Μια συνέντευξη του Πέτρο Καρμπαδάκη στον Θανάση Δεικτάκη.
«Γεννήθηκα το 1943 στο χωριό Κουκουναρά Κισάμου Χανίων από γονείς αγρότες και πολύ φτωχούς, αλλά από μάνα πολύ μερακλίνα. Η οικογένειά μας αποτελούνταν από 3 αγόρια και 3 κορίτσια, όλοι με το ταλέντο του μερακλή που λένε στην Κρήτη.
Οπου πανηγύρι, όπου γλέντι και εγώ, αν οι οργανοπαίκτες δεν έβαζαν τα όργανα στη θήκη δεν έφευγα από κοντά τους. Στα 9 χρόνια του αδελφού μου Γιάννη και 7 δικά μου ο Β. Χατζηκοκολάκης μας χαρίζει ένα μαντολίνο. Ξεκίνησε πρώτα ο αδελφός μου και ακολούθησα και εγώ και μαθαίναμε. Πολύ σύντομα η μητέρα μας ανακαλύπτει το ταλέντο μας και παρόλη τη φτώχεια μας πούλησε δυο καστανιές και μας αγόρασε το πρώτο λαγούτο 1.500 δρχ. τότε. Αν θυμάμαι καλά γύρω στα δέκα μου χρόνια έπαιξα στο πρώτο γλέντι και έβγαλα χρήματα 20 ή 30 δραχμ. τότε, δηλ. γύρω στο 1953.
Το 1959 φεύγω από την Κρήτη για την Αθήνα μπαίνοντας σε μια σχολή για να μάθω μαραγκός στερώντας του αδελφού μου το λαγούτο, γιατί το πήρα μαζί μου. Εντελώς ερασιτεχνικά παίζοντας σε διάφορες ταβέρνες της Αθήνας κάθε Σαββατοκύριακο έγινα επαγγελματίας ασκώντας και τα δυο επαγγέλματα από το 1967 – 68. Τελικά διάλεξα το επάγγελμα του λαγουτιέρη. Συνεργάστηκα με πολλούς βιολίστες και λυράρηδες. Είχα την τύχη να κάνω και για μια βραδιά συνεργασία με τον μεγάλο και αείμνηστο Νίκο Χάρχαλη, που θα μου μείνει αξέχαστη. Το 1968 μπήκα για πρώτη φορά στο στούντιο που τραγούδησα στον δίσκο του μεγάλου βετεράνου της Κρητικής Μουσικής Ν. Σαριδάκη ή Μαύρου και Γ. Κουτσουράκη και που θέλω να τους ευχαριστήσω για την εκλογή τους να με καλέσουν να τραγουδήσω. Πήγα σε πολλές χώρες όπως Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Σουηδία, Δανία, Γαλλία, Αμερική και Ν. Αφρική. Πιστεύω ότι ετίμησα και θα συνεχίζω να τιμώ τον τόπο που γεννήθηκα με το λαγούτο μου».
«Γεννήθηκα το 1943 στο χωριό Κουκουναρά Κισάμου Χανίων από γονείς αγρότες και πολύ φτωχούς, αλλά από μάνα πολύ μερακλίνα. Η οικογένειά μας αποτελούνταν από 3 αγόρια και 3 κορίτσια, όλοι με το ταλέντο του μερακλή που λένε στην Κρήτη.
Οπου πανηγύρι, όπου γλέντι και εγώ, αν οι οργανοπαίκτες δεν έβαζαν τα όργανα στη θήκη δεν έφευγα από κοντά τους. Στα 9 χρόνια του αδελφού μου Γιάννη και 7 δικά μου ο Β. Χατζηκοκολάκης μας χαρίζει ένα μαντολίνο. Ξεκίνησε πρώτα ο αδελφός μου και ακολούθησα και εγώ και μαθαίναμε. Πολύ σύντομα η μητέρα μας ανακαλύπτει το ταλέντο μας και παρόλη τη φτώχεια μας πούλησε δυο καστανιές και μας αγόρασε το πρώτο λαγούτο 1.500 δρχ. τότε. Αν θυμάμαι καλά γύρω στα δέκα μου χρόνια έπαιξα στο πρώτο γλέντι και έβγαλα χρήματα 20 ή 30 δραχμ. τότε, δηλ. γύρω στο 1953.
Το 1959 φεύγω από την Κρήτη για την Αθήνα μπαίνοντας σε μια σχολή για να μάθω μαραγκός στερώντας του αδελφού μου το λαγούτο, γιατί το πήρα μαζί μου. Εντελώς ερασιτεχνικά παίζοντας σε διάφορες ταβέρνες της Αθήνας κάθε Σαββατοκύριακο έγινα επαγγελματίας ασκώντας και τα δυο επαγγέλματα από το 1967 – 68. Τελικά διάλεξα το επάγγελμα του λαγουτιέρη. Συνεργάστηκα με πολλούς βιολίστες και λυράρηδες. Είχα την τύχη να κάνω και για μια βραδιά συνεργασία με τον μεγάλο και αείμνηστο Νίκο Χάρχαλη, που θα μου μείνει αξέχαστη. Το 1968 μπήκα για πρώτη φορά στο στούντιο που τραγούδησα στον δίσκο του μεγάλου βετεράνου της Κρητικής Μουσικής Ν. Σαριδάκη ή Μαύρου και Γ. Κουτσουράκη και που θέλω να τους ευχαριστήσω για την εκλογή τους να με καλέσουν να τραγουδήσω. Πήγα σε πολλές χώρες όπως Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Σουηδία, Δανία, Γαλλία, Αμερική και Ν. Αφρική. Πιστεύω ότι ετίμησα και θα συνεχίζω να τιμώ τον τόπο που γεννήθηκα με το λαγούτο μου».
Η φτώχεια. Η φτώχεια τον κατέτρυχε εξ απαλών ονύχων. Εξι παιδιά ο Καρμπαδονικόλας εκείνα τα στεγνά χρόνια. Οι Νεοέλληνες, σήμερα αρκούνται συνήθως σε δυο παιδιά, μη στερηθούν τίποτα, μη θιγεί ο εγωισμός των μητέρων. Επαιζε τα πάντα. Κρητικά, δημοτικά, όλα! Η πένα καθαρή, γλυκειά, διαυγής. Με συνοδεία ή σόλο είχε τη δική της Κισαμίτικη έκφραση, ύφος και ήθος προσωπικό, με πίστη στο τοπικό χρώμα και στα πλαίσια της Ιερής παράδοσής μας.
Μεγάλοι Κισαμίτες συνθέτες του εμπιστεύτηκαν να τους συνοδεύσει με το τραγούδι του (Μαύρος – Κουτσουρέλης).
Ο Πέτρος ήταν μακριά από την αντιπαράθεση βιολιού και λύρας. Τα ’χε καλά με τους βιολάτορες και τους λυρατζήδες. Συνεργάστηκε και ταίριασε με τα τρανά ονόματα του βιολιού και της λύρας! Ηξερε θαυμάσια να προσαρμόζει ανάλογα το παίξιμό του.
Θυμούμαι τον έρωτά του στη μουσική μας. Συγκλονιζόταν στους ρυθμούς του Κισαμίτικου, σκιρτούσε στα γυρίσματά του. Ετριζε το παλκοσένικο. Σαν να θύμιζε στο πάθος τον θρυλικό Τσέγκα.
Ο Πέτρος έφυγε απο την ζωή σε ηλικία 69 χρόνων το 2012.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου