ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΟΙ

 Η καταπάτηση των δικαιωμάτων τους σε μία Δίκαιη Δίκη: Η ώρα της προσφυγής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο. (ΕΔΑΔ)
Το θέμα των συμβασιούχων είναι η πρώτη μορφή ελαστικής εργασίας στην Ελλάδα. Από το 1988 και μετά, το κράτος ξεκίνησε την πρακτική της πρόσληψης χιλιάδων ανθρώπων με αλλεπάλληλες συμβάσεις εργασίας.
Ο λόγος που το έπραξε ήταν διττός:
Α) Να μειώσει την διογκούμενη ανεργία, που προέρχονταν από την αποβιομηχάνιση της χώρας και την κατάρρευση του παραγωγικού ιστού. Οι κρατικές παρεμβάσεις όλων των κυβερνήσεων από το 1982 έως σήμερα οδήγησε στην διόγκωση του κρατικού τομέα και τη διάλυση της παραγωγικής βάσης της χώρας.
Για να αντιμετωπιστεί η συνεχώς αυξανόμενη ανεργία, το κράτος προσελάμβανε συμβασιούχους με συμβάσεις από 8 έως 11 μήνες.
Η πρακτική αυτή εφαρμόσθηκε σε όλο το Δημόσιο Τομέα. Μάλιστα το κράτος προχώρησε πιο πέρα. Δεν προσελάμβανε μόνιμο προσωπικό για να καλύψει τις ανάγκες του αλλά συμβασιούχους. Ήταν πιο εύκολο να ......
...... προσληφθούν, δεν έπαιρναν αποζημίωση απόλυσης και ήταν εύκολα αντικαταστάσιμοι ακόμα κα μετά από 10, 15 χρόνια.
Έτσι ουσιαστικά η ελαστική εργασία επεκτάθηκε σε μεγάλους τομείς του Δημοσίου, Δήμους, Σχολεία, Υπουργεία και το δημόσιο ουσιαστικά ιδιωτικοποιήθηκε. Το κράτος ήταν και είναι ένας εργοδότης που αντί να προσλαμβάνει ανθρώπους για θέσεις μόνιμου προσωπικού σε πολλές περιπτώσεις τους αντικαθιστά μετά από 8-9 μήνες, προσλαμβάνοντας νέους εργαζόμενους με συμβάσεις ορισμένου χρόνου.
Το κράτος προχώρησε ακόμα περισσότερο ανανεώνοντας αλλεπάλληλες φορές τις ίδιες συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Έτσι δημιουργήθηκαν στις ίδιες υπηρεσίες εργαζόμενοι 2 ταχυτήτων, οι μόνιμοι και οι συμβασιούχοι με περιορισμένα εργασιακά δικαιώματα. 
Β. Οι προσλήψεις που γίνονταν είχαν σκοπό καθαρά μικροκομματικό ή δήθεν κοινωνικό. Προσλάμβαναν κόσμο για να ικανοποιήσουν κομματικές ανάγκες, ή για να δείξει το κράτος με την πρόσληψη συμβασιούχων το δήθεν κοινωνικό του πρόσωπο.
Ακόμα και σήμερα (στοιχεία 2012), εργάζονται στο Δημόσιο Τομέα 40.000 συμβασιούχοι που είναι απολύτως απαραίτητοι για την σωστή λειτουργία της κρατικής μηχανής.
Δικαστικά το θέμα έχει έλθει στην Ολομέλεια του Άρειου Πάγου 3 φορές, το 2006, το 2007 και το 2011.
Με την 7/2011 απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου το θέμα επιλύθηκε μερικώς με μια μεσοβέζικη λύση που προφανώς είχε πολιτικές επιρροές , το Ανώτατο δικαστήριο της χώρας έκρινε ότι οι συμβασιούχοι πριν τις 16/4/2001 (ημερομηνία έναρξης ισχύος της συνταγματικής αναθεώρησης) τυγχάνουν δικαστικής προστασίας.
Λόγω της έναρξης της ισχύος του συντάγματος ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι οι συμβασιούχοι που προσέφυγαν και είχαν συμβάσεις μετά το 2001 δεν έχουν δικαστική προστασία.
Εδώ πρέπει να επισημάνουμε ορισμένα σημαντικά θέματα.
1. Το σύνταγμα δεν απαγορεύει την κρίση μιας υπόθεσης στο δικαστήριο, αλλά τη μονιμοποίηση βάσει νόμου, και αυτό είναι αυτονόητο. Όμως το σύνταγμα δεν απαγορεύει και ούτε θα μπορούσε άλλωστε την δικαστική κρίση μιας υπόθεσης.
2. Τα δικαστήρια αποφασίζουν βάσει των πραγματικών περιστατικών και για την ουσία της υπόθεσης, όχι βάσει νομοθετικών διατάξεων. Άλλωστε αυτός είναι ο αυτονόητος ρόλος τους. Όπως πολύ σωστά τονίζει η Ολομέλεια του Ελεγκτικού συνεδρίου στην απόφαση της 19/5/2010:
«Από τα άρθρα 94, 95 του συντάγματος προκύπτει ότι η δικαστική αρμοδιότητα κρίνεται από τη φύση της διαφοράς… και εξάλλου ο ορθός νομικός χαρακτηρισμός έννομων σχέσεων και καταστάσεων αποτελεί έργο της δικαστικής λειτουργίας και δεν χωρεί σε αυτό επέμβαση νομοθέτη.
Αυτό ισχύει ακόμα και στις περιπτώσεις που προσδίδεται ορισμένος νομικός χαρακτηρισμός βάσει νόμου αφού χωρίς τον ελεύθερο νομικό χαρακτηρισμό συμβατικών σχέσεων παροχών, καταστάσεων κλπ τα δικαστήρια δεν μπορούν να επιτελέσουν το έργο τους (άρθρο 87 παρ. 2 Συντ).
Επίσης με βάση τη θεμελιώδη διάταξη του άρθρου 20 του Συντάγματος που κατοχυρώνει το δικαίωμα της δικαστικής προστασίας, και τη διάταξη του άρθρου 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα δικαιώματα του ανθρώπου (Ε.Σ.Δ.Α), που καθιερώνει το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη το δικαίωμα δικαστικής προστασίας περιλαμβάνει ως μερικότερα δικονομικά δικαιώματα:
Α) Το δικαίωμα για ελεύθερη πρόσβαση στα δικαστήρια για έκδοση απόφασης στην ουσία της υπόθεσης.
Β) Το δικαίωμα για λήψη ασφαλιστικών μέτρων.
Γ) Το δικαίωμα για αναγκαστική εκτέλεση των (καταψηφιστικών)
Δικαστικών αποφάσεων.
Από όλα τα παραπάνω, είναι προφανές, ότι το δικαίωμα των συμβασιούχων να δικαστούν για την ουσία της υπόθεσης τους είναι αναφαίρετο δικαίωμα τους, και πηγάζει από την Ε.Σ.Δ.Α (Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου).
Η υπόθεση των συμβασιούχων ύπηρξε πιλότος για την ιδιωτικοποίηση κεντρικών τομέων της δημόσιας διοίκησης. Ήταν και είναι οι εργαζόμενοι που φέρουν το βάρος της εργασίας στο δημόσιο τομέα. Ένας δικαστικός μαραθώνιος που άρχισε το 2007, συνεχίζεται κάθε μέρα στα δικαστήρια.
Το θέμα των εργαζομένων με συμβάσεις ορισμένου χρόνου στο δημόσιο και ο αγώνας τους για μια αξιοπρεπή εργασία είναι σε νέα φάση.
45.οοο συμβασιούχοι εργάζονται αυτή τη στιγμή στο Δημόσιο Τομέα.
Η δικαστική τους υπόθεση, είναι πλέον θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Παραβιάζεται το ιερό δικαίωμά τους για πραγματική δικαστική προστασία. Οι υποθέσεις των εργαζομένων με συμβάσεις ορισμένου χρόνου στο δημόσιο πρέπει να εξετασθούν επί της ουσίας. Να εξετασθούν τα πραγματικά περιστατικά, η κρατική αυθαιρεσία.
Είναι ζήτημα τιμής και αξιοπρέπειας το θέμα να τεθεί πλέον ως κατάφωρη παραβίαση της ΕΣΔΑ, ως παραβίαση του βασικού ανθρώπινου δικαιώματος σε δίκαιη δίκη και το δικαίωμα της ουσιαστικής εξέτασης των δικαστικών υποθέσεων τους. Κανένα μνημόνιο, καμία τρόικα, δεν μπορεί να εμποδίσει τη δικαιοσύνη.
Καμία πολιτική παρέμβαση από όσο ψηλά και αν έρχεται δεν μπορεί να κρύψει την αλήθεια. Η σκιά των κρατικών παρεμβάσεων πέφτει βαριά στην υπόθεση των εργαζομένων με συμβάσεις ορισμένου χρόνου στο δημόσιο.
Αλλά είναι μόνο μια σκιά. Που στο παραμικρό φως διαλύεται. Η δύναμή τους είναι μία ψευδαίσθηση. Υπάρχει όσο τη φοβόμαστε. Το κράτος καταχράστηκε την εξουσία του , παραβίασε το εργατικό δίκαιο και προσπάθησε να επηρεάσει την ελληνική δικαιοσύνη. Το Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει τον τελικό λόγο.
Για να απαλλαγούμε επιτέλους από τις παρωδίες δίκης στην Ελλάδα και να τελειώσει ο εκφυλισμός της δικαιοσύνης, σε μία απίθανη και φαύλη τυπολατρία και νομολατρεία που οδήγησε, την Ελληνική Δικαιοσύνη σε ένα τραγικό αδιέξοδο. Να προσπαθεί να ακυρώσει τον εαυτό της και το ρόλο της. Το δικαίωμά της να κρίνει.