ΓΡΑΠΤΑ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ ΜΕΡΟΣ 1ο

Στό θάνατο τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου

Ἤ­μουν τό­τε, τό 1936, φοι­τη­τής Θε­ο­λο­γί­ας στό Πα­νε­πι­στή­μιο Ἀ­θη­νῶν.

Στά μέ­σα Μαρ­τί­ου 1936 ἦλ­θε ἡ εἴ­δη­ση ὁ Ἐ­λευ­θέ­ριος Βε­νι­ζέ­λος πού ζοῦ­σε στό Πα­ρί­σι προ­σε­βλή­θη ἀ­πό σο­βα­ρή καρ­δια­κή προ­σβο­λή κι ὅ­λες οἱ Ἑλ­λη­νι­κές ἐ­φη­με­ρί­δες σχο­λί­α­ζαν τό γε­γο­νός. Μιά Πα­νελ­λή­νια συγ­κί­νη­ση ἁ­πλώ­θη­κε στήν Ἑλ­λά­δα γιά τό Με­γά­λο Ἕλ­λη­να Πο­λι­τι­κό. Ὅ­λοι πε­ρι­μέ­να­με μέ ἀ­γω­νί­α τίς κα­θη­με­ρι­νές εἰ­δή­σεις ἀ­πό τό Πα­ρί­σι.

Καί ξαφ­νι­κά, στίς 18 Μαρ­τί­ου ἦρ­θε τό θλι­βε­ρό γε­γο­νός:

Ὁ Βε­νι­ζέ­λος πέ­θα­νε. Καί ὁ παγ­κό­σμιος τῦ­πος, ἰ­δι­αί­τε­ρα βέ­βαι­α στήν Ἑλ­λά­δα, σχο­λί­α­ζε τόν Ἄν­δρα καί τό ἔρ­γο του μέ συγ­κι­νη­τι­κά σχό­λια.

Καί ὡ­στό­σο προ­κύ­πτει τό θέ­μα τῆς τα­φῆς του. Ποῦ ἀλ­λοῦ βέ­βαι­α πα­ρά στήν Κρή­τη πού τόν γέν­νη­σε καί τόν ἀ­νέ­δει­ξε με­γά­λο Ἀ­γω­νι­στή καί Πα­τρι­ώ­τη;

Ἡ τα­φή του στήν Κρή­τη, ἀλ­λά ἡ σο­ρός του θά περ­νοῦ­σε ἀ­πό τήν Ἑλ­λά­δα; Ὄ­χι,  εἶ­παν τά κομ­μα­τι­κά πά­θη τῆς ἐ­πο­χῆς. Ὄ­χι, δι­ό­τι τό πέ­ρα­σμα τοῦ Βε­νι­ζέ­λου ἀ­πό τήν Ἀ­θή­να, ἔ­στω καί πε­θα­μέ­νου, θά προ­κα­λοῦ­σε κοι­νω­νι­κή ἀ­να­στά­τω­ση.

Τί κρί­μα! Τί μι­κρό­της! Ὁ ἄν­θρω­πος, ὁ Πο­λι­τι­κός πού ἐ­λευ­θέ­ρω­σε καί ἀ­νέ­στη­σε τή σύγ­χρο­νη Ἑλ­λά­δα δέν ἔ­πρε­πε νά πε­ρά­σει οὔ­τε πε­θα­μέ­νος ἀ­πό τήν πρω­τεύ­ου­σά της.

Τό­σο τυ­φλώ­νουν πολ­λές φο­ρές τά κομ­μα­τι­κά καί πά­θη πού ὁ­δη­γοῦν σέ ἐ­θνι­κές συμ­φο­ρές.

Νά μήν πε­ρά­σει λοι­πόν οὔ­τε πε­θα­μέ­νος ἀ­πό τήν Ἑλ­λά­δα ὁ Με­γά­λος Βε­νι­ζέ­λος. Καί βρέ­θη­κε ἡ λύ­ση: Ἡ σο­ρός τοῦ Βε­νι­ζέ­λου νά με­τα­φερ­θεῖ ἀ­πό τό Πα­ρί­σι στόν Τά­ραν­τα τῆς Ἰ­τα­λί­ας κι ἀ­πό κεῖ μέ Ἑλ­λη­νι­κό κα­ρά­βι στήν Κρή­τη…

Μιά ἱ­στο­ρί­α ντρο­πῆς γιά τά πο­λι­τι­κά πράγ­μα­τα τῆς χώ­ρας μας τήν ἐ­πο­χή ἐ­κεί­νη.

Ὡ­στό­σο κι ἡ Ἀ­θή­να ἐ­πέν­θη­σε καί θρή­νη­σε τό θά­να­το τοῦ Βε­νι­ζέ­λου. Ὅ­λες τίς ὧ­ρες ἐ­κεῖ­νες πού συ­νε­ζη­τοῦν­το τά τῆς τα­φῆς του, τό σπί­τι του στήν Ἀ­θή­να (ὁδ. Κη­φι­σί­ας), ἦ­ταν τό­πος προ­σκυ­νή­μα­τος καί δα­κρύ­ων. Οἱ πόρ­τες του καί τά πα­ρά­θυ­ρα κα­τά­κλει­στα καί πεν­θι­σμέ­να, οἱ αὐ­λές του ὅ­μως καί οἱ κῆ­ποι του γε­μά­τοι ἀ­πό λου­λού­δια καί λαμ­πά­δες πού τά ἔ­φερ­ναν ἐ­κεῖ­νοι πού τόν ἀ­γα­ποῦ­σαν καί τόν θαύ­μα­ζαν. Λαμ­πά­δες καί ἀν­θο­δέ­σμες πού τίς συ­νό­δευ­αν κλά­μα­τα καί μοι­ρο­λό­για ἀ­πό ὅ­λα τά στρώ­μα­τα τοῦ Ἑλ­λη­νι­κοῦ λα­οῦ. Ξε­χώ­ρι­ζαν ὡ­στό­σο τά κλά­μα­τα τῶν Μι­κρα­σια­τῶν, (τό­τε πρό­σφυ­γες), πού μα­ζί μέ τόν Βε­νι­ζέ­λο, ἔ­κλαι­γαν γιά τήν χα­μέ­νη Σμύρ­νη…

Μέ­σα στό πλῆ­θος τῶν προ­σκυ­νη­τῶν στό σπί­τι τοῦ Βε­νι­ζέ­λου καί ’­γώ τό­τε φτω­χός φοι­τη­τής τῆς Κρή­της, μα­ζί μέ ἄλ­λους Κρῆ­τες πή­γα­με στήν πόρ­τα του ἕ­να μά­τσο λου­λού­δια καί θρη­νή­σα­με μέ­σα μας το Βε­νι­ζε­λι­κό Ὕ­μνο:

«Βε­νι­ζέ­λε μας πα­τέ­ρα τῆς Ἑλ­λά­δας,

Βε­νι­ζέ­λε μας πα­τέ­ρα τῆς φυ­λῆς…»

Αὐ­τά τά λί­γα λου­λού­δια, τό­τε, τό Μάρ­τη τοῦ 1936.

Καί τώ­ρα, 70 χρό­νια ἀ­πό τό­τε, μέ τό Ἐ­θνι­κό Ἵ­δρυ­μα Ἐ­ρευ­νῶν καί Με­λε­τῶν «Ἐ­λευ­θέ­ριος Βε­νι­ζέ­λος», ἕ­να μνη­μό­συ­νο εὐ­γνω­μο­σύ­νης γι’ αὐ­τά πού πρό­σφε­ρες στό ἔ­θνος μας καί τ’ ἄ­φη­σες κλη­ρο­νο­μιά καί πα­ρα­κα­τα­θή­κη γιά τήν Ἑλ­λά­δα καί τόν ἁ­παν­τα­χοῦ Ἑλ­λη­νι­σμό.

Ὁ Κι­σά­μου & Σε­λί­νου Εἰ­ρη­ναῖ­ος

Πρό­ε­δρος τοῦ Ἐ­θνι­κοῦ Ἱ­δρύ­μα­τος

Ἐ­ρευ­νῶν καί Με­λε­τῶν «Ἐ­λευ­θέ­ριος Βε­νι­ζέ­λος»