Καθαρότατο ήλιο προμηνούσε
Της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι
Σύννεφο καταχνιά δεν επερνούσε
του ουρανού σε κανένα απ΄τα μέρη.
Κι από κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο το αέρι
που λες και λέει μες της καρδιάς τα φύλλα
Γλυκιά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα
Χριστός ανέστη, νέοι γέροι και κόρες……
Διον. Σολωμού—Η Ημέρα της Λαμπρής(από την τραγωδία Λάμπρος)
Τη Μεγάλη Εβδομάδα προσκυνούμε το Άγιο Πάθος και ανυμνούμε την Ταφή του Θεανθρώπου. Ασπαζόμαστε τον Εσταυρωμένο, αιώνιο σύμβολο θυσίας για τη σωτηρία των πολλών.
Προσκυνητές του Εσταυρωμένου και του Επιτάφιου καθαγιάζονται και το δικό μας μεγάλο ή μικρό σταυρό που κουβαλάμε στον καθημερινό μας αγώνα και το δικό μας μικρό ή μεγάλο πένθος που διαφυλάσσομε στην ψυχή μας. Συναισθανόμαστε ότι τίποτε δεν υπάρχει ιερότερο και δεν εξευγενίζει περισσότερο την ψυχή μας από την κάθοδο στο άδυτο του πόνου και της αγωνίας. Πόσες φορές το δάκρυ μας ανακούφισε, πόσες φορές ο στεναγμός απάλυνε την ψυχή, πόσες φορές φτάσαμε στο μεγαλείο να ψιθυρίσομε «δεν πειράζει» για αυτούς που μας πίκραναν.
Το βράδυ της Ανάστασης πλούσιοι και πένητες, εγκρατείς κι ράθυμοι μπαίνομε στη χαρά της Αναστάσεως. Ανέστη Χριστός και η ζωή πολιτεύεται.
Πλατύ και βαθύτατο το δίδαγμα της Ανάστασης. Ο καθένας μας έχει και μπορεί να γιορτάσει τη δική του Ανάσταση. Και βέβαια μπορεί να μη βλέπομε τους προσφιλείς μας κεκοιμημένους αναστημένους. Ωστόσο πέρα από το προσωπικό μας επίπεδο η Ανάσταση αφορά την αιωνιότητα και γενικότερα τη Ζωή, η οποία είναι σαφώς ισχυρότερη από το θάνατο γι' αυτό και συνεχίζεται με όλες τις δράσεις και συμπεριφορές της γύρω μας σε ένα αέναο κύκλο, που εμπεριέχει όμορφιές της φύσης και ανθρώπους και τους κεκοιμημένους στη σκέψη του καθενός. Όργιο της ζωής η άνοιξη γι' αυτό και επιλέχτηκε να γιορτάζεται η Ανάσταση μέσα στην Άνοιξη. Τότε που η Ζωή με:
Με χίλιες βρύσες χύνεται με χίλιες βρύσες κραίνει
Όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει
(Ελεύθεροι πολιορκημένοι –Σολωμός)
Με την Ανάσταση περνά το μήνυμα της ελπίδας στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος γεννιέται ξανά και ξανά, αγωνίζεται. Αγωνίζεται, πιστεύει στον αγώνα του και ελπίζει..
Ο ποιητής στο στίχο του δικαιώνει αυτό του τον αγώνα:
Μη φοβηθείς αυτόν που στήριξε
την πίστη πάνω στην ελπίδα
τον είδα ση ζωή να μάχεται
μα πάντα ανίκητο τον είδα
λεξιλόγιο πολιτεύομαι=ζω, υπάρχω, συμπεριφέρομαι
Δεσποτάκη-Πευκιανάκη
Της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι
Σύννεφο καταχνιά δεν επερνούσε
του ουρανού σε κανένα απ΄τα μέρη.
Κι από κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο το αέρι
που λες και λέει μες της καρδιάς τα φύλλα
Γλυκιά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα
Χριστός ανέστη, νέοι γέροι και κόρες……
Διον. Σολωμού—Η Ημέρα της Λαμπρής(από την τραγωδία Λάμπρος)
Τη Μεγάλη Εβδομάδα προσκυνούμε το Άγιο Πάθος και ανυμνούμε την Ταφή του Θεανθρώπου. Ασπαζόμαστε τον Εσταυρωμένο, αιώνιο σύμβολο θυσίας για τη σωτηρία των πολλών.
Προσκυνητές του Εσταυρωμένου και του Επιτάφιου καθαγιάζονται και το δικό μας μεγάλο ή μικρό σταυρό που κουβαλάμε στον καθημερινό μας αγώνα και το δικό μας μικρό ή μεγάλο πένθος που διαφυλάσσομε στην ψυχή μας. Συναισθανόμαστε ότι τίποτε δεν υπάρχει ιερότερο και δεν εξευγενίζει περισσότερο την ψυχή μας από την κάθοδο στο άδυτο του πόνου και της αγωνίας. Πόσες φορές το δάκρυ μας ανακούφισε, πόσες φορές ο στεναγμός απάλυνε την ψυχή, πόσες φορές φτάσαμε στο μεγαλείο να ψιθυρίσομε «δεν πειράζει» για αυτούς που μας πίκραναν.
Το βράδυ της Ανάστασης πλούσιοι και πένητες, εγκρατείς κι ράθυμοι μπαίνομε στη χαρά της Αναστάσεως. Ανέστη Χριστός και η ζωή πολιτεύεται.
Πλατύ και βαθύτατο το δίδαγμα της Ανάστασης. Ο καθένας μας έχει και μπορεί να γιορτάσει τη δική του Ανάσταση. Και βέβαια μπορεί να μη βλέπομε τους προσφιλείς μας κεκοιμημένους αναστημένους. Ωστόσο πέρα από το προσωπικό μας επίπεδο η Ανάσταση αφορά την αιωνιότητα και γενικότερα τη Ζωή, η οποία είναι σαφώς ισχυρότερη από το θάνατο γι' αυτό και συνεχίζεται με όλες τις δράσεις και συμπεριφορές της γύρω μας σε ένα αέναο κύκλο, που εμπεριέχει όμορφιές της φύσης και ανθρώπους και τους κεκοιμημένους στη σκέψη του καθενός. Όργιο της ζωής η άνοιξη γι' αυτό και επιλέχτηκε να γιορτάζεται η Ανάσταση μέσα στην Άνοιξη. Τότε που η Ζωή με:
Με χίλιες βρύσες χύνεται με χίλιες βρύσες κραίνει
Όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει
(Ελεύθεροι πολιορκημένοι –Σολωμός)
Με την Ανάσταση περνά το μήνυμα της ελπίδας στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος γεννιέται ξανά και ξανά, αγωνίζεται. Αγωνίζεται, πιστεύει στον αγώνα του και ελπίζει..
Ο ποιητής στο στίχο του δικαιώνει αυτό του τον αγώνα:
Μη φοβηθείς αυτόν που στήριξε
την πίστη πάνω στην ελπίδα
τον είδα ση ζωή να μάχεται
μα πάντα ανίκητο τον είδα
λεξιλόγιο πολιτεύομαι=ζω, υπάρχω, συμπεριφέρομαι
Δεσποτάκη-Πευκιανάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου