Ένας ακόμη επίγειος χρόνος πέρασε και ένας καινούριος αρχίζει. Μπροστά μας ξεδιπλώνεται και πάλι η αιωνιότητα και το άπειρο, που ο νους μας αδυνατεί να συλλάβει και πολύ περισσότερο να μαντεύσει τι του επιφυλάσσει το προσεχές μέλλον. Για το μόνο που είμαστε σίγουροι είναι οι αλλαγές που επέρχονται οπωσδήποτε γύρω μας και στον εαυτό μας.
Αρχίζομε απεγνωσμένα να προσμετράμε με το ρολόι μας, που μας εγκλωβίζει στο λεπτό την ώρα, τη μέρα, το μήνα το χρόνο. Έτσι νομίζομε ότι χαλιναγωγούμε το χρόνο και τις στιγμές και ότι ελέγχομε το χρόνο. Τι αυταπάτη όμως. Όλο αυτό το παιχνίδι είναι μια συμβατικότητα, μια μυστική συμφωνία όλων μας για να μπορούμε ταυτόχρονα να πηγαίνομε στη δουλειά μας, στα ψώνια μας ,στις διακοπές μας, στην εκκλησία μας. Αυτός είναι ο επίγειος χρόνος μας, που τρέχει ασταμάτητα
Υπάρχει όμως και ο θεϊκός χρόνος, που μένει στάσιμος, αιώνιος, είναι ο χρόνος μετά θάνατον και που ίσως είναι εφεύρεση μας για ξαλαφρώσουμε από την πίεση και τις δεσμεύσεις του επίγειου μας χρόνου…Εξ άλλου κατά τους επιστήμονες δεν υπάρχει διάκριση στις έννοιες παρελθόν και μέλλον. Και οι δύο αυτές, είναι στο παρόν, στο τώρα.
Μπροστά στο ανεξιχνίαστο του καινούριου χρόνου κάθε φορά,ο άνθρωπος με κάθε τρόπο εύχεται και ελπίζει για το καλό ή το καλύτερο στη ζωή του και απεύχεται το κακό και το χειρότερο, πράγματα εναλλασσόμενα στο βίο σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό.
Το φόβο και την αβεβαιότητα του ανθρώπου για όλα τα παραπάνω αλλά και την ελπίδα ότι υπάρχει εναλλαγή στη ζωή βρήκα να τα υπαινίσσεται με τους παρακάτω στίχους του ο βασιλεύς Δαβίδ, όπως αναφέρονται στον «Εκκλησιαστή» βιβλίο της παλαιάς Διαθήκης. Και τους παραθέτω:
Τοις πάσι χρόνος και καιρός, τω παντί πράγματι υπό τον ουρανόν.
Καιρός του γεννάσθαι και καιρός του αποθνήσκειν
Καιρός του φυτεύειν και καιρός του εκριζώνειν το πεφυτευμένον
καιρός του αποκτείνειν και καιρός του ιατρεύειν
καιρός του καταστρέφειν και καιρός του οικοδομείν
καιρός του κλαίειν και καιρός του γελάν
καιρός του πενθείν και καιρός του χορεύειν
καιρός του αποκτησαι και καιρός του απολέσαι
καιρός του σιγάν και καιρός του λαλείν
καιρός του φιλήσαι και καιρός του μισήσαι
καιρός πολέμου και καιρός ειρήνης.
Ωστόσο μέσα στον αγωνιώδη προβληματισμό του ανθρώπου για το χρόνο, ένα έχει γίνει κατανοητό: ότι ο χρόνος δεν πρέπει να φεύγει και να περνά χωρίς να δημιουργούμε. Δεν υπάρχει άλλη λύτρωση από τα δεσμά του και άλλος τρόπος να νικηθεί πλην της δημιουργίας και της προσφοράς
Γνωρίζοντας το φθαρτό και το φευγαλέο του βίου ο άνθρωπος κατανέμει το χρόνο του σε μικρά και μεγάλα διαστήματα: στιγμές, δευτερόλεπτα λεπτά, ώρες, μέρες εβδομάδες, χρόνια, δεκαετίες, αιώνες, χιλιετίες και μέσα σε αυτά στεγάζει τη δημιουργία του.
Ευτυχείς δε είναι όσοι με την επίγνωση της φθαρτότητας, στωικά πορεύονται, έχοντας σαν φιλοσοφία όσα το παρακάτω επίγραμμα υποδηλώνει:
«Όσο ζης φαίνου, ουδόλως μη λυπού, προς ολίγου εστί το ζην, ο χρόνος το τέλος απαιτεί»
Σημ: Φαίνου= να φαίνεσαι, να δημιουργείς
Το ζην = η ζωή
Τοις πάσι, τω παντί = για όλους και για κάθε πράγμα
Καιρός =ευκαιρία
Ας είναι καλός ο νέος χρόνος 2012
Δεσποτάκη Ευτυχία φιλόλογος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου