Η Ρόκκα της Κισάμου και η γειτονική Κερά άνοιξαν και φέτος την πόρτα τους για να μας προσφέρουν μέσω των νέων ανθρώπων τους τις πολιτιστικές τους προτάσεις.Θεσμός πλέον οι Αυγουστιάτικες πολιτιστικές εκδηλώσεις της αρχαίας Ροκκαίας που αειφόρως η σημερινή Ρόκκα παρουσιάζει. Όλες οι Μούσες μέσα σε ένα καταπληκτικό φυσικό τοπίο, ή και έντεχνα αναπαλαιωμένο, συμμετέχουν με τις τέχνες τους, Μουσική, Ζωγραφική, Γλυπτική, Αρχιτεκτονική, Θέατρο, Χορός, Τραγούδι.
Η φύση με τα δέντρα της, το φαράγγι της, το ηλιοβασίλεμα, την γωνιά της θάλασσας, το τρουλί του βράχου, το ποτάμι και τις βρύσες της, μέγας σκηνοθέτης και σκηνογράφος υποστηρίζει όλες τις εκδηλώσεις ανταποδίδοντας το σεβασμό που οι άνθρωποι των χωριών αυτών της έχουν δείξει.
Την Κυριακή το βράδυ όσοι βρεθήκαμε καλεσμένοι στην Κερά, το χωριό της γενναίας Αντωνούσας, ζήσαμε μια παραμυθένια ατμόσφαιρα. Όλο το χωριό με τις γειτονιές του είχε μεταβληθεί σε θεατρικές σκηνές. Οι αυλές των σπιτιών, η πλατεία, τα διάφορα,πλατώματα, η αυλή του ενοριακού κέντρου, η γυροποταμιά. Εναλλασσόμενες, μικρές εικοσάλεπτες παραστάσεις, μας έδωσαν την ευκαιρία να απολαύσομε όλη την ελληνική πολιτική μας ιστορία, τη Μπαλάντα του νεκρού αδελφού, την παρέλαση της Ρούλας Αναγνωστάκη, έργα του Θεοτόκη, της Μαρίας Ιορδανίδου, του Δημ. Κεχαίδη, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και φυσικά τον Ερωτόκριτο.
Θεατρικά σχήματα με εξαιρετικούς ηθοποιούς από όλη την Κρήτη και όχι μόνο, αλλά και από την Κίσαμο έπεισαν συγκίνησαν με το ρόλο τους,όλοι εξαιρετικοί. Λίγο θα σταματήσω στο Μοιρολόι της φώκιας του Αλ. Παπαδιαμάντη, όπου ο γκρεμός, τα πανύψηλα δέντρα, η ακροποταμιά, έδωσαν ένα καταπληκτικό τοπίο σκηνοθεσίας, στο (Σταύρο Λιλικάκη), το βοσκό που έπαιζε το σουραύλι του και παρέσυρε την Ακριβούλα, που έβοσκε τη Μοσχούλα της και παραπάτησε και κατρακύλησε απο τον γκρεμό στη θάλασσα. Και για τη γραία γιαγιά, που με κόπο ανέβαζε τον μπόγο με τα πλυμένα ρούχα και για το θρήνο της για την εγγόνα της και τη βασανισμένη ζωή της, που δεν είχαν τελειωμό τα βάσανα
«Φύκια και κοχύλια τα στεφάνια της Ακριβούλας» πια και η φώκια να παραμονεύει, με το δικό της μοιρολόι κι εκείνη.
Στα διαλείμματα μπορούσες να απολαύσεις ένα μεζεδάκι και ποτό. Μπαίνοντας στο χωριό μια χαρούμενη συντροφιά από νέους ανθρώπους με πολλά χαμόγελα σε καλωσόριζαν με το ξεροτήγανο, άλλωστε στην πηγή του βρεθήκαμε και την τσικουδιά. Σου περνούσαν ένα βραχιόλι που ήταν το εισιτήριο σου και έγραφε «Κερά μια σκηνή», σου έδιδαν ένα καταπληκτικό χάρτη για το πως, που θα κινηθείς και τι θα δεις.
Παντού νέοι που σε ενημέρωναν, Σαμαρείτες που σε βοηθούσαν.
Τα πάρκινγκ άνετα και οι παρκαδόροι στη διάθεση σου.’Όλες οι ηλικίες δούλευαν κατ αναλογία, όλες οι αυλές ανοιχτές. Η συνεργατικότητα και ο εθελοντισμός σε όλο το μεγαλείο.
Εκφράζοντας τη χαρά μας γιατί στα πρόσωπα πολλών από τους συντελεστές αναγνωρίσαμε πολλούς παλιούς μαθητές μας δεν έχομε παρά να συγχαρούμε όλους για την καταπληκτική προσφορά πολιτισμού, στην περιοχή. Ιδιαίτερα συγχαρητήρια στην έχουσα την καλλιτεχνική διεύθυνση, τη δική μας πλέον Μέτη Παναγιωτοπούλου και στην Εταιρεία θεάτρου. Τέλος να ευχαριστήσομε για τις όμορφες και ψυχαγωγικές, με την γνήσια σημασία του όρου, βραδιές, που προσφέρουν στους ανθρώπους, να είναι καλά και να μη χάσουν το μεράκι γι΄αυτά που επιχειρούν.
Τέλος ιδιαίτερα συγχαρητήρια στον εμπνευστή και ιθύνοντα νου της πρωτότυπης αυτής ιδέας που πουθενά στην Ελλάδα δεν έχει υλοποιηθεί, πλην στο Πήλιο κάτι σχετικό όχι όμως αυτών των διαστάσεων.
Ευτυχία Δεσποτάκη
Φώτο Μαρκογιαννάκης Γιάννης
