Είναι παράξενο που μία μικρή σπίθα μπορεί να ξυπνήσει αναμνήσεις και γεγονότα ξεχασμένα, πόσο μάλλον μία μεγάλη! Μέσα σε 15 ημέρες.. Μεγάλωσα σε μία κλειστή γειτονιά, μια γειτονιά που έμοιαζε με μια αυλή, που τα σπίτια γύρω της ήτανε τα τοίχοι, που την απομόνωναν απο την υπόλοιπη πόλη . Δεν ήταν πάντα έτσι... Στην αρχή ήταν μόνο το δικό μας σπίτι, τα άλλα ήρθαν να του κάνουν παρέα αργότερα. Όπως τα σπίτια έγιναν φίλοι, έτσι έγιναν και οι άνθρωποι που μέναμε σε αυτά. Ενήλικες, παιδιά, σκύλοι και γατιά γίναμε μία οικογένεια. Ξέραμε την χαρά και την λύπη, συμμετείχαμε, στηρίζαμε και είμασταν εκεί για όποια ανάγκη προέκυπτε. Ο καιρός όμως περνάει και νέα πρόσωπα έρχονταν καθώς κάποιοι άλλοι εγκατέλειψαν (για κάποιο άλλο μέρος ή και οριστικά) την κλειστή μας γειτονιά. Η γειτονιά μας σιγά σιγά μετακομίζει... Η αρχή έγινε με τον Γιώργο και μετά, η Έλενα, η Αργυρώ, η Ειρήνη, η Μαρία, η Χριστίνη, ο Στέλιος, ο Μανώλης, η Κλεάνθη και τώρα ο Νίκος. Σιγά σιγά την ξαναφτιάχνουν την γειτονιά, πιο ψηλά. Τόσα χρόνια δίπλα ο ένας στον άλλο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) ήταν και είναι μια δεμένη οικογένεια. Δεν χωρίζουν. Τις καλές στιγμές κρατείστε και συνεχίστε. Κρατώ : εκείνο το βράδυ που σήκωσες το τηλέφωνο και προσπάθησες να κρύψεις το πόνο και το σπάσιμο της φωνής σου για να μην καταλάβω ότι είχε πεθάνει η αδερφή μου, τα σχόλια στο γάμο μου και την συζήτηση με τον πατέρα μου και τον Μανώλη για θεολογικά θέματα που μας είχε βρει το ξημέρωμα.
Καλό ταξίδι παπά Νικόλα!
Κασαπάκης Στράτος
Κασαπάκης Στράτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου