ΔΥΣΤΥΧΩΣ...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ
Στην είσοδο του κτηρίου της Περιφερειακής Ενότητας Χανίων (πρώην Νομαρχιακό Μέγαρο), εργαζόμενοι έχουν αναρτήσει πανό, στο οποίο αναγράφεται ένα από τα πλέον γνωστά αποφθέγματα του Γερμανού δραματουργού, σκηνοθέτη και ποιητή Μπέρτολτ Μπρεχτ: 
«Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους, ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος. Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου...»
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν εργαζόμενοι στον Δημόσιο, τον ευρύτερο Δημόσιο τομέα και την Αυτοδιοίκηση, στα Χανιά και αλλού, (άξιοι και μη άξιοι, εργατικοί και “λουφαδόροι”, προσληφθέντες νόμιμα ή από το “παράθυρο”), θεωρούν ότι εκείνοι αποτελούν τον αντίστοιχο “Εβραίο”, “κομμουνιστή” ή “τσιγγάνο”, σε μια προσπάθεια να βρουν ερείσματα εντός της -αλληλοσπαρασσόμενης, δυστυχώς, σε αρκετές περιπτώσεις, και σκληρά δοκιμαζόμενης- ελληνικής κοινωνίας.
Αν, πάντως, αυτό όντως ισχύει δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: ή απλά δεν έχουν καμία συναίσθηση της πραγματικότητας στον τομέα της εργασίας και όσων συμβαίνουν σε αυτόν τα τελευταία χρόνια ή απλά λειτουργούν εκ του πονηρού, σε μία δύσκολη, ομολογουμένως, στιγμή για τους ίδιους.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οφείλουν να γνωρίζουν ότι η ανεργία, η ανασφάλιστη εργασία και οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, η ημιαπασχόληση, οι καθυστερήσεις στις πληρωμές, οι -μη νόμιμες- περικοπές των δώρων και των επιδομάτων και άλλα τέτοια.....
. όμορφα ισχύουν στον ιδιωτικό τομέα εδώ και αρκετά χρόνια. Όχι σε όλες τις επιχειρήσεις, προφανώς. Αλλά σε πολλές. Και η κατάσταση όσο πάει και χειροτερεύει.
Ταυτόχρονα, ισχύει και η -καθημερινή- αξιολόγηση. Δεν αποδίδεις; Δεν είσαι ικανός; Λουφάρεις; Περνάς από το Λογιστήριο. Με συνοπτικές διαδικασίες. “Το μοναστήρι να είναι καλά και από καλογέρους...”
Εν κατακλείδι: Επί σειρά ετών, οι περισσότεροι εργαζόμενοι στον Δημόσιο, τον ευρύτερο Δημόσιο τομέα και την Αυτοδιοίκηση -πλην των συμβασιούχων- έχοντας την ασφάλεια της μονιμότητας και της... μη αξιολόγησης, αγρόν ηγόραζαν, εν πολλοίς, όταν στον ιδιωτικό τομέα γίνονταν... πράματα και θάματα, με αποκορύφωμα την κρίση των τελευταίων τριών ετών, αποτέλεσμα της οποίας είναι η εκτίναξη της ανεργίας σε πρωτοφανή επίπεδα.
Τώρα, πλέον, που βάλλονται και οι ίδιοι, που νιώθουν να χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους -χωρίς καν προηγουμένως να υπάρξει ένας στοιχειώδης διαχωρισμός του προσωπικού και μία αντικειμενική και αδιάβλητη διαδικασία αξιολόγησής του για να καταστεί δυνατή η απολύτως αναγκαία ανασυγκρότηση της παραπέουσας Δημόσιας Διοίκησης- αναζητούν “συμμάχους” εντός της κοινωνίας.
Κατανοητό. Μόνο που οι “συμμαχίες” δεν “χτίζονται” από τη μια μέρα στην άλλη...