στο Wijchen της Ολλανδίας με τη συμμετοχή του ΓΕΛ Κισάμου
Η πολυπόθητη μέρα έφτασε…
Δευτέρα 11 Νοεμβρίου ξεκινήσαμε το ταξίδι που τόσο περιμέναμε. Ήταν η πέμπτη μετακίνηση στα πλαίσια του προγράμματος Erasmus+/ΚΑ2 με τίτλο “Double sense: Ways With Maths or World Wide Maths” που υλοποιεί τοσχολείο μας, το ΓΕΛ Κισάμου και πραγματοποιήθηκε στο Wijchen της Ολλανδίας. Η oμάδα μας αποτελούνταν από εμάς, τους μαθητές της Β’ Λυκείου, Αθηνά Αθανασάκη, Βασιλική Κουκουράκη, Σπύρο Ειρηνάκη, Κυριάκο Σκουλάκη, Ευτυχία Κοκκινάκη και Κωνσταντίνα Τζωρτζάκη με συνοδούς τις καθηγήτριες E. Φιλιππάκη (υπεύθυνη του project), Κ. Αναγνώστου, Δ. Τσιχλάκη και Β. Αλεξανδράκη.
Τα χαράματα της Δευτέρας, λοιπόν, βρεθήκαμε στο αεροδρόμιο Χανίων, ώστε να προλάβουμε το πρώτο αεροπλάνο για την Αθήνα. Φτάσαμε στο Άμστερνταμ το μεσημεράκι, όπου μας “καλωσόρισαν” η καταχνιά, το κρύο και η βροχή. Η μετάβαση από τους 23ο C της Κρήτης στους 3ο C της Ολλανδίας ήταν απότομη, όμως μπορέσαμε να την αντέξουμε χάρη στον ενθουσιασμό μας για τη γνωριμία μας με ένα τόσο ξένο και μακρινό προορισμό. Περάσαμε το απόγευμα εκείνης της ημέρας τριγυρίζοντας στα σοκάκια και τις πλατείες του Άμστερνταμ. Κάθε στροφή στους δρόμους της μεγαλούπολης και μία έκπληξη! Τα πανέμορφα κλασικά κτήρια και οι μοντέρνες πολυκατοικίες μαζί με τον ποταμό Amstel, που διαπερνά σαν φλέβα την πόλη, αναμειγνύονταν σε ένα θέαμα πρωτόγνωρο για τα δικά μας μάτια.
Αργά το απόγευμα επιβιβαστήκαμε σε διώροφο τρένο για να φτάσουμε στην πόλη Wijchen και το ταξίδι αυτό αποτέλεσε μια ακόμη νέα εμπειρία για τους περισσότερους από εμάς. Οι οικογένειες και οι Oλλανδοί καθηγητές μας περίμεναν στο σταθμό, όπου μας υποδέχτηκαν με θερμά χαμόγελα. Από την πρώτη κιόλας βραδιά μας πρόσφεραν τυπικές ολλανδικές λιχουδιές, χωρίς όμως να συγκρίνονται με τα ελληνικά πιάτα!
Σε όλη τη διάρκεια της εβδομάδας, τα παιδιά που μας φιλοξένησαν αλλά και οι υπόλοιποι μαθητές ήταν πάντα πρόθυμοι να μας βοηθήσουν και να λύσουν τις απορίες μας, οι οποίες ήταν πολλές, δεδομένης της διαφοράς ανάμεσα στον ελληνικό και ολλανδικό τρόπο ζωής.
Την επόμενη μέρα ήταν καιρός για το επίσημο καλωσόρισμα στο σχολείο του Wijchen και της συνάντησης με τους μαθητές από τις υπόλοιπες συμμετέχουσες χώρες. Η πρώτη έκπληξη μας περίμενε, πριν καν πλησιάσουμε στην πύλη του σχολείου, μιας και διαπιστώσαμε ότι θα έπρεπε να φτάνουμε στους προορισμούς μας οδηγώντας ποδήλατο. Η αρχή ήταν δύσκολη, όμως γρήγορα εξοικειωθήκαμε με τους πολυσύχναστους δρόμους και τους πολυάριθμους κανόνες που έπρεπε να ακολουθούμε και καταλάβαμε γιατί το ποδήλατο είναι τόσο αγαπητό μέσο μεταφοράς σε πολλές χώρες του κόσμου. Τα τοπία που αντικρίσαμε ήταν μαγευτικά και ακόμα πιο ευχάριστο ήταν πως δεν υπήρχε η συνηθισμένη βουή και η ταλαιπωρία των αυτοκινητόδρομων.
Η μεγαλύτερη όμως έκπληξη της εβδομάδας ήταν το oλλανδικό σχολείο.
Ένα σχολείο πανέμορφο, τεράστιο για τα δικά μας δεδομένα, που στεγάζει πάνω από 1200 μαθητές και καθηγητές. Αυλές με χώρους στάθμευσης για τα ποδήλατα, παγκάκια και γήπεδα περιτριγύριζαν τους χώρους διδασκαλίας. Το εσωτερικό ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακό. Μόλις έμπαινες σε καλωσόριζε μια τεράστια αίθουσα η οποία διέθετε μια καφετέρια με δεκάδες τραπέζια, όπου μαθητές μπορούσαν να φάνε το μεσημεριανό τους και πολυάριθμες σειρές με ντουλάπια για να κλειδώνουν τα προσωπικά τους αντικείμενα. Μια εσωτερική γέφυρα ένωνε τις δύο πλευρές του δεύτερου ορόφου, όπου βρίσκονταν οι αίθουσες διδασκαλίας. Το κάθε μάθημα γινόταν σε ξεχωριστή τάξη, ειδικά εξοπλισμένη για τις ανάγκες του μαθήματος. Ακόμα, υπήρχαν αίθουσες και για άλλες δραστηριότητες, όπως αίθουσα αναψυχής και κινηματογράφου, βιβλιοθήκη και σκηνή για θέατρο, αίθουσες καλών τεχνών, εργαστήρια φυσικής και ρομποτικής.
Ξεκινήσαμε τις εργασίες του προγράμματος στο αμφιθέατρο του σχολείου και συνεχίσαμε στα διάφορα γραφεία που είναι διασκορπισμένα σε όλη την έκταση του κτηρίου, ώστε να μπορούν οι μαθητές να μελετούν, όποτε θελήσουν. Πρώτη ‘’εργασία‘’ ήταν ένα παιχνίδι - κουίζ που σκοπό είχε να εξετάσει τις γνώσεις μας για την Ολλανδία. Προς μεγάλη μας χαρά, καταφέραμε να κερδίσουμε τη δεύτερη θέση! Οι διακρίσεις όμως δεν σταμάτησαν εκεί, αφού την επόμενη μέρα σε ένα φωτογραφικό παιχνίδι-ξενάγηση στην πόλη του Rotterdam, οι Eλληνίδες καθηγήτριες αναδείχθηκαν η καλύτερη ομάδα. Βέβαια, δεν είχαν όλες οι εργασίες μας τη φύση παιχνιδιού. Κύριο θέμα της συνάντησης στην Ολλανδία ήταν η γνωριμία μας με διάφορες γέφυρες. Έτσι, μετά από επίσκεψη στις τοπικές γέφυρες φτιάξαμε και εμείς τα δικά μας μοντέλα χρησιμοποιώντας το λογισμικό GeoGebra, με την βοήθεια συναρτήσεων και γεωμετρικών σχημάτων. Ακόμα, μέρος της δουλειάς που κάναμε ήταν, με το ίδιο λογισμικό, να δημιουργήσουμε μοτίβα εμπνευσμένα από αυτά του διάσημου Ολλανδού ζωγράφου Escher. Πέρα από αυτά, στην αίθουσα καλλιτεχνικών, με την καθοδήγηση του Oλλανδού καθηγητή τέχνης, προσπαθήσαμε και δημιουργήσαμε έργα παρόμοια με αυτά του ζωγράφου Piet Mondrian, ο οποίος χρησιμοποιούσε απλά γεωμετρικά σχήματα και κυρίως τα τρία βασικά χρώματα (κόκκινο, μπλε, κίτρινο).
Πολύ ευχάριστες ήταν επίσης, οι βόλτες στις τρεις πόλεις που είχαμε την χαρά να επισκεφτούμε. Το Wijchen ήταν μια μικρή πόλη, από την οποία όμως δεν έλειπε τίποτα ουσιαστικό. Ιδιαίτερα όμορφη ήταν η κεντρική πλατεία, η οποία ήταν ήδη στολισμένη σε Χριστουγεννιάτικους τόνους.
Το Nijmegen, μια κοντινή πόλη στην οποία περάσαμε αρκετές από τις ώρες μας, ήταν σαφώς μεγαλύτερη. Όλοι οι δρόμοι ήταν γεμάτοι πολυώροφες πολυκατοικίες, επιβλητικά κλασικά κτήρια και φυσικά, αμέτρητα μαγαζιά, στα οποία μάλλον μπήκαμε περισσότερες φορές απ’ ότι θα έπρεπε! Είχε ακόμη, ένα τεράστιο παγοδρόμιο στο οποίο όλοι οι μαθητές κάναμε μαζί πατινάζ - όσοι μπορούσαν τουλάχιστον! Οι υπόλοιποι, μετά από αρκετά πεσίματα στον πάγο, αρκεστήκαμε στο να βλέπουμε τους πιο έμπειρους. Ο τρίτος και πιο μακρινός προορισμός ήταν το Rotterdam. Μια μεγάλη, μοντέρνα πόλη, γνωστή για το λιμάνι της, το μεγαλύτερο στην Ευρώπη.
Μπορέσαμε μάλιστα να το γυρίσουμε, επιβιβασμένοι σε ένα μικρό πλοίο και φυσικά περάσαμε κάτω από τη γέφυρα Erasmus. Η αρχιτεκτονική των κτηρίων ήταν κάτι τόσο διαφορετικό από ό,τι είχαμε δει μέχρι τότε, που σίγουρα δεν θα ξεχαστεί εύκολα.
Η εβδομάδα πέρασε σαν αστραπή και πριν καν το καταλάβουμε έφτασε ηΠαρασκευή και η ώρα που έπρεπε να πούμε “αντίο”. Σε μια χώρα γεμάτη από ποτάμια, το αποχαιρετιστήριο γεύμα δεν ταίριαζε να γίνει πουθενά αλλού, παρά σε μια ακόμα πλωτή ξενάγηση στον ποταμό Waal! Όλοι μας ενθουσιαστήκαμε από το μενού του πλοίου, το οποίο περιλάμβανε κρέπες συνοδευόμενες με ό,τι τραβούσε η όρεξή μας. Προσπαθήσαμε μάλιστα, να σπάσουμε το ρεκόρ του εστιατορίου, που ήταν 15 κρέπες, χωρίς όμως μεγάλη επιτυχία!
Η αναχώρησή μας έγινε νωρίς το πρωί του Σαββάτου και η συναισθηματική φόρτιση ήταν έντονη. Είναι βέβαιο πως οι εμπειρίες και οι ομορφιές της Ολλανδίας δεν θα σβηστούν εύκολα από τη μνήμη μας. Καθώς το αεροπλάνο απογειωνόταν όλοι μας νιώθαμε απέραντη χαρά και ευγνωμοσύνη για την ευκαιρία που μας δόθηκε να επισκεφτούμε αυτή τη χώρα. Μακάρι αυτή η συνάντηση να είχε διαρκέσει λίγο ακόμα...
Και τώρα, έχοντας επιστρέψει στην καθημερινότητά μας και αναπολώντας ημέρες και στιγμές, στο μυαλό μας έρχονται τα λόγια του Ν. Καζαντζάκη: “Να γυρίζεις τη γης, να βλέπεις – να βλέπεις- και να μην χορταίνεις- καινούργια χώματα και θάλασσες κι ανθρώπους και ιδέες, και να τα βλέπεις όλα για πρώτη φορά, να τα βλέπεις όλα σα για τελευταία φορά, με μακρόσυρτη ματιά… τούτη η αλχημεία της καρδιάς, είναι, θαρρώ
μια μεγάλη, αντάξια του ανθρώπου ηδονή.”
Αθηνά Αθανασάκη, Βασιλική Κουκουράκη
Δευτέρα 11 Νοεμβρίου ξεκινήσαμε το ταξίδι που τόσο περιμέναμε. Ήταν η πέμπτη μετακίνηση στα πλαίσια του προγράμματος Erasmus+/ΚΑ2 με τίτλο “Double sense: Ways With Maths or World Wide Maths” που υλοποιεί τοσχολείο μας, το ΓΕΛ Κισάμου και πραγματοποιήθηκε στο Wijchen της Ολλανδίας. Η oμάδα μας αποτελούνταν από εμάς, τους μαθητές της Β’ Λυκείου, Αθηνά Αθανασάκη, Βασιλική Κουκουράκη, Σπύρο Ειρηνάκη, Κυριάκο Σκουλάκη, Ευτυχία Κοκκινάκη και Κωνσταντίνα Τζωρτζάκη με συνοδούς τις καθηγήτριες E. Φιλιππάκη (υπεύθυνη του project), Κ. Αναγνώστου, Δ. Τσιχλάκη και Β. Αλεξανδράκη.
Τα χαράματα της Δευτέρας, λοιπόν, βρεθήκαμε στο αεροδρόμιο Χανίων, ώστε να προλάβουμε το πρώτο αεροπλάνο για την Αθήνα. Φτάσαμε στο Άμστερνταμ το μεσημεράκι, όπου μας “καλωσόρισαν” η καταχνιά, το κρύο και η βροχή. Η μετάβαση από τους 23ο C της Κρήτης στους 3ο C της Ολλανδίας ήταν απότομη, όμως μπορέσαμε να την αντέξουμε χάρη στον ενθουσιασμό μας για τη γνωριμία μας με ένα τόσο ξένο και μακρινό προορισμό. Περάσαμε το απόγευμα εκείνης της ημέρας τριγυρίζοντας στα σοκάκια και τις πλατείες του Άμστερνταμ. Κάθε στροφή στους δρόμους της μεγαλούπολης και μία έκπληξη! Τα πανέμορφα κλασικά κτήρια και οι μοντέρνες πολυκατοικίες μαζί με τον ποταμό Amstel, που διαπερνά σαν φλέβα την πόλη, αναμειγνύονταν σε ένα θέαμα πρωτόγνωρο για τα δικά μας μάτια.
Σε όλη τη διάρκεια της εβδομάδας, τα παιδιά που μας φιλοξένησαν αλλά και οι υπόλοιποι μαθητές ήταν πάντα πρόθυμοι να μας βοηθήσουν και να λύσουν τις απορίες μας, οι οποίες ήταν πολλές, δεδομένης της διαφοράς ανάμεσα στον ελληνικό και ολλανδικό τρόπο ζωής.
Την επόμενη μέρα ήταν καιρός για το επίσημο καλωσόρισμα στο σχολείο του Wijchen και της συνάντησης με τους μαθητές από τις υπόλοιπες συμμετέχουσες χώρες. Η πρώτη έκπληξη μας περίμενε, πριν καν πλησιάσουμε στην πύλη του σχολείου, μιας και διαπιστώσαμε ότι θα έπρεπε να φτάνουμε στους προορισμούς μας οδηγώντας ποδήλατο. Η αρχή ήταν δύσκολη, όμως γρήγορα εξοικειωθήκαμε με τους πολυσύχναστους δρόμους και τους πολυάριθμους κανόνες που έπρεπε να ακολουθούμε και καταλάβαμε γιατί το ποδήλατο είναι τόσο αγαπητό μέσο μεταφοράς σε πολλές χώρες του κόσμου. Τα τοπία που αντικρίσαμε ήταν μαγευτικά και ακόμα πιο ευχάριστο ήταν πως δεν υπήρχε η συνηθισμένη βουή και η ταλαιπωρία των αυτοκινητόδρομων.
Η μεγαλύτερη όμως έκπληξη της εβδομάδας ήταν το oλλανδικό σχολείο.
Ένα σχολείο πανέμορφο, τεράστιο για τα δικά μας δεδομένα, που στεγάζει πάνω από 1200 μαθητές και καθηγητές. Αυλές με χώρους στάθμευσης για τα ποδήλατα, παγκάκια και γήπεδα περιτριγύριζαν τους χώρους διδασκαλίας. Το εσωτερικό ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακό. Μόλις έμπαινες σε καλωσόριζε μια τεράστια αίθουσα η οποία διέθετε μια καφετέρια με δεκάδες τραπέζια, όπου μαθητές μπορούσαν να φάνε το μεσημεριανό τους και πολυάριθμες σειρές με ντουλάπια για να κλειδώνουν τα προσωπικά τους αντικείμενα. Μια εσωτερική γέφυρα ένωνε τις δύο πλευρές του δεύτερου ορόφου, όπου βρίσκονταν οι αίθουσες διδασκαλίας. Το κάθε μάθημα γινόταν σε ξεχωριστή τάξη, ειδικά εξοπλισμένη για τις ανάγκες του μαθήματος. Ακόμα, υπήρχαν αίθουσες και για άλλες δραστηριότητες, όπως αίθουσα αναψυχής και κινηματογράφου, βιβλιοθήκη και σκηνή για θέατρο, αίθουσες καλών τεχνών, εργαστήρια φυσικής και ρομποτικής.
Πολύ ευχάριστες ήταν επίσης, οι βόλτες στις τρεις πόλεις που είχαμε την χαρά να επισκεφτούμε. Το Wijchen ήταν μια μικρή πόλη, από την οποία όμως δεν έλειπε τίποτα ουσιαστικό. Ιδιαίτερα όμορφη ήταν η κεντρική πλατεία, η οποία ήταν ήδη στολισμένη σε Χριστουγεννιάτικους τόνους.
Το Nijmegen, μια κοντινή πόλη στην οποία περάσαμε αρκετές από τις ώρες μας, ήταν σαφώς μεγαλύτερη. Όλοι οι δρόμοι ήταν γεμάτοι πολυώροφες πολυκατοικίες, επιβλητικά κλασικά κτήρια και φυσικά, αμέτρητα μαγαζιά, στα οποία μάλλον μπήκαμε περισσότερες φορές απ’ ότι θα έπρεπε! Είχε ακόμη, ένα τεράστιο παγοδρόμιο στο οποίο όλοι οι μαθητές κάναμε μαζί πατινάζ - όσοι μπορούσαν τουλάχιστον! Οι υπόλοιποι, μετά από αρκετά πεσίματα στον πάγο, αρκεστήκαμε στο να βλέπουμε τους πιο έμπειρους. Ο τρίτος και πιο μακρινός προορισμός ήταν το Rotterdam. Μια μεγάλη, μοντέρνα πόλη, γνωστή για το λιμάνι της, το μεγαλύτερο στην Ευρώπη.
Μπορέσαμε μάλιστα να το γυρίσουμε, επιβιβασμένοι σε ένα μικρό πλοίο και φυσικά περάσαμε κάτω από τη γέφυρα Erasmus. Η αρχιτεκτονική των κτηρίων ήταν κάτι τόσο διαφορετικό από ό,τι είχαμε δει μέχρι τότε, που σίγουρα δεν θα ξεχαστεί εύκολα.
Η εβδομάδα πέρασε σαν αστραπή και πριν καν το καταλάβουμε έφτασε ηΠαρασκευή και η ώρα που έπρεπε να πούμε “αντίο”. Σε μια χώρα γεμάτη από ποτάμια, το αποχαιρετιστήριο γεύμα δεν ταίριαζε να γίνει πουθενά αλλού, παρά σε μια ακόμα πλωτή ξενάγηση στον ποταμό Waal! Όλοι μας ενθουσιαστήκαμε από το μενού του πλοίου, το οποίο περιλάμβανε κρέπες συνοδευόμενες με ό,τι τραβούσε η όρεξή μας. Προσπαθήσαμε μάλιστα, να σπάσουμε το ρεκόρ του εστιατορίου, που ήταν 15 κρέπες, χωρίς όμως μεγάλη επιτυχία!
Η αναχώρησή μας έγινε νωρίς το πρωί του Σαββάτου και η συναισθηματική φόρτιση ήταν έντονη. Είναι βέβαιο πως οι εμπειρίες και οι ομορφιές της Ολλανδίας δεν θα σβηστούν εύκολα από τη μνήμη μας. Καθώς το αεροπλάνο απογειωνόταν όλοι μας νιώθαμε απέραντη χαρά και ευγνωμοσύνη για την ευκαιρία που μας δόθηκε να επισκεφτούμε αυτή τη χώρα. Μακάρι αυτή η συνάντηση να είχε διαρκέσει λίγο ακόμα...
Και τώρα, έχοντας επιστρέψει στην καθημερινότητά μας και αναπολώντας ημέρες και στιγμές, στο μυαλό μας έρχονται τα λόγια του Ν. Καζαντζάκη: “Να γυρίζεις τη γης, να βλέπεις – να βλέπεις- και να μην χορταίνεις- καινούργια χώματα και θάλασσες κι ανθρώπους και ιδέες, και να τα βλέπεις όλα για πρώτη φορά, να τα βλέπεις όλα σα για τελευταία φορά, με μακρόσυρτη ματιά… τούτη η αλχημεία της καρδιάς, είναι, θαρρώ
μια μεγάλη, αντάξια του ανθρώπου ηδονή.”
Αθηνά Αθανασάκη, Βασιλική Κουκουράκη
