«Καθαρθῶμεν τὰς αἰσθήσεις
καὶ ὀψόμεθα τῷ ἀπροσίτῳ φωτὶ τῆς Ἀναστάσεως
Χριστὸν ἐξαστράπτοντα καὶ χαίρετε φάσκοντα
τρανῶς ἀκουσόμεθα, ἐπινίκιον ἄδοντες».
(Τροπάριο τοῦ Κανόνος τοῦ Ὄρθρου τοῦ Πάσχα)
Ἀγαπημένα παιδιά τῆς Ἐκκλησίας μας.
Μετά ἀπό τό κοπιαστικό, ἀλλά εὐλογημένο καί ὄμορφο - χαροποιό ταξίδι τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, καλούμαστε, τό ὁλόφωτο αὐτό βράδυ τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, ὅπως καταστοῦμε μάρτυρες καί κήρυκες τῆς κορωνίδας τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας, τῆς Ἀνάστασης τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἰδού, ἔφτασε ἡ ὥρα νά γευθοῦμε καί νά χαροῦμε τήν κορυφαία αὐτή ἐμπειρία τῆς πίστεώς μας, τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς. Νά συνεφρανθοῦμε καί συνεορτάσουμε τό γεγονός τῆς Ἀνάστασης τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τό Πάσχα, καθώς ὁ Χριστός εἶναι τό ἀληθινό Πάσχα. Τό πέρασμα ἀπό τήν θνητότητα στήν Ἀνάσταση, στήν ἀπαρχή «ἄλλης βιοτῆς», στό «περισσόν τῆς ζωῆς», ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία μας γιορτάζει τήν Ἀνάσταση ὡς θρίαμβο τῆς δυνατότητας νά μετέχει ὁ ἄνθρωπος, ἐλεύθερος ἀπό τήν περατότητά του, ἀπό τήν ὕπαρξη καί τήν μή ὕπαρξή του, ἐλεύθερος ἀπό τήν «κλειστότητα» τῆς φύσης του· νά μετέχει σέ ἐκείνη τήν ζωή πού συνιστᾶ τήν υἱοθεσία μας ἀπό τόν Χριστό, πού σημαίνει δυνατότητα νά γίνουμε ὅμοιοι μέ Ἐκεῖνον. Νά ἔχουμε δηλαδή τίς ἴδιες κινήσεις τῆς καρδιᾶς, τό ἴδιο φρόνημα μέ τόν Υἱό τοῦ Πατρός, ὅπως βεβαιώνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Γιά τοῦτο καί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ σηματοδοτεῖ τήν συνανάσταση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Χριστός εἶναι τό δικό μας Πάσχα, τό δικό μας πέρασμα στήν ζωή. «Πάσχα Χριστός ὁ λυτρωτής», βεβαιώνει ἡ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἀνάσταση σημαίνει φῶς: «νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια». Πού σημαίνει ὅτι δέν μποροῦμε νά ζήσουμε τήν μυστική χαρά τῆς παρουσίας τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ, ἐάν τό Ἀναστάσιμο φῶς στήν καρδιά μας δέν νικήσει τό σκοτάδι τῶν ἁμαρτιῶν. Ἐάν, δηλαδή, δέν καθαρισθοῦν οἱ λογισμοί καί οἱ αἰσθήσεις μας ἀπ’ ὅσα μᾶς ἀποξενώνουν ἀπό τόν Θεό.
Ἰδού, ἀγαπημένα παιδιά τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ μεγάλη πρόκληση καί εὐκαιρία γιά ὅλους μας ἐτοῦτο τό Πάσχα. Κυρίως γιά ὅσους ἀπό ἐμᾶς ἀποφεύγουμε νά ἀντικρύσουμε τήν ἀλήθεια καί ἀρεσκόμαστε στήν ἀδυναμία. Γιά ὅσους ἀπό ἐμᾶς ὑποτασσόμαστε στίς πάσης φύσεως ἐπιθυμίες μας, βαπτίζουμε τό ἀνήθικο σωστό καί φυσιολογικό, καταπνίγοντας τήν λογική, ξεπερνώντας τά ὅρια τῆς φύσεώς μας καί ἀδιαφορώντας γιά τήν πάλη - ἀντιπαλότητά μας μέ τήν συνείδησή μας. Γιά ὅσους ἀπό ἐμᾶς ἀρνούμαστε νά δοῦμε πώς σύγχρονοι «διαφωτιστές» ἐγκαθιστοῦν μία νέα τάξη πραγμάτων. Πώς ἔρχονται νά παρουσιάσουν ἰδεολογήματα καί ὁράματα ὡς σωστικά φῶτα, πού δῆθεν θά ἀφυπνίσουν τίς ἀνθρώπινες συνειδήσεις, κρημνίζοντας κάθε ἔννοια ἠθικῆς, ἀξίας καί ποιότητας ζωῆς, ὑποσχόμενοι, μάλιστα, ριζική ἀναγέννηση σ’ ἕναν κόσμο ἑλκόμενο, πού αἱμορραγεῖ ποικιλοτρόπως. Ἕναν κόσμο πού ἡ εὐδαιμονία συνθλίβει τήν εὐζωία. Ἕναν κόσμο πού στή δίνη τῶν πολέμων γιά τήν ἐπικράτηση τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς, θυσιάζονται χιλιάδες παιδιά, γυναῖκες καί ἄμαχοι, μέ τήν πολιτισμένη Δύση νά νίπτει τάς χεῖρας της ὡς ἄλλος Πιλάτος. Ἕναν κόσμο πού θρηνεῖ νέους καί νέες, θύματα διαλυμένων οἰκογενειῶν, ναρκωτικῶν, ψυχολογικῆς, σωματικῆς καί λεκτικῆς βίας. Ἕναν κόσμο πού ἀρνεῖται νά κατανοήσει πώς, ἐάν δέν γευτεῖ τόν θάνατο κάθε ψεύτικου, δέν μπορεῖ νά ζήσει τήν ἀνάσταση τοῦ ἀληθινοῦ. Πώς στήν ὄχθη τῆς ἀλήθειας καί τῆς ἐλευθερίας κατοικοῦν ὅσοι καίγονται καθημερινά καί φωτίζουν τόν κόσμο. Πώς ὅποιος ἔχει χάσει τόν ἑαυτό του, ἔχει χάσει τήν εὐτυχία, ὅπως θά πεῖ καί ὁ μεγάλος λογοτέχνης τῆς Ρωμιοσύνης, ὁ Φώτης Κόντογλου, ἀφοῦ «εὐτυχία δέν εἶναι τό ζάλισμα πού δίνουνε οἱ πολυμέριμνες ἡδονές καί ἀπολαύσεις, ἀλλά ἡ εἰρήνη τῆς ψυχῆς καί ἡ σιωπηλή ἀγαλλίαση τῆς καρδιᾶς».
