Η ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ RASKOLNICK

Αυτή η ενοχλητική φωνή μέσα στο κεφάλι σου…

Σηκώθηκε κουρνιαχτός από τις δηλώσεις του υπεύθυνου του τομέα ανάπτυξης της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΡΙΖΑ. Δήλωσε ότι μόνο το 5% επί του δημοσίου χρέους -που Κύριος οίδε πώς το υπολόγισε- το οποίο αφορά σε εξοπλιστικά προγράμματα και κάτι άλλα ψιλά διμερή -και μόνο αυτό το μέρος- τεκμαίρεται ότι είναι ειδεχθές. Πριν λίγο καιρό, βέβαια, σε άλλη συνέντευξη, ο ίδιος προσδιόριζε αυτό το ίδιο ποσοστό, στο 10%.
Με άλλα λόγια, ευλόγως συμπεραίνει κανείς –χωρίς να κινδυνεύει να χαρακτηριστεί κακοήθης-  ότι ο υπεύθυνος του τομέα ανάπτυξης δεν είναι και τόσο υπεύθυνος, αφού  λέει δημοσίως ό,τι του κατέβει!
Κι εσένα ηχεί πάλι μέσα στο κεφάλι σου εκείνη η ενοχλητική φωνούλα που σου λέει ότι έχει φτάσει η στιγμή να τους ...... ξεπεράσεις όλους αυτούς που από πρόθεση, από αβουλία, από φόβο ή έστ
ω κι άθελά τους, επιβουλεύονται την εθνική σου υπόσταση.
Αλλά τι να το κάνεις? Μόνο οι τρελοί, θα σου πούνε οι γνωστικότεροι, ακούνε φωνές μέσα στο κεφάλι τους!
Πάντως, τρελός εγώ, γνωστικός εσύ, σκέφτεσαι, οφείλεις να παραδεχθείς ότι όταν αυτοί που πλασάρονται ως οι σοβαρότεροί τους, ανεβοκατεβάζουν τα ποσοστά κατά τα κέφια των ημερών κι αναλόγως κατά πώς θα σηκωθούν από το κρεβάτι τους, τότε, κάτι, κάπου, θα πρέπει ν’ αρχίσει να σε τσιτώνει κι εσένα, να σ’ ενοχλεί. Έστω και σαν ένα μικρό ενοχλητικό πετραδάκι στο παπούτσι∙ δεν μπορεί, παραδέξου το!
Μα θα επιχειρηματολογήσει ο γνωστικός: τι ‘ναι ο κάβουρας τι ‘ναι το ζουμί του. Ούτε με το 5% ούτε με το 10% σωζόμαστε -κι ας είναι κι ειδεχθές κι ας είναι και παράνομο! Τόσα και τόσα μας κούρεψαν, στα ψιλά κολλάς εσύ? Άντε τώρα! Μας το είχαν υποσχεθεί βέβαια, αλλά ξέχνα το, που να τρέχεις να το αποδείξεις και να κακοκαρδίζεις και τόσον κόσμο! Δύσκολα πράγματα. Ανέφικτα. Γράψε λάθος και πάμε παρακάτω!
Το δημόσιο χρέος είναι ένα πολυσύνθετο ζήτημα με μεγάλη ποικιλία συμβάσεων που έχουν συναφθεί με διαφορετικούς όρους σε διαφορετικούς χρόνους και με ελάχιστη διαφάνεια, σε ορμηνεύει, εσένα που δεν στέκεις και στα πολύ καλά σου, η ενοχλητική φωνούλα.
Βέβαια θα σου πει ο γνωστικός, που δεν ακούει όπως εσύ ενοχλητικές φωνούλες, ότι το αίτημα για τον λογιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους τυπικά «σκοντάφτει» στο γεγονός ότι μισοθάφτηκε κάτω από το ατιμωτικό και καταστροφικό κούρεμα από την εποχή της Παπαδημοκρατίας.
Θα σου πει ότι το ομολογιακό χρέος, επειδή το συνομολόγησαν νόμιμες κυβερνήσεις κι επειδή άλλες κυβερνήσεις, «νόμιμες» κι αυτές, έσπευσαν να το μετατρέψουν σε διακρατικό, δεν μπορεί πια να χαρακτηρίζεται ως ειδεχθές. Ό,τι έγινε, έγινε.
Αλλά τι συμβαίνει όταν μια νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση κάνει παράνομες πράξεις εν γνώσει άλλων νόμιμα εκλεγμένων κυβερνήσεων και οργανισμών, σε ρωτάει εσένα αυτή η επίμονα ενοχλητική φωνούλα.
Η λογιστική, σου ψιθυρίζει,  είναι η “επιστήμη” της διαχείρισης των δεδομένων. Τα δεδομένα, με τη σωστή διαχείριση, σου λέει, μετατρέπονται σε πληροφορίες. Με τις πληροφορίες, σου εξηγεί, εγκαλείς αυτούς που έκλεψαν, που εξαπάτησαν, να γυρίσουν πίσω τα κλεμμένα.
Επίμονη η ενοχλητική φωνούλα μέσα στο δικό σου τρελό κεφάλι, σου υπενθυμίζει ότι έχουν μείνει τόσα και τόσα ερωτήματα αναπάντητα! Ότι πειρατές όπως η Goldman-blood sucks-Sachs, διαχειρίστηκαν τα δραχμικά ομόλογα, αυτά που τώρα αναχρηματοδοτούνται κι αποδίδονται σε ευρώ, ενδεχομένως αυγατισμένα με τις υπέρογκες δραχμικές τους αποδόσεις∙ και κανείς δεν σε έχει διαβεβαιώσει για το αντίθετο∙ μόνο τριγυρνάνε ανάμεσα στα ερείπια της ζωής σου, ερείπια που άφησαν οι επιλογές που έκαναν για σένα, χωρίς εσένα, οι θρασείς, κομψευόμενοι, ανερυθρίαστα να διακηρύσσουν, πάλι από την αρχή, ότι το νόμιμο είναι και το ηθικό. Δεν αντέχεις να τους ακούς, εσύ ο τρελός. Επειδή είσαι τρελός…
Η ενοχλητική φωνούλα μέσα στο τρελό σου κεφάλι, σου υπενθυμίζει τις καταγγελίες που δεν έχουν ποτέ διαψευστεί, ότι ακόμα αποπληρώνονται χρέη της Επανάστασης του 1821∙ και δεν σ’ αφήνει να ξεχάσεις η ενοχλητική φωνούλα, αυτούς που «αναρρύθμισαν» διαγραμμένα προπολεμικά χρέη για να πλουτίσουν άνομα, οι ίδιοι και οι πάτρωνές τους. Δεν σ’ αφήνει να τους ξεχάσεις, ίσως επειδή δεν στέκεις στα πολύ καλά σου ή, πάλι, επειδή τα θρασίμια που γεννοβόλησαν αυτοί οι εθνικοί Ολετήρες, σήμερα, τώρα, αυτήν την ώρα που μιλάμε, συνεχίζουν το καταστροφικό έργο των απαίσιων γεννητόρων τους. Μπροστά στα μάτια σου. Παίζουν με τη ζωή σου.
Υποστηρίζω τον Λογιστικό Έλεγχο, σου εξηγεί η ενοχλητική φωνούλα, γιατί θέλω να πληρωθούν, αν το δικαιούνται, οι δανειστές με δίκαιη πληρωμή και θέλω να πάει ο λογαριασμός στη Goldman Sachs, τη Siemens, τη HDW, τη Lockheed Martin και τους υπόλοιπους.
Θέλω δικαιοσύνη για τους ομολογιούχους, είτε οργανισμοί είτε ασφαλιστικά ταμεία είτε ιδιώτες αποταμιευτές είναι αυτοί που εξαπατήθηκαν από τους κουρσάρους των διεθνών αγορών.
Δεν θέλω ούτε να αυτοκτονούν ούτε να στρέφονται κατά του ελληνικού Δημοσίου, αλλά να συνεργάζονται μαζί του όλοι οι εξαπατημένοι, κατά αυτών των υπερεθνικών πειρατών, στη βάση του νομικού ερείσματος περί αδικαιολόγητου πλουτισμού.
Θέλω ακόμα, σου λέει υψώνοντας την έντασή της η ενοχλητική φωνή,  να σταματήσω να ζηλεύω τους Ισλανδούς που έκαναν δημοψήφισμα και είπαν το μεγάλο «όχι». Αν όλα αυτά ξεφεύγουν από τα στενά όρια των τυπικών αρχών περί ειδεχθούς χρέους, δε με ενδιαφέρει, σου λέει η φωνή, που γίνεται ακόμα δυνατότερη τώρα: αυτό που περιμένω, αυτό που απαιτώ από μια έντιμη μελλοντική κυβέρνηση, είναι να παράξει νομολογία στα διεθνή δικαστήρια, να τραβήξει μπροστά∙ όχι να κρύβεται πίσω από τετριμμένα επιχειρήματα για το πώς και το γιατί δεν μπορεί να αποδοθεί δικαιοσύνη.
Φρονεί κανείς από αυτούς τους γνωστικούς, ότι όλες οι φονικές ανομίες των Ολετήρων πρέπει να μείνουν στο βολικό γι’ αυτούς σκοτάδι για να μην κακοκαρδιστούν οι φίλοι ή οι «εχθροί» του κ. υπεύθυνου, τώρα που πληρώνεις με το αίμα σου, σε ρωτάει ψιθυρίζοντας, ήρεμη ξανά, η ενοχλητική φωνούλα… Ρώτα τους, σε προκαλεί.
Δεν ξέρεις τι να απαντήσεις. Πλησιάζει, φοβάσαι, η ώρα που θ’ αρχίσεις να ουρλιάζεις εσύ, έρχεται η σειρά σου. Εσύ, ο τρελός. Εσύ, που προσπαθείς διακριτικά να επιβιώσεις σ’  έναν κατεστραμμένο κόσμο γνωστικών και υπευθύνων…
Πλησιάζει η ώρα, το αισθάνεσαι∙ γιατί είναι ανυπόφορη πια αυτή η επιβίωση και δεν την αντέχεις άλλο…