ΠΑΜΕ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΑΓΟΡΑ ΤΟΥ ΚΑΣΤΕΛΙΟΥ;

Μέρος ΙΙΙ (Το πρώτο μέρος ΕΔΩ το δεύτερο μέρος ΕΔΩ)
(οδός Σκαλίδη τέλη του 50 με αρχές του 60)
Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη
Φώτο Παπαδάκης Γιάννης
Αυτό τον κόσμο το μικρό άλλοι τον είχαν πρώτα
Αυτό τον κόσμο το μικρό, άλλοι τον έχουν τώρα
Αυτό τον κόσμο το μικρό άλλοι τον καρτεράνε……….
   Σταύρος Ξαρχάκος

Αριστερά μας απέναντι είναι το κατάστημα του Κωστή Ζουρίδη (φώτο) με κουμπιά, ζώνες, τσάντες και με νυφικά στη βιτρίνα. Από μέσα έχει μεταφέρει το ραφείο της η Μαρία Μπερντίου, σύζυγος τώρα του Ζουρίδη, η οποία τώρα ενοικιάζει και νυφικά. Ο άντρας της ψηλός και λεβέντης ντύνει κουμπιά στο μαγαζί και φτιάχνει ζώνες, πουλάει δε κάθε τι σχετικό με τη ραπτική.
Δίπλα είναι το καφενείο του Μανώλη Ροδουσάκη που έχει και μπιλιάρδο και ποδοσφαιράκια και δίπλα το μπακάλικο του Στάθη του Μαρεντάκη.
Στο χώρο που μέχρι σήμερα λειτουργούσε η Εμπορική Τράπεζα, πολύ παλιότερα θυμάμαι κάποιο μπακάλικο του Καλογρίδη, (φώτο) και αργότερα και για πολλά

χρόνια παίρνει τη θέση του το καφενείο του Μιχάλη Σκουνάκη με το όνομα «Ελβετία».Ένα λαϊκό καφενείο, ανοιχτό μέρα και νύχτα, πάντα με πελάτες να παίζουν χαρτιά, τάβλι και να απολαμβάνουν τον καφέ και το ποτό τους. Πουλούσε και τσιγάρα. Η παρουσία του καλοκάγαθου ευγενικού Μιχάλη και της Βασιλικής της γυναίκας του, ήταν καταλυτική  για την εκεί γειτονιά της αγοράς, που και σήμερα μνημονεύεται από τους παλαιούς. Το θαυμαστό σε αυτό το

ΚΑΦΕ ΕΛΒΕΤΙΑ

μαγαζί ήταν ότι δεν κλείδωνε ποτέ. Εάν κάποιος ξέμενε από τσιγάρα και η ώρα ήταν περασμένη, μπορούσε να πάει να πάρει τσιγάρα να αφήσει τα χρήματα στον πάγκο να ξανακλείσει και να φύγει. Το ίδιο γινόταν και με πολλούς ξενύχτηδες, που ξημερώματα περνούσαν μόνοι τους έφτιαχναν καφέ, άφηναν το αντίτιμο έσερναν την πόρτα και έφευγαν. Δίπλα από το καφενείο πάντα προχωρώντας δυτικά ήταν το κεράδικο του Πέτρου του Φουρναράκη, μοναδικό. Δυο τρεις λαμπάδες μεγάλες, από γνήσιο κερί στη βιτρίνα του και ένα πελώριο κομμάτι μοσχολίβανο πάνω από κιλό σε εντυπωσίαζε. Στην μια γωνία του μαγαζιού η Κικώ νεαρό κορίτσι με τη μηχανή της μόνταρε τις γυναικείες κάλτσες.

Απέναντι είναι το υποδηματοποιείο του Ηλία Καπή, (φώτο) ενός ανθρώπου με χιούμορ και καλοσύνη, αλλά και πειραχτήρι, μια χαρούμενη πινελιά της γειτονιάς και δίπλα του το μαγαζί του Χαρίλαου Κοκολάκη που είχε σχέση με κρασιά.
Δίπλα από του Καπή ήταν το μοναδικό φαρμακείο της Κισάμου, του Χαρίλαου Λυγιδάκη, ο οποίος χρημάτισε και δήμαρχος. Λίγο υπερυψωμένο, με σανιδένιο πάτωμα, ένα ωραίο ξύλινο γραφείο και ψάθινες καρέκλες επίσης ωραίες,χώρος με τη χαρακτηριστική μυρωδιά του φαρμάκου πουλούσε μόνο φάρμακα όλα μέσα σε  ντουλάπες και κάποια σε χαρακτηριστικά βάζα.  Πάνω στον πάγκο είχε τον μπρούτζινο ζυγό ακριβείας όπου ζύγιζε  θεραπευτικές σκόνες, αλλά και αμμωνία ή βανίλια για τα γλυκά. Συνήθως μέσα υπήρχαν πάντα πνευματικοί άνθρωποι καθισμένοι στο σαλονάκι  και συζητούσαν.

Απέναντι από το φαρμακείο ήταν το κρεοπωλείο του Κωστή του Μαρακάκη, με τον Κωστή πάντα γελαστό να κάνει το λογαριασμό επάνω στο χασαπόχαρτο και απαραιτήτως δίπλα από τον πολλάπλασιασμό, τη δοκιμή του πολλαπλασιασμού. Στην δεξιά πλευρά είναι το ραφείο του Παναγιώτη Φωτάκη και δίπλα το μαγαζί του Γιώργη του Φωτάκη, παπουτσή (φώτο). Καλοί τεχνίτες οι Φωτάκηδες, καθώς και ο αδερφός Μανώλης επιπλοποιός είχαν έντονη παρουσία στην αγορά. Παραδίπλα λίγο, αργότερα υπάρχει το επιδιορθωτήριο παπουτσιών του Θεοχάρη του Χαιρετάκη, (φώτο) το οποίο σε κάποιο διάστημα πουλούσε και παντόφλες.

Ποδοσφαιριστής του «Κισαμικού» ο Θεοχάρης πάντα συγκέντρωνε νεολαία στο μικρό μαγαζί του, αλλά και ωραίος συζητητής και θυμόσοφος μέχρι και σήμερα στον άλλο του χώρο μπορούσε  και μπορεί και επικοινωνεί με τους πάντες.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