Ὅμως ἀκόμα καί ἄν νιώθουμε πώς ζοῦμε στά μεσάνυχτα τοῦ πανανθρώπινου πολιτισμοῦ, ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μᾶς βεβαιώνει πώς ὅλοι καί ὅλα ὅσα προσπαθοῦν νά ἀρνηθοῦν τόν Θεό δέν ἔχουν μέλλον, ἐνῶ ὅσοι καί ὅσα μετέχουν τῆς Ἀναστημένης ζωῆς Του εἶναι αἰώνια, καθώς Πάσχα σημαίνει πώς τίποτα δέν εἶναι ἀδύνατο γιά τόν Χριστό. Ἄδειασε ὁ τάφος Του καί γέμισαν οἱ καρδιές μας ἀπό φῶς, ζωή, χαρά καί ἐλπίδα. Γιά τοῦτο καί ἡ δική Του Ἀνάσταση εἶναι πρόσκληση συμμετοχῆς σέ μιά ζωή ὁλόφωτη, ἀληθινή, γεμάτη ἐλπίδα, χαρά, δύναμη καί αἰσιοδοξία. Σέ αὐτή τήν Πασχάλια χαρά καλεῖ ὅλους μας ὁ Χριστός νά εἰσέλθουμε. Αὐτή νά χαροῦμε καί νά γευθοῦμε. Πῶς; Ἀνοίγοντας διάπλατα τίς καρδιές μας. Ἀφήνοντάς τις νά πλημμυρίσουν ἀπό τό Ἀνέσπερο Φῶς τῆς Ἀνάστασής Του. Παρακαλώντας Τον νά φωτίζει τόν νοῦ καί τήν διάνοιά μας. Νά καθαρίσει τίς αἰσθήσεις μας. Νά μετακινηθεῖ ὁ λίθος πού μᾶς κρατᾶ δέσμιους στό μνῆμα τῶν παθῶν καί τῶν πολλῶν καί ποικίλων ἀδιεξόδων πού συνθλίβουν τήν καθημερινότητά μας. Μόνο ἔτσι θά μπορέσουμε νά κάνουμε πράξη τήν συγγνώμη πού ἀνέτειλε ἀπό τό κενό Μνημεῖο Του. Μόνο ἔτσι θά μπορέσουμε νά ἁπλώσουμε τό χέρι καί τήν καρδιά μας στόν πόνο καί τήν ἀνάγκη κάθε ἐμπερίστατου καί πονεμένου ἀδελφοῦ. Μόνο ἔτσι θά καταφέρουμε νά νικήσουμε τούς φόβους, τά ἀδιέξοδα καί τά σκοτάδια τῆς ὕπαρξής μας. Μόνο ἔτσι θά βιώσουμε τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ὄχι ὡς ἕνα γεγονός πού ἀφορᾶ τούς ἄλλους, ἀλλά ὡς ζωντανή ἐμπειρία πού ἀφορᾶ τό πρόσωπό μας.
Ἄς γίνει τό μεγάλο αὐτό πανηγύρι τῆς χαρᾶς, αὐτό τό Πάσχα, τό Πάσχα τοῦ 2024, ἄς γίνει γιά ὅλους μας εὐκαιρία νά καταστοῦμε μάρτυρες τῆς αἰώνιας ἀλήθειας ὅτι «Ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως» (Λουκ., 24:34), γιά νά βιώσουμε, μυστικά στήν καρδιά μας, τήν μόνη ἐμπειρία πού νικᾶ τόν θάνατο ὅτι «Ἐωράκαμεν τόν Κύριον!» (Ἰωάν., 20:25).
Λουσμένη μέσα στό φῶς καί τήν χαρά τῆς Ἀνάστασης ἡ ζωή πάντων ὑμῶν, ἀγαπημένα παιδιά τῆς Ἐκκλησίας μας.
Μετ’ εὐχῶν καί πολλῆς τῆς ἐν Κυρίῳ Ἀναστάντι ἀγάπης,
Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΣ
† Ὁ Κισάμου & Σελίνου
ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ
.jpg)
