.... στην Κρήτη μας….
Υπήρχε αλήθεια μια φορά στον τόπο μας ,αυτή η ανεπανάληπτη « συναυλία των αγρών» που τα χωράφια γέμιζαν από τον λαό του θεού, οι κάμποι γέμιζαν από χρωματιστές μαντήλες κι αντηχούσαν οι κουβέντες, τα γέλια και οι μαντινάδες νέων και γέρων, όλον τον χρόνο, στο λιομάζεμα, στο θέρος, στο αλώνι και στον τρύγο. Τώρα δεν υπάρχει πλειά…
Σηκώνονταν την αυγή στο θέρος ,άστραφταν τα δραπάνια στον ήλιο και τα στριφογύριζαν σβέλτα και κοφτερά ενώ κάθε βράδυ γυρίζανε να μαζέψουν το φύλλο να ταΐσουν το μεταξαργιό. Η ζωή είχε πάντα τον αιώνιο ρυθμό της. Τη δουλειά και την ανάπαψη, την γιορτή και την δημιουργία.
Έτσι έζησαν αιώνες οι χριστιανικές γενεές στην Κρήτη μέσα στην θείο ρυθμό της ζωής, μιας ζωής που σήμαινε δουλειά, πίστη και χαρά. Μιας ζωής που δεν είχε θόρυβο και λάμψη, είχε όμως ΝΟΗΜΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ.
Σήμερα βέβαια μεγάλωσε το σύμπαν της ζωής μας και ενώ το χωρίο μας ήταν το κέντρο της γής, το μέγα σύμπαν μέσα στο οποίο έκανε το κύκλο της ζωής του ο «άνθρωπος», σήμερα φοβούμαι μεγάλωσε το σύμπαν της ζωής μας και αναζητούμε και εξερευνούμε το διάστημα…φοβούμαι δε, πως γυρίζουμε στο μέγα κενό της ψυχής και της ζωής μας…..
Τώρα το αλώνι χάθηκε ,χάθηκε και ο σταυρός που γινόταν σημαία και σύμβολο της ζωής και πως θα καλύψει ο άνθρωπος το μέγα κενό, ποιος μπορεί να κάμει τον άνθρωπο πάλι ταπεινό και να τον προφυλάξει από την μεγάλη αμαρτία της ύβρης και της δήθεν εξέλιξής του?
Παπαδημητράκης Γιάννης
Υπήρχε αλήθεια μια φορά στον τόπο μας ,αυτή η ανεπανάληπτη « συναυλία των αγρών» που τα χωράφια γέμιζαν από τον λαό του θεού, οι κάμποι γέμιζαν από χρωματιστές μαντήλες κι αντηχούσαν οι κουβέντες, τα γέλια και οι μαντινάδες νέων και γέρων, όλον τον χρόνο, στο λιομάζεμα, στο θέρος, στο αλώνι και στον τρύγο. Τώρα δεν υπάρχει πλειά…Σηκώνονταν την αυγή στο θέρος ,άστραφταν τα δραπάνια στον ήλιο και τα στριφογύριζαν σβέλτα και κοφτερά ενώ κάθε βράδυ γυρίζανε να μαζέψουν το φύλλο να ταΐσουν το μεταξαργιό. Η ζωή είχε πάντα τον αιώνιο ρυθμό της. Τη δουλειά και την ανάπαψη, την γιορτή και την δημιουργία.
Έτσι έζησαν αιώνες οι χριστιανικές γενεές στην Κρήτη μέσα στην θείο ρυθμό της ζωής, μιας ζωής που σήμαινε δουλειά, πίστη και χαρά. Μιας ζωής που δεν είχε θόρυβο και λάμψη, είχε όμως ΝΟΗΜΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ.
Σήμερα βέβαια μεγάλωσε το σύμπαν της ζωής μας και ενώ το χωρίο μας ήταν το κέντρο της γής, το μέγα σύμπαν μέσα στο οποίο έκανε το κύκλο της ζωής του ο «άνθρωπος», σήμερα φοβούμαι μεγάλωσε το σύμπαν της ζωής μας και αναζητούμε και εξερευνούμε το διάστημα…φοβούμαι δε, πως γυρίζουμε στο μέγα κενό της ψυχής και της ζωής μας…..
Τώρα το αλώνι χάθηκε ,χάθηκε και ο σταυρός που γινόταν σημαία και σύμβολο της ζωής και πως θα καλύψει ο άνθρωπος το μέγα κενό, ποιος μπορεί να κάμει τον άνθρωπο πάλι ταπεινό και να τον προφυλάξει από την μεγάλη αμαρτία της ύβρης και της δήθεν εξέλιξής του?
Παπαδημητράκης Γιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου