ΝΕΑ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΣΤΑΘΕΙΑΣ

Γράφει ο Νίκος Μουντάκης
Μέχρι πρόσφατα τα πράγματα ήταν σχετικά απλά ή φαινόντουσαν έτσι. Όλη την προηγούμενη διετία είχαμε ένα δημόσιο χρέος που έπρεπε να μειωθεί σε μια κατάσταση που κατά τ’ άλλα λειτουργούσε. Ακόμη κι όταν η οικονομία άρχισε να καταρρέει με τις επιχειρήσεις να κλείνουν σωρηδόν, τη ζήτηση να εξαφανίζεται, τα κέρδη να καταγράφουν κάθετη πτώση και την ανεργία να εκτινάσσεται, ακόμη και υπό αυτές τις συνθήκες υπήρχε μια πολιτική διαχείριση, μια κυβέρνηση εν λειτουργία. Μπορεί τα στελέχη της να απέφευγαν να μετακινηθούν με τα πόδια για να διαφυλάξουν την σωματική τους ακεραιότητα, παρόλα αυτά όμως νόμοι ψηφίζονταν, προεδρικά διατάγματα εκδίδονταν, συμφωνίες υπογράφονταν, κοκ. Όλα αυτά μέχρι πριν δέκα μέρες, για την ακρίβεια μέχρι εκείνη την Δευτέρα στις 31 Οκτώβρη που ο πρωθυπουργός είχε την φαεινή ιδέα να ζητήσει τη διενέργεια δημοψηφίσματος, για να εξασφαλίσει την πρωθυπουργική του καρέκλα. Κατ’ άλλους η ημερομηνία σταθμός ήταν η 28η Οκτωβρίου όταν οι παρελάσεις μετατράπηκαν σε πορείες με την οργή του κόσμου να καταλαμβάνει μέρα μεσημέρι τις λεωφόρους. Υπ’ αυτή την ερμηνεία το δημοψήφισμα δεν ήταν παρά το τάιμ άουτ που ζητά ο προπονητής στο μπάσκετ για να κόψει τα σερί της αντίπαλης ομάδας. Ακόμη κι έτσι, η διετία αυτή, παρά τα τακτικά γιαουρτώματα κυβερνητικών βουλευτών, ..........
......το μεταπολιτευτικό ρεκόρ απεργιών, τους 4 συνολικά νεκρούς και τα χιλιάδες χημικά που έπεσαν από την αστυνομία, είναι πολύ πιθανό να χαρακτηρισθεί ως όαση σταθερότητας σε σύγκριση με την περίοδο αστάθειας που ξεκινά. Τα όσα έχουν συμβεί τις τελευταίες μέρες εντός και πέριξ του προεδρικού μεγάρου είναι τροχιοδεικτικές βολές όσων θα ακολουθήσουν και όχι οι φυσιολογικές ωδίνες ενός υποτιθέμενου τοκετού του καινούργιου. Αποκορύφωμα όλων φυσικά ήταν η διακοπή των διαπραγματεύσεων χθες το βράδυ. Αιτία της διακοπής ήταν η επιλογή του Φίλιππου Πετσάλνικου για τη θέση του νέου πρωθυπουργού. Το αστείο δε, είναι πως τα ιοβόλα βέλη δεν έπεσαν από την αντιπολίτευση, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά από βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που δεν ξέχασαν πως ο τιμημένος με τον γερμανικό Αστέρα του Τάγματος της Τιμής, Φίλιππος Πετσάλνικος, ήταν εις εκ των τριών που συμμετείχαν στη μοιραία σύσκεψη στο Καστρί με τον Γ. Παπανδρέου (ο άλλος ήταν ο υπουργός Δικαιοσύνης, Χάρης Καστανίδης) όπου αποφασίστηκε το δημοψήφισμα. Άλλο εμπόδιο προφανώς δεν υπήρχε: ο Φ. Πετσάλνικος χαίρει της τόσο απαραίτητης διεθνούς αναγνώρισης για να χειριστεί τις εκκρεμότητες, η ψήφος του ελληνικού λαού τον Οκτώβριο του 2009 προφανώς και το πρόσωπο του ίδιου, του στενού συνεργάτη του μετέπειτα πρωθυπουργού, αφορούσε, κοκ. Οι κλυδωνισμοί που ήδη δονούν το πολιτικό σύστημα και θα γίνουν πολύ πιο απειλητικοί το επόμενο διάστημα είναι άμεσο αποτέλεσμα ενός νέου βιασμού της λαϊκής βούλησης: Ενώ, είναι ηλίου φαεινότερο ότι η φθορά του ΠΑΣΟΚ (με μάρτυρα την δημοσκοπική του κατακρήμνιση ακόμη και στο 12%) είναι αποτέλεσμα της απαρέγκλιτης εφαρμογής του Μνημονίου, η λύση που επιχειρείται να δοθεί σε αυτό το αδιέξοδο δεν περιλαμβάνει την αναίρεση αυτής της πολιτικής, όπως θα έπρεπε για να έρθει ξανά σε αντιστοιχία το λαϊκό αίσθημα με τα έργα των κυβερνώντων, αλλά την ακόμη πιο πιστή του εφαρμογή, από ένα μεγαλύτερο μάλιστα φάσμα πολιτικών δυνάμεων. Τι πιο φυσιολογικό επομένως από μια μετάσταση της πολιτικής κρίσης, στον βαθμό που οι μεγαλύτερες πολιτικές δυνάμεις καλούνται να εφαρμόσουν μια συμφωνία (της 27ης Οκτωβρίου) που συναντά, με βάση δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε στο Βήμα της Κυριακής 30 Οκτωβρίου, την αρνητική γνώμη του 44% των ερωτηθέντων και την «μάλλον αρνητική» γνώμη 15% επιπλέον;  Αυτούς ποιος τους ρώτησε;