Από τη σύζυγο του εκλιπόντος Ζαχαρία Ανδρουλάκη
Έχασα πρόσφατα τον σύζυγό μου, τον σύντροφό μου για μια ολόκληρη ζωή. Έναν άνθρωπο ήρεμο, δίκαιο, ευγενή. Έναν άνθρωπο που περπατήσαμε μαζί τόσες δεκαετίες, μοιραστήκαμε χαρές και δυσκολίες, μεγαλώσαμε παιδιά και εγγόνια, σταθήκαμε πλάι πλάι χωρίς ποτέ να χάσουμε τον σεβασμό, την αγάπη, τη σιωπηλή δύναμη της συντροφικότητας.Έναν εκπαιδευτικό που υπηρέτησε για δεκαετίες στο Καστέλι, δίδαξε με ήθος και συνέπεια, στήριξε γενιές μαθητών και πρόσφερε με αξιοπρέπεια στον τόπο που επέλεξε να ζήσει και να σταθεί.
Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος πρόσφερε στον τόπο με συνέπεια, δεν κατάφερε να ταφεί εκεί όπου έζησε και επιθυμούσε να παραμείνει και μετά θάνατον. Όταν έφτασε η στιγμή, δεν υπήρχε διαθέσιμος τάφος στο Καστέλι. Δεν υπήρχε πρόβλεψη. Δεν υπήρχε φροντίδα. Υπήρχε μόνο σιωπή.
Σε μια κοινωνία που καυχάται για την παράδοσή της, για τον σεβασμό στους ανθρώπους και στους νεκρούς της, εμείς βρεθήκαμε αντιμέτωποι με το αδιανόητο: την αδυναμία να ενταφιάσουμε τον άνθρωπό μας στον τόπο του. Όχι από δική μας επιλογή – αλλά από κραυγαλέα αμέλεια. Από μια αλυσίδα ευθυνών που κανείς δεν θέλει να αναλάβει.
Αναρωτιόμαστε: Ποιος έχει την ευθύνη για αυτή την κατάσταση; Η Μητρόπολη, που διαχειρίζεται τον χώρο των κοιμητηρίων; Ο Δήμος, που οφείλει να προνοεί για τις ανάγκες της κοινότητας – ακόμα και τις πιο βασικές, όπως το δικαίωμα στην ταφή; Ή μήπως εμείς που δεν προνοήσαμε να αγοράσουμε έναν τάφο και να συμβάλλουμε με αυτόν τον τρόπο στην περαιτέρω ιδιωτικοποίηση του ενός και μοναδικού δημοσίου κοιμητηρίου που διαθέτει η πόλη της Κισσάμου;
Τελικά, ο σύζυγός μου ενταφιάστηκε σε τόπο ιερό για εμάς – στον τόπο της δικής μου καταγωγής. Στην Κεραμωτή Κισσάμου. Σε γη που κι εκείνος αγάπησε, γιατί ήταν γη οικογενειακή, κοινή, γεμάτη αναμνήσεις. Μπορεί να μην είναι το Καστέλι, αλλά είναι ένας τόπος γεμάτος συναίσθημα, ρίζες και αγάπη. Και αυτό για εμάς έχει σημασία. Και αυτό μας προσφέρει μεγάλη παρηγοριά, αλλά η πικρία παραμένει.
Απευθύνομαι δημόσια, όχι για να διαμαρτυρηθώ μόνο για τη δική μας περίπτωση. Αλλά για να εκφράσω κάτι βαθύτερο: Την ανάγκη να υπάρξει επιτέλους σοβαρότητα και σεβασμός στον άνθρωπο – και στον θάνατό του. Το Καστέλι αξίζει καλύτερη οργάνωση. Οι πολίτες του αξίζουν να γνωρίζουν ότι, όταν έρθει η στιγμή, δεν θα τους διώχνει ο ίδιος τους ο τόπος.
Έχασα πρόσφατα τον σύζυγό μου, τον σύντροφό μου για μια ολόκληρη ζωή. Έναν άνθρωπο ήρεμο, δίκαιο, ευγενή. Έναν άνθρωπο που περπατήσαμε μαζί τόσες δεκαετίες, μοιραστήκαμε χαρές και δυσκολίες, μεγαλώσαμε παιδιά και εγγόνια, σταθήκαμε πλάι πλάι χωρίς ποτέ να χάσουμε τον σεβασμό, την αγάπη, τη σιωπηλή δύναμη της συντροφικότητας.Έναν εκπαιδευτικό που υπηρέτησε για δεκαετίες στο Καστέλι, δίδαξε με ήθος και συνέπεια, στήριξε γενιές μαθητών και πρόσφερε με αξιοπρέπεια στον τόπο που επέλεξε να ζήσει και να σταθεί.
Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος πρόσφερε στον τόπο με συνέπεια, δεν κατάφερε να ταφεί εκεί όπου έζησε και επιθυμούσε να παραμείνει και μετά θάνατον. Όταν έφτασε η στιγμή, δεν υπήρχε διαθέσιμος τάφος στο Καστέλι. Δεν υπήρχε πρόβλεψη. Δεν υπήρχε φροντίδα. Υπήρχε μόνο σιωπή.
Σε μια κοινωνία που καυχάται για την παράδοσή της, για τον σεβασμό στους ανθρώπους και στους νεκρούς της, εμείς βρεθήκαμε αντιμέτωποι με το αδιανόητο: την αδυναμία να ενταφιάσουμε τον άνθρωπό μας στον τόπο του. Όχι από δική μας επιλογή – αλλά από κραυγαλέα αμέλεια. Από μια αλυσίδα ευθυνών που κανείς δεν θέλει να αναλάβει.
Αναρωτιόμαστε: Ποιος έχει την ευθύνη για αυτή την κατάσταση; Η Μητρόπολη, που διαχειρίζεται τον χώρο των κοιμητηρίων; Ο Δήμος, που οφείλει να προνοεί για τις ανάγκες της κοινότητας – ακόμα και τις πιο βασικές, όπως το δικαίωμα στην ταφή; Ή μήπως εμείς που δεν προνοήσαμε να αγοράσουμε έναν τάφο και να συμβάλλουμε με αυτόν τον τρόπο στην περαιτέρω ιδιωτικοποίηση του ενός και μοναδικού δημοσίου κοιμητηρίου που διαθέτει η πόλη της Κισσάμου;
Τελικά, ο σύζυγός μου ενταφιάστηκε σε τόπο ιερό για εμάς – στον τόπο της δικής μου καταγωγής. Στην Κεραμωτή Κισσάμου. Σε γη που κι εκείνος αγάπησε, γιατί ήταν γη οικογενειακή, κοινή, γεμάτη αναμνήσεις. Μπορεί να μην είναι το Καστέλι, αλλά είναι ένας τόπος γεμάτος συναίσθημα, ρίζες και αγάπη. Και αυτό για εμάς έχει σημασία. Και αυτό μας προσφέρει μεγάλη παρηγοριά, αλλά η πικρία παραμένει.
Απευθύνομαι δημόσια, όχι για να διαμαρτυρηθώ μόνο για τη δική μας περίπτωση. Αλλά για να εκφράσω κάτι βαθύτερο: Την ανάγκη να υπάρξει επιτέλους σοβαρότητα και σεβασμός στον άνθρωπο – και στον θάνατό του. Το Καστέλι αξίζει καλύτερη οργάνωση. Οι πολίτες του αξίζουν να γνωρίζουν ότι, όταν έρθει η στιγμή, δεν θα τους διώχνει ο ίδιος τους ο τόπος.
Ο Δήμος και η Μητρόπολη οφείλουν να δώσουν λύση τώρα. Οφείλουν να σέβονται τους πολίτες τους και μετά θάνατον. Οφείλουν να σταθούν στο ύψος της ευθύνης που έχουν απέναντι σε κάθε οικογένεια, σε κάθε άνθρωπο που φεύγει. Καλώ τη Μητρόπολη και τον Δήμο να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν και να προχωρήσουν άμεσα στη δημιουργία και διαχείριση επαρκούς και αξιοπρεπούς κοιμητηρίου.
Ο σύζυγός μου έζησε με αξιοπρέπεια και έφυγε με σιωπή. Ας φροντίσουμε τουλάχιστον η σιωπή αυτή να γίνει συλλογική συνείδηση και αλλαγή.
Για εκείνον. Και για όσους θα έρθουν μετά.
Μετά τιμής
Η σύζυγος, Μαρία Ανδρουλάκη- Στρατάκη
Ο σύζυγός μου έζησε με αξιοπρέπεια και έφυγε με σιωπή. Ας φροντίσουμε τουλάχιστον η σιωπή αυτή να γίνει συλλογική συνείδηση και αλλαγή.
Για εκείνον. Και για όσους θα έρθουν μετά.
Μετά τιμής
Η σύζυγος, Μαρία Ανδρουλάκη- Στρατάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου