Μες σε συρτάρια σκονισμένα, ξεχασμένες,
πολλές, ασπρόμαυρες, παλιές, φωτογραφίες,
σαν τις ανθρώπινες ψυχές, φυλακισμένες,
έχουν να πούνε, τις δικές τους ιστορίες.
Kομμάτια απ’ τη ζωή μας, διπλοσφαλισμένα,
άθελα ή θελημένα, μεσ’ τα βάθη της ψυχής μας,
κάποτε-πότε, λες, τα νοιώθουμε ...σαν ξένα ,
μ’ αλίμονο, είναι τα ίδια τα θεμέλια της ζωής μας.
Κι’όταν, καμιά φορά, η μοναξιά, αφόρητα μας πνίγει,
κι’ ο κόμπος, στο λαιμό μας, γίνεται σωστό...μαρτύριο,
τότε, το μυστικό πορτάκι της καρδιάς, ανοίγει,
κι’όλα, ανασταίνονται, στου νου το κοιμητήριο ……
Κώστας Καψάλης
πολλές, ασπρόμαυρες, παλιές, φωτογραφίες,
σαν τις ανθρώπινες ψυχές, φυλακισμένες,
έχουν να πούνε, τις δικές τους ιστορίες.
Kομμάτια απ’ τη ζωή μας, διπλοσφαλισμένα,
άθελα ή θελημένα, μεσ’ τα βάθη της ψυχής μας,
κάποτε-πότε, λες, τα νοιώθουμε ...σαν ξένα ,
μ’ αλίμονο, είναι τα ίδια τα θεμέλια της ζωής μας.
Κι’όταν, καμιά φορά, η μοναξιά, αφόρητα μας πνίγει,
κι’ ο κόμπος, στο λαιμό μας, γίνεται σωστό...μαρτύριο,
τότε, το μυστικό πορτάκι της καρδιάς, ανοίγει,
κι’όλα, ανασταίνονται, στου νου το κοιμητήριο ……
Κώστας Καψάλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου