Ο ΑΠΟ ΚΙΣΑΜΟΥ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΕΚΟΙΜΗΘΗ

Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη
Στην αρχή της μεγάλης εβδομάδας  Μεγάλη Τρίτη πρωί κοιμήθηκε ο πρώην μητροπολίτης Κισάμου και  Σελίνου ο ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ, πλήρης ημερών ξεπερνώντας τον κάβο του αιώνα. Από το βραδάκι της ίδιας μέρας το σκήνωμα του μετεφέρθη στο μητροπολιτικό μας ναό του Ευαγγελισμού και ετέθη σε λαϊκό προσκύνημα, μέχρι τη Μ. Πέμπτη το μεσημέρι που κατετέθη στον απέριττο τάφο του έξω στην αυλή της Ευαγγελίστριας.
Αν και τα τελευταία χρόνια ο Σεβάσμιος Γέρων ζούσε μεταξύ ουρανού και γης, ωστόσο εκείνο το μεσημέρι εξέλιπε πλέον από τη ζωή της Κισάμου και του Σελίνου, όχι, όμως και από τη σκέψη και την ψυχή των δύο επαρχιών.

Τύχη αγαθή η γενιά μας από την εφηβική ηλικία μέχρι την ωριμότητα συμπορεύτηκε με το μεγάλο Ιεράρχη και ο λόγος και οι πράξεις του λειτούργησαν ευεργετικά στην ψυχή μας και στη ζωή μας γενικότερα. 
Ο λόγος του.....
. απάλυνε την ψυχή μας, καθώς ο Ιεράρχης μπορούσε να χαμηλώνει το Θεό στη γη και να ψηλώνει εμάς για να τον φτάσομε. «Προσωπική υπόθεση για τον καθένα η συνάντηση με το θεό, ατέλειωτη δεξαμενή ο θεός που καθένας αντλεί με το δικό του κουβαδάκι, όμως, αναγκαίος ο θεός για τον άνθρωπο, όπως και ο άνθρωπος για το θεό. Αλλά για να σώσομε το θεό πρέπει πρώτα να σώσουμε τον άνθρωπο». Πήραμε απαντήσεις, στα μεγάλα μας ερωτηματικά τι είναι αμαρτία, τι σταύρωση, τι ανάσταση, τι το θαύμα. «Κοιτάξετε γύρω σας το λουλούδι, τον καρπό από το δέντρο που κόβετε δεν είναι ένα θαύμα; Και ύστερα μας ρωτούσε: εσύ τι θαύμα έκανες στη ζωή σου ψάξε και θα βρεις»
Μας δίδαξε μέσα από τις ιερές ακολουθίες του, σε ναούς και σε ξωκλήσια.
Μας δίδαξε, από τις έδρες των σχολείων μας που τακτικά ερχόταν επίσκεψη, γιατί αγαπούσε το δάσκαλο, μέγας δάσκαλος και ο ίδιος και το παιδί, πατέρας και κηδεμόνας πολλών παιδιών «Η χριστιανική παιδαγωγία  με βάση τη διδασκαλία του χριστού στηρίζεται στη διαρκή ανανέωση που φέρνει και την αλλαγή στον άνθρωπο. Έτσι όπως ο τοκογλύφος και τελώνης έγινε απόστολος, όπως η πόρνη έγινε αγία, όπως ο ληστής ηξιώθη του παραδείσου αυθημερόν».     
Μας δίδαξε σα γονείς και μας υπενθύμιζε για τα παιδιά μας «πως είναι ένα θείο δώρο που εμπιστεύθηκε ο θεός στα χέρια μας για λίγο άρα ανήκουν στο θεό και στην κοινωνία και πρέπει να τραβούν το δικό τους δρόμο».
Μας ανέβασε σα γυναίκες. Η γυναίκα είναι καμωμένη να μεγαλουργεί μέσα στην αγάπη και κάθε ανέβασμα της πρέπει να ξεκινά από αυτή την ιδιορρυθμία.
Η γυναίκα έχει  υπομονή και αφοσίωση, ο άνδρας τόλμη και ιπποτισμό. Ένας χριστιανικός γάμος έρχεται να συνθέσει τις γόνιμες αντιθέσεις ανάμεσα στα δυο φύλα. Γυναίκες  ό,τι και αν γίνετε, όπου και αν φτάσετε μείνετε γυναίκες.
Ένας χριστιανός άντρας δε θα καταδεχτεί ποτέ να ταπεινώσει το πλάσμα του θεού που λέγεται γυναίκα όποιες περιστάσεις και αν τη ρίξουν στα χέρια του.
Αγαπητά μου ανδρόγυνα βρίσκετε το χρόνο πάντα να ξεμοναχιάζεστε και να κουβεντιάζετε, θυμηθείτε το γάμο σας, τους όρκους σας, στις δύσκολες ώρες μη κρύβεστε, μη χολιάτε, μιλάτε ,συγχωράτε…»
Εύρισκε τον τρόπο και επικοινωνούσε με όλους από τον ελάχιστο, ως τον μέγιστο.
Και ο ελάχιστος και ο μέγιστος εύρισκε την πόρτα του ανοιχτή και ένα αυτί που θα τον άκουγε και μια καρδιά που θα τον παρηγορούσε.
Για κάθε κοινωνικό  του έργο  και ίδρυμα που ξεκινούσε είχε μια  ιστορία ανθρώπου εμπερίστατου να διηγηθεί ,που ήταν η αφορμή για το καινούριο έργο. Μέγιστο μάθημα, για μας για την ευθύνη που έχομε όλοι να σώσομε τον κόσμο.
Ιδιαίτερη ευλογία για το σπίτι μας η γειτονία του. Η καθημερινότητα του, η κουβέντα από τον περιβολότοιχο, οι σκαπετιές του που ακουγόταν, καθώς έσκαβε τον κήπο του, η αγωνία να κλαδέψει την κληματαριά και το κλίμα με τα ωραία αμπελόφυλλα, η κουβέντα στο πεζούλι του Αγίου Οικουμένιου, όλα μια διδαχή, όλα μια ανάταση
Τα δυο βράδια που το ιερό του σκήνωμα παρέμεινε για λαϊκό προσκύνημα στον ναό της Ευαγγελίστριας, λαός και κλήρος του κρατούσε συντροφιά. Κόσμος συνέρρεε για τον ύστατο χαιρετισμό. Από κοντά και μακρινά χωριά και πόλεις. Πλήθος ανθρώπων, όλων των ηλικιών, έκλινε ευλαβικά το γόνυ και φιλούσε τα ευλογημένα χέρια. Κάθε ένας με τη δική του σκέψη, με τη δική του σχέση, με τη δική του ιστορία. 
Εκεί κάπου καθισμένη νόμιζα πως ακουγόταν η σιγανή φωνή του με όλα τα παραπάνω, που τόσες φορές μας έλεγε, εικόνες και βιώματα χρόνων ξυπνούσαν στο μυαλό μου……
Την Μ.Πέμπτη το μεσημέρι με πάνδημη και παλλαϊκή συμμετοχή ετάφη ο «Παλιός μας Δεσπότης», ο Ειρηναίος, ο Δεσπότης που σημάδεψε μια εποχή, και την Κίσαμο.
Η γενιά μας ύμνον τη ταφή του προσφέρουσα, θα ευγνωμονεί όσο θα ζει.