Κάποιοι άνθρωποι είναι ξεχωριστοί, που αφήνουν ανεξίτηλο το δόσιμο τους προς την κοινωνία, καθώς η πορεία τους ορίζει και διαμορφώνει τον κόσμο γύρω μας.
Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν και ο Πατήρ Νικόλαος Καπής που φώτισε την πνευματική διακονία σε όποια ενορία και αν υπηρέτησε, αλλά πρώτιστα γιατί ευεργέτησε τον τόπο με την σκέψη και το έργο του.
Η πορεία μας κοινή και η φιλία μας μεγαλόψυχη, με πολλές αναμνήσεις από την καθημερινότητα μας.
Όταν τον Αύγουστο του 1983 ανέλαβα την Ενορία Ποταμίδας –Χαιρεθιανών, ο τότε Εφημέριος Πατήρ Νικόλαος μετατέθηκε στην Κίσαμο στην Ενορία του Αγίου Σπυρίδωνα, αποτελώντας για μένα, αλλά και για το κοινωνικό σύνολο ένα φωτεινό παράδειγμα προσφοράς.
Υπήρξε ένας μεγάλος Δάσκαλος, οραματιστής, ιχνηλάτης του πόνου της ψυχής, όπου πάντα παρών, έσκυβε με ταπεινότητα για να αφουγκραστεί και να απαλύνει την αγωνία του καθένα μας ξεχωριστά. Με φωνή βροντερή, άριστος λειτουργός, φιλακόλουθος, άνθρωπος της προσφοράς βρισκόταν πάντα με αγάπη εκεί που η ανάγκη τον καλούσε.
Τον Ιούνιο του 1990 ερχόμενος στην Ενορία του Αγίου Σπυρίδωνα, μου δόθηκε με χαρά, η ευκαιρία να ξεκινήσουμε μία κοινή πορεία 35 χρόνων διακονίας που συνεχίστηκε στον Μητροπολιτικό Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Στόχος μας τότε ήταν να ολοκληρωθεί η ανακατασκευή του, με Δάσκαλο εκείνον, πάντα μπροστά να συμβουλεύει και να καθοδηγεί.
Αλησμόνητη όμως παραμένει η συμπαράσταση του προς την οικογένεια μου, όταν σε μία επείγουσα κατάσταση υγείας, ανέλαβε την φροντίδα του ηλικιωμένου πατέρα μου, για να μεταβώ στην Αθήνα.
Στις χαρές και στις λύπες, στα εύκολα αλλά και στα δύσκολα, ήταν διαρκώς εκεί , κοντά σε όλους μας. Για τον λόγο αυτό αισθανόμαστε όλη η οικογένεια μου, βαθύτατα ευγνώμονες από την αλληλέγγυα προς εμάς στάση του.
Θα μείνει πάντα στην σκέψη και στην ψυχή μας, ως μία ευγενή και σπουδαία προσωπικότητα.
Και εμείς οι αδελφοί του εν Χριστώ θα τον μνημονεύουμε πάντα στις προσευχές και θείες λειτουργίες μας.
Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή του και ας χαρίσει παρηγοριά στην οικογένεια του.
Αιωνία η μνήμη του.
Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν και ο Πατήρ Νικόλαος Καπής που φώτισε την πνευματική διακονία σε όποια ενορία και αν υπηρέτησε, αλλά πρώτιστα γιατί ευεργέτησε τον τόπο με την σκέψη και το έργο του.
Η πορεία μας κοινή και η φιλία μας μεγαλόψυχη, με πολλές αναμνήσεις από την καθημερινότητα μας.
Όταν τον Αύγουστο του 1983 ανέλαβα την Ενορία Ποταμίδας –Χαιρεθιανών, ο τότε Εφημέριος Πατήρ Νικόλαος μετατέθηκε στην Κίσαμο στην Ενορία του Αγίου Σπυρίδωνα, αποτελώντας για μένα, αλλά και για το κοινωνικό σύνολο ένα φωτεινό παράδειγμα προσφοράς.
Υπήρξε ένας μεγάλος Δάσκαλος, οραματιστής, ιχνηλάτης του πόνου της ψυχής, όπου πάντα παρών, έσκυβε με ταπεινότητα για να αφουγκραστεί και να απαλύνει την αγωνία του καθένα μας ξεχωριστά. Με φωνή βροντερή, άριστος λειτουργός, φιλακόλουθος, άνθρωπος της προσφοράς βρισκόταν πάντα με αγάπη εκεί που η ανάγκη τον καλούσε.
Τον Ιούνιο του 1990 ερχόμενος στην Ενορία του Αγίου Σπυρίδωνα, μου δόθηκε με χαρά, η ευκαιρία να ξεκινήσουμε μία κοινή πορεία 35 χρόνων διακονίας που συνεχίστηκε στον Μητροπολιτικό Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Στόχος μας τότε ήταν να ολοκληρωθεί η ανακατασκευή του, με Δάσκαλο εκείνον, πάντα μπροστά να συμβουλεύει και να καθοδηγεί.
Αλησμόνητη όμως παραμένει η συμπαράσταση του προς την οικογένεια μου, όταν σε μία επείγουσα κατάσταση υγείας, ανέλαβε την φροντίδα του ηλικιωμένου πατέρα μου, για να μεταβώ στην Αθήνα.
Στις χαρές και στις λύπες, στα εύκολα αλλά και στα δύσκολα, ήταν διαρκώς εκεί , κοντά σε όλους μας. Για τον λόγο αυτό αισθανόμαστε όλη η οικογένεια μου, βαθύτατα ευγνώμονες από την αλληλέγγυα προς εμάς στάση του.
Θα μείνει πάντα στην σκέψη και στην ψυχή μας, ως μία ευγενή και σπουδαία προσωπικότητα.
Και εμείς οι αδελφοί του εν Χριστώ θα τον μνημονεύουμε πάντα στις προσευχές και θείες λειτουργίες μας.
Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή του και ας χαρίσει παρηγοριά στην οικογένεια του.
Αιωνία η μνήμη του.
Οικογένεια Πατήρ Αντωνίου Αρετάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου