ΟΙ ΠΕΡΣΕΙΔΕΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΛΠΟΣ ΤΗΣ ΚΙΣΑΜΟΥ!

Πάντα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα τη συνήθεια, ειδικά τις καλοκαιρινές νύχτες, να παρατηρώ ( στην πραγματικότητα ν' απολαμβάνω) τον έναστρο ουρανό. Αυτή η απόλαυση ήταν εντονότερη, όταν η παρατήρηση γινόταν σε κάποια παραλία έχοντας μέτωπο προς την ανοιχτή θάλασσα. Διάλεγα απόμερες, ακατοίκητες ακτές που σε συνδυασμό με την έλλειψη τεχνητού φωτισμού από τη μια και την ολική χάση του φεγγαριού από την άλλη απολάμβανα ένα σκοτεινό και μάλλον μυστηριακό τοπίο.
Αυτή τη φορά οδήγησα το τζιπ σε μια απόκρημνη κι ερημική ακτή στα δυτικά της Κισάμου. Το μόνο φως που υπήρχε στον ορίζοντα ήταν (εκτός από τα πλευρικά φώτα ενός πλοίου στο βάθος του πελάγους) το χλωμό δανεικό φως των αστεριών και η αντανάκλαση τους στα νερά μιας μάλλον σκοτεινής θάλασσας. Έχοντας παρκάρει το αυτοκίνητο τελείως στην άκρη ενός απότομου γκρεμού, άκουγα το κύμα της θάλασσας να σκάει ρυθμικά αρκετά μέτρα πιο κάτω γλύφοντας μ' έναν ελαφρύ θόρυβο τα βράχια της ακτής.
Μετά από μιά αρκετά ζεστή μέρα, το πελαγίσιο αεράκι περνούσε από τ' ανοιχτά παράθυρα του τζιπ δημιουργώντας μια αρκετά ευχάριστη ατμόσφαιρα. Αφού τακτοποίησα το κάθισμα του αυτοκινήτου έχοντας στη διάθεση μου την αναπαυτικότερη θέση, έβγαλα από το ντουλαπάκι τη σκαλιστή λευκή πίπα που είχα αγοράσει μαζί με τον καπνό κατά την παραμονή μου στην Πόλη των πόλεων και μ' ένα σπίρτο την άναψα. Με μιας η καμπίνα του τζιπ πλημμύρισε από τη μυρουδιά του γλυκερού καπνού και άλλαξε προς το καλύτερο η διάθεση μου.
Παρατηρούσα τον ορίζοντα κοιτώντας ψηλά και βόρεια σαν να περίμενα κάτι σημαντικό. Ρουφώντας τον καπνό ένιωθα όλο και πιο χαλαρός και θεωρούσα τα πάντα που έβλεπα γύρω μου όλο και πιο αξιόλογα. Ακόμη και η πιο ασήμαντη αναλαμπή από τα φώτα κάποιου μακρινού αυτοκινήτου που διέσχιζε τους δρόμους του απέναντι ακρωτηρίου ήταν για μένα άξια προσοχής.
Ωστόσο αυτή η νυχτερινή μου εξόρμηση δεν έγινε για τα μακρινά φώτα τυχαίων αυτοκινήτων ούτε καν για τα πλευρικά φώτα του άγνωστου πλοίου. Ήταν βράδυ της 12ης Αυγούστου και είχα αποφασίσει να δω τα «πεφταστέρια» που τη συγκεκριμένη νύχτα θα έκαναν την εμφάνιση τους. Από νωρίς φρόντισα να πληροφορηθώ τα πάντα ( στο μέτρο του δυνατού) για τις Περσείδες, όπως ήταν μια δεύτερη ονομασία τους.Οι επιστημονικές εξηγήσεις του φαινομένου με άφησαν τελείως αδιάφορο, αν και έμαθα ότι ήταν υπολείμματα ενός κομήτη που ξεκινούσε από τον αστερισμό του Περσέα (από εκεί και η μια από τις ονομασίες τους) και πως μόλις έμπαιναν στην ατμόσφαιρα της γης λόγω της τριβής αναφλέγονταν . Άλλη μια από τις ονομασίες που έδωσαν στο φαινόμενο είναι και «δάκρυα του Αγ. Λαυρεντιου», προφανώς προς τιμήν του Αγίου της καθολικής εκκλησίας, που η μνήμη του για τον μαρτυρικό του θάνατο γιορτάζεται λίγες μέρες νωρίτερα. Αυτά όμως ελάχιστα μ' ενδιέφεραν, γιατί απλά περίμενα το θέαμα του φαινομένου και όχι τις επιστημονικές εξηγήσεις ή τις θρησκευτικές και λαϊκές δοξασίες. Άνοιξα το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου και με μιας μελωδίες από παλιές ροκ μπαλάντες με πλημμύρισαν κι «ανέβασαν» κατακόρυφα τη διάθεση μου. Ακόμη πιο χαλαρός ρουφούσα περιστασιακά τον καπνό μουρμουρίζοντας όσους από τους στίχους θυμόμουν από τα τραγούδια που άκουγα, ενώ προσπαθούσα να θυμηθώ πότε και σε ποιες περιπτώσεις τα είχα πρωτοακούσει. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε από τη στιγμή που ακινητοποίησα το αυτοκίνητο μου σ' αυτό το σημείο, γιατί με τον καπνό και τη μουσική είχα χάσει κάθε έννοια του χρόνου. Πολύ σύντομα έκλεισα τα βλέφαρα μου, γιατί δεν μπορούσα ν' αντέξω το ασήκωτο βάρος τους. Το ελαφρύ αεράκι και το μουρμουρητό από τον ελαφρύ θόρυβο που έκανε το κύμα που «έσκαγε» στα βράχια με νανούριζε και σύντομα βυθίστηκα σ' έναν ύπνο ανεξέλεγκτο.
Δεν κατάλαβα τι ήταν αυτό που με ανάγκασε ν' ανοίξω ξαφνικά τα μάτια μου και για λίγα λεπτά της ώρας να προσπαθώ να προσδιορίσω το που βρισκόμουν, όταν φωτεινές λωρίδες εμφανίστηκαν στον σκοτεινό ουρανό ακριβώς πάνω απ' το πέλαγος. Ο ορίζοντας ακριβώς μπροστά μου έλαμπε, καθώς μια σειρά από πεφταστέρια είχαν κάνει την εμφάνιση τους και προσπαθούσαν μάταια να βουτήξουν στα νερά του πελάγους. Ήταν φανερό πως η λάμψη τους έσβηνε πολύ πριν τελικά δροσιστούν στα νερά του μεγαλύτερου κόλπου της Κρήτης, ενώ κάποια απ' τα πεφταστέρια ήταν μεμονωμένα και διέσχιζαν τον σκοτεινό ουρανό μ' έναν μοναχικό χορό. Υπήρχαν κάποια άλλα που σχημάτιζαν ομάδα κι έπεφταν προς τη θάλασσα με μια μοναδική χορογραφία που με άφηνε άφωνο. Κάποιες ομάδες με πεφταστέρια σχημάτιζαν ευθεία γραμμή σαν να έκαναν επίδειξη στρατιωτικού σχηματισμού και άλλες φορές δημιουργούσαν μια ομάδα κρατώντας σαφείς αποστάσεις μεταξύ τους, σαν να εκτελούσαν συγκεκριμένη χορογραφία ενός ουράνιου μπαλέτου. 
Ασυναίσθητα έπιασα τη φωτογραφική και σχεδόν με μανία φωτογράφιζα κάθε στιγμιότυπο. Η ψηφιακή φωτογραφική μηχανή μου αποτύπωνε τη στιγμιαία φάση των Περσείδων. Παρατήρησα ότι τα υπολείμματα του κομήτη Σουίφτ Ταλτ έμπαιναν στη γήινη ατμόσφαιρα σε χρονική περίοδο ενός λεπτού. Αυτό με ανάγκασε να είμαι σε πλήρη ετοιμότητα απολαμβάνοντας ένα σπάνιο και μοναδικό θέαμα. Είχα παρατηρήσει κι άλλες φορές ανάλογα φαινόμενα, αλλά αυτή τη στιγμή εκεί στην έρημη ακτή της Κισάμου ήμουν βέβαιος πως αυτό το θέαμα αποτελούσε ίσως την κορωνίδα όλων όσων κατά καιρούς είχα απολαύσει.
Το θέαμα όσο περνούσε η ώρα έφθινε και τα πάντα γίνονταν πιο χλωμά, καθώς απ' το απέναντι ακρωτήριο της Σπάθας ξεπρόβαλε το φως του ήλιου.
Άνοιξα τον διακόπτη της μηχανής του αυτοκινήτου μου και ξεκίνησα για τη βάση μου.