Στό θάνατο τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου
Ἤμουν τότε, τό
1936, φοιτητής Θεολογίας στό Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν.
Στά μέσα Μαρτίου
1936 ἦλθε ἡ εἴδηση ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος πού ζοῦσε στό Παρίσι προσεβλήθη
ἀπό σοβαρή καρδιακή προσβολή κι ὅλες οἱ Ἑλληνικές ἐφημερίδες σχολίαζαν
τό γεγονός. Μιά Πανελλήνια συγκίνηση ἁπλώθηκε στήν Ἑλλάδα γιά τό
Μεγάλο Ἕλληνα Πολιτικό. Ὅλοι περιμέναμε μέ ἀγωνία τίς καθημερινές
εἰδήσεις ἀπό τό Παρίσι.
Καί ξαφνικά, στίς
18 Μαρτίου ἦρθε τό θλιβερό γεγονός:
Ὁ Βενιζέλος πέθανε.
Καί ὁ παγκόσμιος τῦπος, ἰδιαίτερα βέβαια στήν Ἑλλάδα, σχολίαζε
τόν Ἄνδρα καί τό ἔργο του μέ συγκινητικά σχόλια.
Καί ὡστόσο προκύπτει
τό θέμα τῆς ταφῆς του. Ποῦ ἀλλοῦ βέβαια παρά στήν Κρήτη πού τόν γέννησε
καί τόν ἀνέδειξε μεγάλο Ἀγωνιστή καί Πατριώτη;
Ἡ ταφή του στήν Κρήτη,
ἀλλά ἡ σορός του θά περνοῦσε ἀπό τήν Ἑλλάδα; Ὄχι, εἶπαν τά κομματικά πάθη τῆς ἐποχῆς. Ὄχι,
διότι τό πέρασμα τοῦ Βενιζέλου ἀπό τήν Ἀθήνα, ἔστω καί πεθαμένου,
θά προκαλοῦσε κοινωνική ἀναστάτωση.
Τί κρίμα! Τί μικρότης!
Ὁ ἄνθρωπος, ὁ Πολιτικός πού ἐλευθέρωσε καί ἀνέστησε τή σύγχρονη
Ἑλλάδα δέν ἔπρεπε νά περάσει οὔτε πεθαμένος ἀπό τήν πρωτεύουσά
της.
Τόσο τυφλώνουν
πολλές φορές τά κομματικά καί πάθη πού ὁδηγοῦν σέ ἐθνικές συμφορές.
Νά μήν περάσει λοιπόν
οὔτε πεθαμένος ἀπό τήν Ἑλλάδα ὁ Μεγάλος Βενιζέλος. Καί βρέθηκε ἡ
λύση: Ἡ σορός τοῦ Βενιζέλου νά μεταφερθεῖ ἀπό τό Παρίσι στόν Τάραντα
τῆς Ἰταλίας κι ἀπό κεῖ μέ Ἑλληνικό καράβι στήν Κρήτη…
Μιά ἱστορία ντροπῆς
γιά τά πολιτικά πράγματα τῆς χώρας μας τήν ἐποχή ἐκείνη.
Ὡστόσο κι ἡ Ἀθήνα
ἐπένθησε καί θρήνησε τό θάνατο τοῦ Βενιζέλου. Ὅλες τίς ὧρες ἐκεῖνες
πού συνεζητοῦντο τά τῆς ταφῆς του, τό σπίτι του στήν Ἀθήνα (ὁδ. Κηφισίας),
ἦταν τόπος προσκυνήματος καί δακρύων. Οἱ πόρτες του καί τά παράθυρα
κατάκλειστα καί πενθισμένα, οἱ αὐλές του ὅμως καί οἱ κῆποι του γεμάτοι
ἀπό λουλούδια καί λαμπάδες πού τά ἔφερναν ἐκεῖνοι πού τόν ἀγαποῦσαν
καί τόν θαύμαζαν. Λαμπάδες καί ἀνθοδέσμες πού τίς συνόδευαν κλάματα
καί μοιρολόγια ἀπό ὅλα τά στρώματα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Ξεχώριζαν
ὡστόσο τά κλάματα τῶν Μικρασιατῶν, (τότε πρόσφυγες), πού μαζί μέ τόν
Βενιζέλο, ἔκλαιγαν γιά τήν χαμένη Σμύρνη…
Μέσα στό πλῆθος
τῶν προσκυνητῶν στό σπίτι τοῦ Βενιζέλου καί ’γώ τότε φτωχός φοιτητής
τῆς Κρήτης, μαζί μέ ἄλλους Κρῆτες πήγαμε στήν πόρτα του ἕνα μάτσο λουλούδια
καί θρηνήσαμε μέσα μας το Βενιζελικό Ὕμνο:
«Βενιζέλε μας
πατέρα τῆς Ἑλλάδας,
Βενιζέλε μας
πατέρα τῆς φυλῆς…»
Αὐτά τά λίγα λουλούδια,
τότε, τό Μάρτη τοῦ 1936.
Καί τώρα, 70 χρόνια
ἀπό τότε, μέ τό Ἐθνικό Ἵδρυμα Ἐρευνῶν καί Μελετῶν «Ἐλευθέριος Βενιζέλος»,
ἕνα μνημόσυνο εὐγνωμοσύνης γι’ αὐτά πού πρόσφερες στό ἔθνος μας καί
τ’ ἄφησες κληρονομιά καί παρακαταθήκη γιά τήν Ἑλλάδα καί τόν ἁπανταχοῦ
Ἑλληνισμό.
Ὁ Κισάμου & Σελίνου Εἰρηναῖος
Πρόεδρος τοῦ Ἐθνικοῦ Ἱδρύματος
Ἐρευνῶν καί Μελετῶν «Ἐλευθέριος
Βενιζέλος»
