ΜΑΡΤΙΝ ΛΟΥΘΕΡ ΚΙΝΓΚ

Γράφει η ΦΩΤΕΙΝΗ ΣΕΓΡΕΔΑΚΗ

Το αλμανάκι μου, με πληροφορεί ότι αυτές τις ημέρες, σαν αυτές τις ημέρες δηλαδή, δολοφονήθηκε στα 1968, η συμβολικότερη -ίσως- μορφή των μαύρων...
Ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ!
Σαράντα και δύο τα χρόνια λοιπόν, από τότε που σίγησε βίαια και τραγικά η ωραιότερη ή έστω μια από τις ωραιότερες ειρηνιστικές φωνές της Οικουμένης...
Στα 39 του χρόνια!!
Θέλω να θυμίσω λοιπόν στους αναγνώστες, λίγα, ελάχιστα απ’ όσα θυμούμαι κι εγώ, για τον άνδρα.
Για ένα “μελάψο σέμνωμα” του κόσμου, και της φυλής του, ασφαλώς, που κληροδότησε Παγκόσμιες Διδαχές.
Να πω, πως ήταν νομπελίστας, να θυμίσω πως, εκείνος, ο Μαντέλα και ο?Πουατιέ, τιμήθηκαν επίσης με βραβεία παγκόσμια και κορυφαία, και αποτελούν την δοξαστική τριάδα των μικρών και μεγάλων Ζητημάτων, του Μαύρου, και όχι μόνο, πληθυσμού...
Είναι και αυτοί από εκείνους τους εκλεκτούς αγωνιστές, που μπόρεσαν να ραγίσουν τους καταραμένους αρμούς του ρατισμού, που αγκυλώνει δραματικά το Δίκαιο του ανθρώπου.
Αυτές τις ημέρες, και, η Μέρα κατά του Ρατσισμού, συνεπώς το εγγύς της Μνήμης του ωραίου τέκνου της “Αφρομέγιστης”, καρδιάς, επικαιροποιείται.
Ο Μαρτίνος λοιπόν... Ο ιερέας - δικηγόρος, με τα φωτισμένα και ανθισμένα οράματα για ένα μονιασμένο κόσμο μαύρων και λευκών, που αποτύπωσε ποιητικά σε στίχους αναγόμενους σε παγκόσμιο ύμνο, με τη φλόγα της ανιδιοτέλειας και των ευγενών πόθων!
“Έχω ένα όνειρο”...
Εκεί, τονίζει πως επιθυμεί μια μέρα, κάποια μέρα, τα παιδιά μαύρων και λευκών, να ζουν αγκαλιασμένα...
Έτεινε το χέρι του ψηλά, φλογισμένος από το πυρ της Αλήθειας και του Ανθρωπισμού και 300.000 λαός χειροκρότησαν την διακήρυξη που ανέμιζε με την ελπίδα της εφαρμογής των άρθρων της...
Ο Λούθηρος... Ο γλυκός υπέρμαχος στον αγώνα για ένα καλύτερο κόσμο έδωσε το αίμα του και την ύστερη πνοή του, για τον Άνθρωπο...
Όπως συμβαίνει, πάντα με τους Δίκαιους.
Άφησε όμως, την Κορέττα του, την λατρεμένη του σύντροφο. Μια λευκή που, μόλις κουβέντιασαν στην πρώτη τους γνωριμία, έσμιξαν για πάντα...
Γέννησε τα παιδιά του, ακολούθησε τις αποδύσεις του στα αιχμηρά πεδία των κοινωνικών μαχών του, και αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής της, στα δικά του οράματα! Όσο έζησε γιατί έφυγε κι εκείνη πριν από μερικά χρόνια έκανα στις “Αφορμές” τότε σχετικό σημείωμα.
Όσο έζησε λοιπόν πλέον, πάτησε στους βηματισμούς του αγαπημένου της, και αρωμάτιζε την μνήμη του, συνεχίζοντας τον δρόμο του με πίστη!
Όσο έζησε, λειτουργούσε στο κοινωνικό τοπίο, όπως θα ήθελε εκείνος, οδηγός σύντροφος και δάσκαλος στα διαβήματά της, με μιαν υπερβατική συνεννόηση...
Μια επικοινωνία, που εξασφαλίζουν και μετά το θάνατο οι μεγάλοι Έρωτες, τους οποίους ένας Κορυφαίος Ουμανιστικός Στόχος, καθιστά Αθάνατους!