ΣΤΟ ΦΑΛΗΡΟ

Η έφορος αρχαιοτήτων Δυτικής Αττικής, Πειραιώς και Νήσων Στέλλα Χρυσουλάκη δίνει την ερμηνεία για το εύρημά της. Το πολυάνδριο (ομαδικές ταφές ανδρών που έπεσαν όλοι μαζί) ήρθε στο φως τις τελευταίες 20 μέρες, στο Φάληρο, μόλις μισό μέτρο κάτω από το αρχαίο έδαφος. Έχει εξεταστεί μακροσκοπικά το 50% των σκελετών και ανήκουν όλοι σε άνδρες. Είναι καλοζωισμένοι, έχουν άριστη οδοντοφυϊα, και, εκ πρώτης όψεως, δεν φέρουν κατάγματα σε οστά. Ένας μόνο, είχε αιχμή βέλους καρφωμένη στον ώμο και η εξήγηση είναι πως ίσως είχε αιχμαλωτιστεί.  Η πρώτη σκέψη  για τον τρόπο θανάτου τους, είναι πως ίσως κατεσφάγησαν.
Το εκπληκτικό είναι πως όλοι έχουν σιδερένια δεσμά στα χέρια, .......

..εκτός από έναν, στην άκρη του σκάμματος, ο οποίος έχει δεσμά στα πόδια. Προφανέστατο πως ήταν δεσμώτες και πως εκτελέστηκαν, ίσως μάλιστα επί τόπου, αλλά όχι κοινοί κατάδικοι. Είναι τοποθετημένοι κατά παράταξη, και έχουν δύο οινοχόες, από σπονδές. Δύο μικρά αγγεία, που όμως είναι αυτά χάρη στα οποία ο τάφος χρονολογείται περί το 632 π.Χ. Τότε που ξεκινά η ιστορία του Κύλωνα.
Ευπατρίδης της αρχαίας Αθήνας και  γαμπρός του τυράννου των Μεγάρων Θεαγένη,  το 636 ή 632 π.Χ., όταν τύραννος στην Αθήνα ήταν ο Μεγακλής, κατέλαβε με στρατό την Ακρόπολη με σκοπό να πάρει τη θέση του. Ο λαός όμως, όταν είδε τους ξένους στρατιώτες, αντί να πάει με το μέρος του, πολιόρκησε την Ακρόπολη. Εκείνος διέφυγε με τον αδερφό του, έμειναν όμως μέσα οι οπαδοί τους, που πήγαν ως ικέτες στον ναό της Παρθένου. Οι τελευταίοι συμφώνησαν με το Μεγακλή να τους αφήσει να φύγουν, αν παραδώσουν τα όπλα τους. Παρά όμως τη συμφωνία, που έκαναν τους σκότωσαν μόλις βγήκαν από την Ακρόπολη. Εγκληματική πράξη κατά την αρχαιότητα, καθώς ο ικέτης ήταν ιερό πρόσωπο.
Το έγκλημα αυτό των ικετών προκάλεσε τη φρίκη των Αθηναίων και τη γενική κατακραυγή και εκτός της Αθήνας, και οι δε Αλκμαιονίδες θεωρήθηκαν "εναγείς", ενώ αντίθετα οι συμπάθειες στράφηκαν προς τον Κύλωνα.  Το γεγονός αυτό εκμεταλλεύτηκαν οι οπαδοί του Κύλωνα και ονόμασαν την ανέντιμη αυτή πράξη Κυλώνειον άγος. Για να εξαγνιστεί η πόλη, κάλεσαν από την Κρήτη τον μάντη Επιμενίδη για να κάνει θυσίες. Επακολούθησε σειρά στάσεων και ταραχών μέχρι το 597 π.Χ. που ανέλαβε ο Σόλων να συμβιβάσει τα αντιμαχόμενα μέρη παρακαλώντας τους "εναγείς" να υποβληθούν οικειοθελώς στην κρίση τριακοσιομελούς δικαστηρίου που θα αποφασίσει σχετικά. Οι Αλκμαιονίδες προ αυτής της κατακραυγής δέχτηκαν και το δικαστήριο εκείνο με κατήγορο τον Μύρωνα τον Φλυέα τους καταδίκασε σε εξορία. Αποφάσισε μάλιστα να εκταφούν όσοι εν τω μεταξύ είχαν πεθάνει και να θαφτούν έξω από την πόλη.
Τη σκέψη της δρος  Χρυσουλάκη παρακολούθησε και συμμερίστηκε το ΚΑΣ. Οι αρχαιολόγοι- μέλη του θεώρησαν πως έχει βάση η θεωρία ότι ίσως οι νεαροί αριστοκράτες του πολυάνδριου να είχαν λάβει μέρος σε κάποια από τις συγκρούσεις της εποχής. Πάντως, το γεγονός ότι βρέθηκαν με ταφή τακτοποιημένη και με τα μικρά αγγεία των σπονδών, δείχνει ότι παρότι ανήκαν καταφανώς στους ηττημένους, δεν αντιμετωπίστηκαν ως εχθροί.