Είδαν το Τσερνόμπιλ με τα μάτια τους!
Του Δημήτρη Γαλάνη
Επτά ρώσοι επιστήμονες και ένας ουκρανός οδηγός φορτηγού που έζησαν το ατύχημα από κοντά, άλλαξαν χώρα, ζωή και αντικείμενο εργασίας
O κ. Αντρέι Ντροζντόφ εργαζόταν στον σταθμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειες στο Τσερνόμπιλ όταν έγινε το τραγικό ατύχημα το 1986. Οπως εξηγεί, «η προσωπική μου σχέση με την πυρηνική φυσική και την ατομική ενέργεια είναι μια σχέση αγάπης. Αυτή η ενέργεια είναι καθαρή και όμορφη- αν και στο Τσερνόμπιλ σχεδόν μου κόστισε τη ζωή μου». Ο κ. Ντροζντόφ σημειώνει ότι όταν έγινε το ατύχημα στον αντιδραστήρα του Τσερνόμπιλ εκτέθηκε σε μεγάλες δόσεις ραδιενέργειας, «αλλά αυτό το γεγονός δεν επηρέασε την αγάπη μου για την πυρηνική φυσική». Μετά την αποφοίτησή του από το Πανεπιστήμιο της Μόσχας εργάστηκε για πολλά χρόνια σε διάφορα πυρηνικά εργοστάσια, όπου, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει , «έμαθα να χειρίζομαι όλες τις λεπτομέρειες ενός πυρηνικού αντιδραστήρα, γι΄ αυτό και στο Τσερνόμπιλ ήμουν επικεφαλής της ομάδας των επιστημόνων που ήταν υπεύθυνοι για την ομαλή λειτουργία του».
Μετά το ατύχημα στο Τσερνόμπιλ και ενώ η υγεία του είχε κλονιστεί σοβαρά, αποφάσισε να εγκαταλείψει τη χώρα του και με μια ομάδα ρώσων επιστημόνων επέλεξαν ένα ελληνικό νησί, τη Γαύδο, στα νότια της Κρήτης, για να ζήσουν.
Στην ομάδα συμμετέχουν επίσης ένας φυσικός, ένας γεωγράφος, μία φιλόλογος, ένας πολιτικός μηχανικός, μία ψυχολόγος και μία φιλόλογος. «Μετά το Τσερνόμπιλ ένιωθα σαν χαμένος. Η καταστροφή δεν είχε προηγούμενο. Η ραδιενέργεια είχε απλωθεί σε τεράστια έκταση. Το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω κάπου μακριά» λέει ο κ. Ντροζντόφ.
Η απόφασή τους, όπως εξηγεί ένα άλλο μέλος της ομάδας, ο κ. Αλεξ Γιουζγκίν, προήλθε από μια πρωτότυπη ιδέα: «Πριν από περίπου 20-25 χρόνια, αφού ολοκληρώσαμε τις δραστηριότητές μας ως επιστήμονες σε διάφορα γνωστικά αντικείμενα και αποκτήσαμε διάφορα διπλώματα και πτυχία, θελήσαμε να συγκεντρώσουμε ανθρώπους με διαφορετικές επιστημονικές ειδικότητεςμε σκοπό να ξεπεραστούν τα εγωιστικά συμφέροντα των επί μέρους τομέων της γνώσης». Ο κ. Γιουζγκίν εξηγεί ότι, αν και συναντούσαν ο ένας τον άλλον σε διάφορα συνέδρια, «σύντομα καταλάβαμε ότι δεν θα μπορέσουμε να καταφέρουμε κάτιαν δεν συγκατοικήσουμε, αν δεν εργαζόμαστε διαρκώς επάνω στη φιλοσοφική αναζήτηση της ζωής».
Ετσι γεννήθηκε η... αποικία τους στη Γαύδο. «Θεμελιώδης αρχή δημιουργίας μιας αποικίας τέτοιου είδους είναι η συγκέντρωση ανθρώπων από διαφορετικές εθνικότητες, με διαφορετικά θρησκευτικά πιστεύω, με διαφορετικό επιστημονικό υπόβαθρο καιβέβαιαμε διαφορετική ψυχοσύνθεση και ηλικίες» λέει. Εφθασαν στο νησί το 1998 και, όπως επισημαίνει ο κ. Γιουζγκίν, ανακάλυψαν ότι η Γαύδος είναι μια τοποθεσία όπου «ο τρόπος ζωής ήταν αμόλυντος από τους ανόητους σύγχρονους αστικούς μύθους και διατηρούσε ένα επίπεδο αρχαιότητας. Ανθρωποι που ήταν τότε 70-80 ετώνήταν αληθινοί Ελληνες. Ο τρόπος ζωής τους ήταν πολύ δύσκολος και έντονος, αλλά στο αίμα τους υπήρχε η φιλοσοφία που αναζητούσαμε».
Οπως υπογραμμίζει ο κ. Γιουζγκίν, στη Γαύδο ζουν αρμονικά με τους κατοίκους του νησιού. «Χτίζουμε σπίτια, αναστηλώνουμε εκκλησίες, φτιάχνουμε επιτοίχιες αγιογραφίες, επισκευάζουμεαυτοκίνητα, θερίζουμε με δρεπάνια όπως τον 1ο αιώνα μ.Χ., συλλέγουμε ελιές. Με λίγα λόγια, κάνουμε όλες τις εργασίες που χρειάζεται να γίνουν στη Γαύδο. Μάθαμε να κάνουμε όλα αυτάκαι τα κάνουμε με χαρά και χωρίς ένταση, παρ΄ όλο που είναι κοπιαστική δουλειά. Και αυτό γιατί συνάδει προς τη φιλοσοφία ζωής που έχουμε υιοθετήσει».
Στο νησί έχουν ασχοληθεί από την πρώτη στιγμή με εναλλακτικές μορφές ενέργειας. «Οι γνώσεις μαςμάς επέτρεψαν να αξιολογήσουμε τις ευκαιρίες της Γαύδου και να οργανώσουμε το ενεργειακό πρόγραμμα των σπιτιών μας με βάση τις παροχές της φύσης. Η Γαύδος έχει μεγάλη ηλιοφάνειακαιανέμους ως 10 μποφόρ. Ετσιμια ανεμογεννήτρια και φωτοβολταϊκά πλαίσια με μπαταρίες είναι ο ευκολότερος τρόπος επίλυσης των ενεργειακών προβλημάτων. Κατασκευάσαμε μια ανεμογεννήτριατο σχέδιο της οποίας δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο και η οποία δουλεύει με ανέμους οποιασδήποτε έντασηςπροσφέροντας συνεχή ροή ενέργειας. Επιπλέονχτίζουμε τα σπίτια μας με τέτοιον τρόπο ώστε δεν απαιτείται θέρμανση με ξύλα ή πετρέλαιο, μια και εκμεταλλεύονται τον ήλιο για την επίτευξη θερμικής ισορροπίας».
Στην ερώτηση αν οι κατοικίες τους είναι υπόσκαφες επειδή φοβούνται άλλο ένα πυρηνικό ατύχημα ο κ. Γιουζγκίν λέει ότι ο μόνος λόγος γι΄ αυτό είν αι το γεγονός ότι οι υπόσκαφε ς κατοικίες τον χειμώνα είν αι ζεστές και το καλοκαίρι δροσερές.Σχετικά με τον πυρη νικό εφιάλτη στην Ιαπωνία ο κ. Ντροζντόφ αναφέρει ότι αυτοί οι αντιδραστήρες είναι παλιάς τεχνολογίας που λειτουργ ούν επί 40 χρόνια.«Στην πραγματικότητα,πρόκειται για μοντέρνες ατμομηχανές που χρησιμοποιούν την ενέργεια του ατμού για να παράγουν ηλεκτρισμό».
Οπως εξηγεί, η μόνη διαφορά είναι ότι, αντί να χρησιμοποιούν κάρβουνο ή πετρέλαιο για να παράγουν τον ατμό, χρησιμοποιούν ουράνιο.«Ο αντιδραστήρας περιέχεται σε ένα ατσάλινο περίβλημα μέσα στο οποίο αναπτύσσονται μεγάλες θερμοκρασίες. Αν πάθει ζημιά ή αν ο αντιδραστήρας για κάποιον λόγο παύσει να ψύχεται, τότε το ουράνιο αρχίζει να τήκεται και επέρχεται έκρηξη η οποία ελευθερώνει μεγάλες ποσότητες ραδιενέργειας στην ατμόσφαιρα, την οποία οι άνεμοι μεταφέρουν σε μεγάλες αποστάσεις».
Ο κ. Ντροζντόφ, αναφερόμενος στην περίπτωση Φουκου σίμα, λέει ότι το χειρότερο σενάριο θα ήταν να υπάρξει τήξη του πυρήνα, να γίνει έκρηξη και να μεταφερθούν υψηλές ποσότητες ραδιενέργειας σε πυκνοκατοικημένες περιοχές στην Ιαπωνία και στην Κίνα.«Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ασφαλείς τρόποι να εκμεταλλευτεί κανείς την πυρηνική ενέργεια» τονίζει.«Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα ατυχήματα συμβαίνουν επειδή οι άνθρωποι συνεχίζουν να προσπαθούν να κατασκευάζουν πυρηνικά εργοστάσια με τις αρχές που εφάρμοζαν στη λειτουργία των ατμομηχανών» καταλήγει.
ΠΗΓΗ
Του Δημήτρη Γαλάνη
Επτά ρώσοι επιστήμονες και ένας ουκρανός οδηγός φορτηγού που έζησαν το ατύχημα από κοντά, άλλαξαν χώρα, ζωή και αντικείμενο εργασίας
O κ. Αντρέι Ντροζντόφ εργαζόταν στον σταθμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειες στο Τσερνόμπιλ όταν έγινε το τραγικό ατύχημα το 1986. Οπως εξηγεί, «η προσωπική μου σχέση με την πυρηνική φυσική και την ατομική ενέργεια είναι μια σχέση αγάπης. Αυτή η ενέργεια είναι καθαρή και όμορφη- αν και στο Τσερνόμπιλ σχεδόν μου κόστισε τη ζωή μου». Ο κ. Ντροζντόφ σημειώνει ότι όταν έγινε το ατύχημα στον αντιδραστήρα του Τσερνόμπιλ εκτέθηκε σε μεγάλες δόσεις ραδιενέργειας, «αλλά αυτό το γεγονός δεν επηρέασε την αγάπη μου για την πυρηνική φυσική». Μετά την αποφοίτησή του από το Πανεπιστήμιο της Μόσχας εργάστηκε για πολλά χρόνια σε διάφορα πυρηνικά εργοστάσια, όπου, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει , «έμαθα να χειρίζομαι όλες τις λεπτομέρειες ενός πυρηνικού αντιδραστήρα, γι΄ αυτό και στο Τσερνόμπιλ ήμουν επικεφαλής της ομάδας των επιστημόνων που ήταν υπεύθυνοι για την ομαλή λειτουργία του».
Μετά το ατύχημα στο Τσερνόμπιλ και ενώ η υγεία του είχε κλονιστεί σοβαρά, αποφάσισε να εγκαταλείψει τη χώρα του και με μια ομάδα ρώσων επιστημόνων επέλεξαν ένα ελληνικό νησί, τη Γαύδο, στα νότια της Κρήτης, για να ζήσουν.
Στην ομάδα συμμετέχουν επίσης ένας φυσικός, ένας γεωγράφος, μία φιλόλογος, ένας πολιτικός μηχανικός, μία ψυχολόγος και μία φιλόλογος. «Μετά το Τσερνόμπιλ ένιωθα σαν χαμένος. Η καταστροφή δεν είχε προηγούμενο. Η ραδιενέργεια είχε απλωθεί σε τεράστια έκταση. Το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω κάπου μακριά» λέει ο κ. Ντροζντόφ.
Η απόφασή τους, όπως εξηγεί ένα άλλο μέλος της ομάδας, ο κ. Αλεξ Γιουζγκίν, προήλθε από μια πρωτότυπη ιδέα: «Πριν από περίπου 20-25 χρόνια, αφού ολοκληρώσαμε τις δραστηριότητές μας ως επιστήμονες σε διάφορα γνωστικά αντικείμενα και αποκτήσαμε διάφορα διπλώματα και πτυχία, θελήσαμε να συγκεντρώσουμε ανθρώπους με διαφορετικές επιστημονικές ειδικότητεςμε σκοπό να ξεπεραστούν τα εγωιστικά συμφέροντα των επί μέρους τομέων της γνώσης». Ο κ. Γιουζγκίν εξηγεί ότι, αν και συναντούσαν ο ένας τον άλλον σε διάφορα συνέδρια, «σύντομα καταλάβαμε ότι δεν θα μπορέσουμε να καταφέρουμε κάτιαν δεν συγκατοικήσουμε, αν δεν εργαζόμαστε διαρκώς επάνω στη φιλοσοφική αναζήτηση της ζωής».
Ετσι γεννήθηκε η... αποικία τους στη Γαύδο. «Θεμελιώδης αρχή δημιουργίας μιας αποικίας τέτοιου είδους είναι η συγκέντρωση ανθρώπων από διαφορετικές εθνικότητες, με διαφορετικά θρησκευτικά πιστεύω, με διαφορετικό επιστημονικό υπόβαθρο καιβέβαιαμε διαφορετική ψυχοσύνθεση και ηλικίες» λέει. Εφθασαν στο νησί το 1998 και, όπως επισημαίνει ο κ. Γιουζγκίν, ανακάλυψαν ότι η Γαύδος είναι μια τοποθεσία όπου «ο τρόπος ζωής ήταν αμόλυντος από τους ανόητους σύγχρονους αστικούς μύθους και διατηρούσε ένα επίπεδο αρχαιότητας. Ανθρωποι που ήταν τότε 70-80 ετώνήταν αληθινοί Ελληνες. Ο τρόπος ζωής τους ήταν πολύ δύσκολος και έντονος, αλλά στο αίμα τους υπήρχε η φιλοσοφία που αναζητούσαμε».
