Στις δύσκολες μέρες που ζούμε σήμερα συχνά ακούγεται σαν απειλή η φράση: «θα μας γυρίσουν στο 60», εννοώντας βέβαια στην οικονομική και κοινωνικοπολιτική κατάσταση της δεκαετίας του 60.
Έντρομα τα παιδιά μου με ρώτησαν αν θα γίνομε φτωχοί και με ρώτησαν πως περνούσα εγώ τότε που ήμουν, μικρή και στα χρόνια της εφηβείας και της πρώτης νεότητας.
Γύρισα το ρολόι του χρόνου πίσω και ξανάζησα νοερά το τότε, την καθημερινότητα του τότε. Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο. Ναι δεν ήταν και άσχημα. Να είμαστε ειλικρινείς για άλλους ήταν λιγότερο ή καθόλου καλά .
Πραγματικά, δεν είχαμε τόσα πράγματα, ούτε ακούγαμε τόσα πράγματα. Το παράθυρο προς τα έξω ήταν το σχολείο, ο δάσκαλος και το βιβλίο. Άντε για κάποιους το ραδιόφωνο και μετά το 67 δειλά- δειλά η τηλεόραση. Το ραδιόφωνο άνοιγε το πρωί έκλεινε το μεσημέρι για να ανοίξει στις πέντε και να ξανακλείσει τα μεσάνυχτα. Τις παιδικές εκπομπές κάλυπτε η θεία Λένα στο ραδιόφωνο.Το ίδιο συνέβαινε και με την τηλεόραση μετά, την οποία βέβαια ελάχιστοι είχαν.
Όλο και κάποια εφημερίδα έμπαινε στο σπίτι και την ξεφυλλίζαμε, διαβάζαμε κλασσικά, εικονογραφημένα, κλασσική λογοτεχνία τη «Ζωή του παιδιού», αλλά και το Ρομάντσο, το Θησαυρό και τη Γυναίκα, οι κοπέλες.
Το σχολείο βασική μας απασχόληση, τόσο το Δημοτικό, τόσο και το Γυμνάσιο.
το πρωί σχολείο το απόγευμα διάβασμα. Ένα σχολείο αυστηρό ......