Η ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ RASKOLNICK

Για Καλό ή για Κακό?

Η Αριστερή Πλατφόρμα του Συ.Ριζ.Α. κατέθεσε προτάσεις για τη συμπλήρωση, λέει, του προγράμματος άμεσης δράσης που εξαγγέλθηκε στη Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης.   Άξιο απορίας είναι γιατί χρειαζόταν αυτή η υπενθύμιση, αφού τα μέτρα που προτείνονται, αποτελούν ούτως ή άλλως συνεδριακές θέσεις του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και συμπεριλαμβάνονται  στις προγραμματικές θέσεις του Συ.Ριζ.Α. Εν πάση περιπτώσει, αντιγράφοντας  επί λέξει,  οι προτάσεις κινήθηκαν σε τρεις κατευθύνσεις:
Πρώτον: Δημόσια ιδιοκτησία και κοινωνικός έλεγχος των τραπεζών.
Δεύτερον: Παύση των ιδιωτικοποιήσεων, κατάργηση του Τ.Α.Ι.Π.Ε.Δ. και εθνικοποίηση - κοινωνικοποίηση των ......
... στρατηγικών τομέων και στρατηγικών επιχειρήσεων της οικονομίας, με προτεραιότητα τους τομείς δημόσιων αγαθών, υπηρεσιών κοινής ωφέλειας και υποδομών.
Τρίτον: Άμεσα ουσιαστικά μέτρα στο πλαίσιο μιας ριζικής προοδευτικής αλλαγής του φορολογικού συστήματος, με στόχο την κατάργηση της ασυλίας και τη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου, των μεγάλων εισοδημάτων και των μεγάλων περιουσιών.
Η τροπολογία έλαβε 61 ψήφους υπέρ, 76 ψήφους κατά και ως εκ τούτου, προσμετρώντας και τη μοναδική λευκή ψήφο, δεν εγκρίθηκε. 
Μένει σε εμάς τους παρατηρητές, να αφουγκραστούμε αν αυτή η καταψήφιση είναι για καλό ή για κακό.
Διότι αν η πρόταση καταψηφίστηκε ως παιδαριώδης, ορθώς καταψηφίστηκε, από την κεντρική επιτροπή ενός κόμματος που θέλει να το πάρουμε στα σοβαρά, τόσο το ίδιο όσο και την ικανότητά του να μας κυβερνήσει.
Εμείς θα δούμε καλοπροαίρετα την καταψήφιση της πρότασης της Αριστερής Πλατφόρμας, επειδή η ελληνική κοινή γνώμη, δείχνει πλέον να έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο Συ.Ριζ.Α. προαλείφεται ως το αντίπαλό δέος των Ολετήρων που μας κυβερνούν. Έτσι τουλάχιστον λένε οι δημο(σ)κόποι.
Πρώτον: Η καταψήφιση της πρότασης, δείχνει  ότι οι περισσότεροι κατάλαβαν και μόνο οι λιγότεροι δεν καταλαβαίνουν ότι ούτως ή άλλως –μέσω των πακέτων διάσωσης- οι ελληνικές τράπεζες είναι υπό δημόσιο έλεγχο.  Ασφαλώς μπορούν να ακυρωθούν διάφορες «αρπαχτές» που έκαναν οι ανεκδιήγητοι που μας κυβερνούν, μέσω του Ταμείου των Αναίσχυντων και των Ιταμών Πλιατσικολόγων του Ελληνικού Δημοσίου (Τ.Α.Ι.Π.Ε.Δ.), ξεπουλώντας μετοχές τραπεζών αντί πινακίου φακής μικρότερου του κόστους που χρεωθήκαμε εμείς οι ραγιάδες για γενεές δεκατέσσερις, προκειμένου να μην καταρρεύσει το τραπεζικό μας σύστημα. Αλλά πρακτικά, οι πτωχές μας τράπεζες είναι υπό κρατικό έλεγχο. Κοιτώντας την επιφάνεια των πραγμάτων, το μόνο πρόβλημα είναι ότι οι τράπεζες έχουν απομείνει «άδεια κοστούμια» και ότι οι πτωχοί μας τραπεζίτες έχουν παραμείνει με ξεχειλισμένες τις τσέπες τους. 
Δεύτερον: Η καταψήφιση της πρότασης, δείχνει  ότι οι περισσότεροι κατάλαβαν και μόνο οι λιγότεροι δεν καταλαβαίνουν ότι η κατάργηση  του Τ.Α.Ι.Π.Ε.Δ. δεν πρόκειται να φέρει καμιά βελτίωση στην πολιτική, την οικονομική ή την καθημερινή ζωή μας και ότι, επιτέλους, κάποιος οργανισμός πρέπει να κάνει  την περιβόητη  απογραφή του δημόσιου πλούτου μας. Tο ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι η κατάργησή του Ταμείου. Το ζήτημα είναι η μετατροπή του, από Ταμείο Αναίσχυντων σε Ταμείο Αξιοποίησης και ο επαναπροσδιορισμός του σκοπού του, με γνώμονα την εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος και την υποστήριξη του ζητούμενου και διακαώς αναμενόμενου, σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης. Το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου πρέπει να σταματήσει τώρα, σ' αυτό κανείς δεν μπορεί να έχει αντίρρηση, αλλά τα περί «εθνικοποίησης και κοινωνικοποίησης» τομέων που έχουν ήδη περάσει στην ιδιωτική σφαίρα της οικονομίας, τα ακούει κανείς βερεσέ και βέβαια τα αντιμετωπίζει ως το αλατοπίπερο του λόγου του κάθε έντιμου αριστερού που σέβεται τον εαυτό του ή, επί το κυνικότερο,  το αλατοπίπερο στο πιάτο που ένας ιδεολόγος της αριστεράς, οφείλει να σερβίρει στο ακροατήριό του. Ασφαλώς στα πλαίσια μιας φιλικής διαπραγμάτευσης απέναντι στη συνέλευση των πιστωτών, η πρόταση της εθνικοποίησης, προϋποθέτει διαθέσιμα κεφάλαια που προς το παρόν δεν υπάρχουν∙ τέτοιες θέσεις μόνο αυξάνουν τις εντάσεις, παραπέμποντας σε δράσεις επαναστατικού δικαίου που η πραγματικότητα δεν επικυρώνει τη νομιμότητά του, αν όχι για άλλον λόγο, τουλάχιστον επειδή ούτε η διατροφική μας επάρκεια δεν είναι εξασφαλισμένη, ώστε να ονειρευόμαστε τώρα, δραχμές ή και χρυσούς φοίνικες.
Τρίτον: Η καταψήφιση της πρότασης, δείχνει  ότι οι περισσότεροι κατάλαβαν και μόνο οι λιγότεροι δεν καταλαβαίνουν ότι δεν φορολογείς συλλήβδην τον πλούτο, γιατί ο πλούτος συχνά είναι, αλλά δεν είναι πάντοτε ούτε παράνομα αποθησαυρισμένος ούτε και αφορολόγητα συσσωρευμένος. 
Τούτων δοθέντων, ευχόμαστε να δούμε σύντομα μιαν πρόταση από την Αριστερή Πλατφόρμα, το πιο ελπιδοφόρο, ίσως, κομμάτι του Συ.Ριζ.Α.  αυτήν την στιγμή, που όμως ελπίζουμε να επανέλθει με περισσότερη σοβαρότητα, επαναφέροντας μετά επιτάσεως το ξεχασμένο ζήτημα του λογιστικού έλεγχου του δημοσίου χρέους. Μια πρόταση που θα τονίζει ότι ο κοινωνικός έλεγχος δεν αφορά πρωτίστως στη μετοχική σύνθεση των τραπεζών αλλά στα κιτάπια τους, τα οποία κιτάπια, ακόμα και σήμερα που μιλάμε, είναι στη διάθεση του Δημοσίου, παρόλο που κανείς δεν φαίνεται να νοιάζεται να διερευνήσει τις διαδρομές του μαύρου, του αφορολόγητου και του ύποπτα δημιουργημένου πλούτου.  Μια πρόταση που θα επαναπροσδιορίζει τον επιτελικό σκοπό του Τ.Α.Ι.Π.Ε.Δ. και που θα καλεί στη σύσταση τεχνικών κλιμακίων, προκειμένου να σχεδιαστούν και να προταθούν τα πληροφοριακά εκείνα συστήματα που, διασταυρώνοντας κινήσεις κεφαλαίων με φορολογικές δηλώσεις ή συγκρίνοντας τραπεζικές χρηματοδοτήσεις  με ισολογισμούς επιχειρήσεων και «περίεργα» φαινόμενα ελλειμματικών χρηματοροών, θα συλλάβουν τους πεζεβένγκηδες. Μια πρόταση που θα απαιτεί την αναδιοργάνωση των μηχανισμών εκείνων που θα ξετρυπώσουν τα τρωκτικά του συστήματος και θα αρχίσουν να λειτουργούν αποτελεσματικά για να αρχίσουν να ξαναγεμίζουν σιγά-σιγά, τα λεηλατημένα δημόσια ταμεία.
Και που ξέρεις, αν προταθούν αυτά και όταν –πάνω απ΄ όλα- γίνουν πράξη, ίσως τότε να βρεθούν και οι πόροι για τις εθνικοποιήσεις  των στρατηγικών τομέων και επιχειρήσεων της ετοιμοθάνατης οικονομίας μας, κατά που το ονειρεύονται  οι σύντροφοι της Αριστερής Πλατφόρμας.
Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, λοιπόν, ορθώς οι 76 αρνήθηκαν την ψήφο τους και κακώς η Αριστερή Πλατφόρμα, όταν η κατάσταση είναι τόσο σοβαρή,  κάνει προτάσεις τόσο ανάλαφρες: αναμασήματα που παραπέμπουν σε άλλες εποχές και σε άλλες συνθήκες.
Αν όμως η καταψήφιση της πρότασης έγινε για κακό, αν έγινε, δηλαδή, για να μην αλλάξει τίποτα στον καθημαγμένο μας τόπο, τότε είναι ηλίου φαεινότερο ότι οι 76 δεν έχουν καταλάβει τίποτα!
Ηλίου φαεινότερο, τότε, είναι κι ότι δεν έχομε δει ακόμα το πηχτότερο σκοτάδι της ζοφερής εποχής στην οποία μας έλαχε να ζήσουμε.