Οπως υπογραμμίζει ο κ. Γιουζγκίν, στη Γαύδο ζουν αρμονικά με τους κατοίκους του νησιού. «Χτίζουμε σπίτια, αναστηλώνουμε εκκλησίες, φτιάχνουμε επιτοίχιες αγιογραφίες, επισκευάζουμεαυτοκίνητα, θερίζουμε με δρεπάνια όπως τον 1ο αιώνα μ.Χ., συλλέγουμε ελιές. Με λίγα λόγια, κάνουμε όλες τις εργασίες που χρειάζεται να γίνουν στη Γαύδο. Μάθαμε να κάνουμε όλα αυτάκαι τα κάνουμε με χαρά και χωρίς ένταση, παρ΄ όλο που είναι κοπιαστική δουλειά. Και αυτό γιατί συνάδει προς τη φιλοσοφία ζωής που έχουμε υιοθετήσει».
Στο νησί έχουν ασχοληθεί από την πρώτη στιγμή με εναλλακτικές μορφές ενέργειας. «Οι γνώσεις μαςμάς επέτρεψαν να αξιολογήσουμε τις ευκαιρίες της Γαύδου και να οργανώσουμε το ενεργειακό πρόγραμμα των σπιτιών μας με βάση τις παροχές της φύσης. Η Γαύδος έχει μεγάλη ηλιοφάνειακαιανέμους ως 10 μποφόρ. Ετσιμια ανεμογεννήτρια και φωτοβολταϊκά πλαίσια με μπαταρίες είναι ο ευκολότερος τρόπος επίλυσης των ενεργειακών προβλημάτων. Κατασκευάσαμε μια ανεμογεννήτριατο σχέδιο της οποίας δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο και η οποία δουλεύει με ανέμους οποιασδήποτε έντασηςπροσφέροντας συνεχή ροή ενέργειας. Επιπλέονχτίζουμε τα σπίτια μας με τέτοιον τρόπο ώστε δεν απαιτείται θέρμανση με ξύλα ή πετρέλαιο, μια και εκμεταλλεύονται τον ήλιο για την επίτευξη θερμικής ισορροπίας».
Στην ερώτηση αν οι κατοικίες τους είναι υπόσκαφες επειδή φοβούνται άλλο ένα πυρηνικό ατύχημα ο κ. Γιουζγκίν λέει ότι ο μόνος λόγος γι΄ αυτό είν αι το γεγονός ότι οι υπόσκαφε ς κατοικίες τον χειμώνα είν αι ζεστές και το καλοκαίρι δροσερές.Σχετικά με τον πυρη νικό εφιάλτη στην Ιαπωνία ο κ. Ντροζντόφ αναφέρει ότι αυτοί οι αντιδραστήρες είναι παλιάς τεχνολογίας που λειτουργ ούν επί 40 χρόνια.«Στην πραγματικότητα,πρόκειται για μοντέρνες ατμομηχανές που χρησιμοποιούν την ενέργεια του ατμού για να παράγουν ηλεκτρισμό».
Οπως εξηγεί, η μόνη διαφορά είναι ότι, αντί να χρησιμοποιούν κάρβουνο ή πετρέλαιο για να παράγουν τον ατμό, χρησιμοποιούν ουράνιο.«Ο αντιδραστήρας περιέχεται σε ένα ατσάλινο περίβλημα μέσα στο οποίο αναπτύσσονται μεγάλες θερμοκρασίες. Αν πάθει ζημιά ή αν ο αντιδραστήρας για κάποιον λόγο παύσει να ψύχεται, τότε το ουράνιο αρχίζει να τήκεται και επέρχεται έκρηξη η οποία ελευθερώνει μεγάλες ποσότητες ραδιενέργειας στην ατμόσφαιρα, την οποία οι άνεμοι μεταφέρουν σε μεγάλες αποστάσεις».
Ο κ. Ντροζντόφ, αναφερόμενος στην περίπτωση Φουκου σίμα, λέει ότι το χειρότερο σενάριο θα ήταν να υπάρξει τήξη του πυρήνα, να γίνει έκρηξη και να μεταφερθούν υψηλές ποσότητες ραδιενέργειας σε πυκνοκατοικημένες περιοχές στην Ιαπωνία και στην Κίνα.«Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ασφαλείς τρόποι να εκμεταλλευτεί κανείς την πυρηνική ενέργεια» τονίζει.«Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα ατυχήματα συμβαίνουν επειδή οι άνθρωποι συνεχίζουν να προσπαθούν να κατασκευάζουν πυρηνικά εργοστάσια με τις αρχές που εφάρμοζαν στη λειτουργία των ατμομηχανών» καταλήγει.
ΠΗΓΗ
