη της Ακροπόλεως) μαζί με τον Καραΐσκάκη.

Στα 80 του χρόνια πια, προσκαλείτε στην Αθήνα από τον εντυπωσιασμένο Βασιλέα Γεώργιο Α' για να τιμηθεί ιδιαιτέρως. Του δόθηκε μεγάλη σύνταξη καθώς και μια τεράστια έκταση δεκάδων στρεμμάτων για να μείνει. Αυτά δεν ήταν όμως ικανά για να τον κρατήσουν μακριά από τη μοναδική του αγάπη την Κρήτη.
Λίγο αργότερα τα εγκαταλείπει όλα και γυρίζει στη λατρεμένη του Πόμπια, όπου μετά από λίγο καιρό στις 28 Σεπτεμβρίου του 1882 θα ''ξεκουραστεί'' για πάντα, αφού θα φύγει για το μεγάλο και ήρεμο ταξίδι του, χωρίς αυτή τη φορά πολέμους και κακουχίες......
Ο τάφος του βρίσκετε επιβλητικός στην πλατεία του χωριού Πόμπια και επί του τάφου υπάρχει η επιγραφή :

"ΕΠΡΕΠΕ ΣΤΗΝ ΨΗΛΟΤΕΡΗ ΚΟΡΦΗ ΤΟΥ ΨΗΛΟΡΕΙΤΗ ΤΟ ΜΝΗΜΑ ΤΟΥ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΝ ΑΝΟΙΚΤΗ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΘΥΡΙΔΑ, ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΝΑ ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ, ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΥ Ν'ΑΦΗΝΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΦΥΛΑΕΙ ΚΑΙ ΝΕΚΡΟΣ ΑΚΟΜΗ ΤΗ ΠΑΤΡΙΔΑ.."