80 χρόνια φέτος απο την Μάχη της Κρήτης και θα ανεβάσω μερικές ιστορίες γραμμένες το 2015 στο υπέροχο περιοδικό του 3ου Δημοτικού σχολείου Κισάμου "Τα Μυστικά του Θρανίου". Ιστορίες που βρήκαν οι μικροί μαθητές αφού ρώτησαν τους πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου ανθρώπους που σήμερα δεν ζουν.
Μας διηγήθηκε ο ΞΗΡΟΥΧΑΚΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ, 91 ΧΡΟΝΩΝ, από την Κίσαμο1η ΙΣΤΟΡΙΑ: Γεννήθηκα στις 20 Μαΐου του 1924. Ήμουνα δεκαεφτά χρονών όταν έπεσαν οι Γερμανοί στο Καστέλι. Με το που έπεσαν έκαναν πολλές συλλήψεις. Έπιασαν εμένα, τον πατέρα μου και πολλούς άλλους άντρες Καστελιανούς.
Μας πήγαν στις φυλακές της Αγιάς. Οι συνθήκες στη φυλακή ήταν άθλιες. Είχαμε γεμίσει όλοι ψείρες. Μέσα σ’ ένα θάλαμο ζούσαμε εκατόν ογδόντα άτομα. Καθόμασταν πλάτη με πλάτη γιατί αλλιώς δε χωρούσαμε. Το φαγητό που μας έδιναν ήταν ρεβίθια και μπιζέλια. Νερό πίναμε μόνο δύο φορές την ημέρα.
Θυμάμαι ότι ένας άντρας από τις Λουσακιές, βγήκε στην αυλή να πιει νερό από τη βρύση και ένας Γερμανός τον χτύπησε με ένα ξύλο στο κεφάλι. Στη φυλακή σκότωσαν πολλούς ανθρώπους.
Ένα μήνα έμεινα στην Αγιά. Μετά μας άφησαν να φύγουμε. Γυρίσαμε με τα πόδια στο Καστέλι από την Αγιά. Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν μεταφορικά μέσα.
Αυτά τα χρόνια δε θα τα ξεχάσω ποτέ για όσα χρόνια ζω ! ! !
Γιακουμάκης Αντώνης, Τάξη Δ΄
2η ΙΣΤΟΡΙΑ: Στις φυλακές της Αγιάς που μας είχανε πάει οι Γερμανοί, γνωρίστηκα και έγινα φίλος μ’ ένα Κοχυλάκη Μανώλη από τη Βάθη. Μια μέρα ήρθανε οι στρατιώτες και του είπαν να πάρει τα πράγματά του και να φύγει. Του είπαν ότι είναι ελεύθερος.
Όταν έφευγε μας είπε ότι αν φτάσει ζωντανός στο σπίτι του θα μας στείλει σταφύλια. Δεν τα έστειλε ποτέ. Τον σκότωσαν οι Γερμανοί όταν έφευγε.
Μετά από ένα μήνα μας άφησαν κι εμάς να φύγουμε, να γυρίσουμε πίσω στο Καστέλι με τα πόδια. Όταν φτάσαμε στον Πλατανιά, μας είδε ένα παιδί, είδε ότι ήμασταν κουρασμένοι και πεινασμένοι και μας είπε να πάμε στο σπίτι τους να φάμε ότι είχαν. Εγώ του είπα, ότι δε θέλουμε να πάμε, γιατί ήμαστε βρώμικοι και γεμάτοι ψείρες. Το παιδί όμως επέμενε αλλά επιμέναμε και εμείς.
Τότε πήγε και βρήκε το δάσκαλο του Πλατανιά και μας πήγαν στο σχολείο για να κοιμηθούμε εκείνη τη νύχτα. Αυτό το παιδί, πήγε στο σπίτι τους, είπε στη μητέρα του να ετοιμάσει ότι πρόχειρο φαγητό είχαν για να μας το φέρει να φάμε. Μας έφερε ψωμί και τυρί και ότι άλλο είχανε εκείνη την ημέρα στο σπίτι τους.
Την άλλη μέρα το πρωί ξεκινήσαμε να γυρίσουμε στο Καστέλι. Όταν πλησιάζαμε, ένας συγχωριανός μας, μας είδε και έτρεξε και το είπε στη μητέρα μου.
Όταν το άκουσε ότι γυρίζουμε, ξέσπασε σε κλάματα, από τη χαρά της.
Ξηρουχάκης Παναγιώτης, Τάξη Στ΄
Θυμάμαι ότι ένας άντρας από τις Λουσακιές, βγήκε στην αυλή να πιει νερό από τη βρύση και ένας Γερμανός τον χτύπησε με ένα ξύλο στο κεφάλι. Στη φυλακή σκότωσαν πολλούς ανθρώπους.
Ένα μήνα έμεινα στην Αγιά. Μετά μας άφησαν να φύγουμε. Γυρίσαμε με τα πόδια στο Καστέλι από την Αγιά. Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν μεταφορικά μέσα.
Αυτά τα χρόνια δε θα τα ξεχάσω ποτέ για όσα χρόνια ζω ! ! !
Γιακουμάκης Αντώνης, Τάξη Δ΄
 |
| Πλατανιάς 1941 |
2η ΙΣΤΟΡΙΑ: Στις φυλακές της Αγιάς που μας είχανε πάει οι Γερμανοί, γνωρίστηκα και έγινα φίλος μ’ ένα Κοχυλάκη Μανώλη από τη Βάθη. Μια μέρα ήρθανε οι στρατιώτες και του είπαν να πάρει τα πράγματά του και να φύγει. Του είπαν ότι είναι ελεύθερος.
Όταν έφευγε μας είπε ότι αν φτάσει ζωντανός στο σπίτι του θα μας στείλει σταφύλια. Δεν τα έστειλε ποτέ. Τον σκότωσαν οι Γερμανοί όταν έφευγε.
Μετά από ένα μήνα μας άφησαν κι εμάς να φύγουμε, να γυρίσουμε πίσω στο Καστέλι με τα πόδια. Όταν φτάσαμε στον Πλατανιά, μας είδε ένα παιδί, είδε ότι ήμασταν κουρασμένοι και πεινασμένοι και μας είπε να πάμε στο σπίτι τους να φάμε ότι είχαν. Εγώ του είπα, ότι δε θέλουμε να πάμε, γιατί ήμαστε βρώμικοι και γεμάτοι ψείρες. Το παιδί όμως επέμενε αλλά επιμέναμε και εμείς.
Τότε πήγε και βρήκε το δάσκαλο του Πλατανιά και μας πήγαν στο σχολείο για να κοιμηθούμε εκείνη τη νύχτα. Αυτό το παιδί, πήγε στο σπίτι τους, είπε στη μητέρα του να ετοιμάσει ότι πρόχειρο φαγητό είχαν για να μας το φέρει να φάμε. Μας έφερε ψωμί και τυρί και ότι άλλο είχανε εκείνη την ημέρα στο σπίτι τους.
Την άλλη μέρα το πρωί ξεκινήσαμε να γυρίσουμε στο Καστέλι. Όταν πλησιάζαμε, ένας συγχωριανός μας, μας είδε και έτρεξε και το είπε στη μητέρα μου.
Όταν το άκουσε ότι γυρίζουμε, ξέσπασε σε κλάματα, από τη χαρά της.
Ξηρουχάκης Παναγιώτης, Τάξη Στ΄
Για να μην ξεχαστούν εκείνα τα σκοτεινά χρόνια της μαύρης γερμανικής κατοχής, αποφασίσαμε όλοι μας, να απευθυνθούμε σ’ αυτούς τους ανθρώπους που έζησαν τα γεγονότα και να τα καταγράψουμε. Απλά . . . για να μην ξεχάσουμε!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου