Γράφει ο Γ. Πευκιανάκης
Ο Αριστοτέλης αναφερόμενος στα «πολιτικά» ονομάζει παρεκβάσεις τα πολιτεύματα, όταν σ’αυτά οι ασκούντες την εξουσία τη διαχειρίζονται για δικό τους όφελος.
Ο πρώτος θεσμός διακυβέρνησης ο ελέω Θεώ Βασιλεύς σκοπό έχει τη υπηρέτηση των υπηκόων – του λαού- υπέρ του οποίου ασκεί την εξουσία του. Αν, ο Βασιλεύς αντί υπέρ του λαού, για την δική του ωφέλεια ασκεί τη δύναμή του, από βασιλεύς γίνεται Μονάρχης και κατά συνέπεια Δυνάστης του λαού, αφού ο πλούτος υπέρ των συμφέρονταν του Βασιλέως δαπανάται. Παρέκβαση του πολιτεύματος της Βασιλείας θεωρεί ο Αριστοτέλης την Μοναρχία.
Ιστορικά αυτή η κατάσταση, παρατηρεί ο Α. από τους ιστορικούς χρόνους 8ος αιώνας π. χ, μέχρι και την εποχή του 4ος αιώνας, ανατρέπεται όταν οι δυναμικότεροι και οι άριστοι πάρουν την εξουσία εν ονόματι και υπέρ των πολλών. Η ανατροπή της Μοναρχίας από τους δυναμικότερους και αξιότερους επιδιώκει την διοίκηση της πολιτείας από τους αρίστους, Αριστοκρατία .
Με την άσκηση της εξουσίας, κατά κανόνα και οι άριστοι φθείρονται και κάποτε η μόνιμη διατήρηση της εξουσίας ασκείται εις βάρος των πολλών και υπέρ των ολίγων–Ολιγαρχία
Η με κάθε μέσο εκμετάλλευση της εξουσίας από την ολιγαρχία ταυτίζεται .........
... με την τυραννία. Την τυραννία των ολίγων οργανώνεται και ανατρέπει ο λαός, ο δήμος, που με βάση τη συσσωρευμένη πείρα θέτει τις προϋποθέσεις, ενός πολιτεύματος υπέρ του λαού- Δήμου- Δημοκρατία
Από καθιερώσεώς της η Δημοκρατία στηρίζεται στην οργανωμένη συντεταγμένη μορφή του Δήμου. Στηρίζεται στη λειτουργία των θεσμών και των νόμων. Όπου ο λαός επιχειρεί βίαια την μη υπακοή στη συντεταγμένη πολιτεία και ενεργεί άναρχα, μετατρέπεται σε όχλο και αυτή η κατάσταση από δημοκρατία μετατρέπεται σε οχλοκρατία.
Περιληπτικά ο Α. ονομάζει τα μεν υπέρ του κοινού συμφέροντος συστήματα , Βασιλεία, Αριστοκρατία, Δημοκρατία, «πολιτεύματα» και τ’αντίθετα Μοναρχία. Ολιγαρχία, Οχλοκρατία παρεκβάσεις των πολιτευμάτων.
Εμείς από της Μεταπολιτεύσεως και μετά κυρίως δε από το 1981 βιώνουμε βέβαια μια «σύγχρονη» Δημοκρατία, αλλά ως παρέκβαση λογικής.
Η δημοκρατία μας απροκάλυπτα πελατειακή, κάλυπτε τις ανάγκες κατά προτεραιότητα των ισχυρών πελατών ψηφοφόρων με δανεικά. Τετραπλασίασε έτσι μόνο σε 8 χρόνια 1981-89 τον δανεισμό και στη συνέχεια παρά πάσα προσπάθεια και πορεία το 80% του χρέους έφθασε και να διπλασιασθεί τα επόμενα 20 χρόνια και σήμερα ευρίσκεται σε πορεία, αριθμητικά ανεξέλεγκτο. Μεταξύ των άλλων, που αποδόμησαν την πολιτεία και την οικονομία, ηθελημένη διαστροφή υπήρξε και η καταστροφή της παιδείας, των αξιών δηλ. της αρετής, της εργατικότητας που προϋποθέτει η αληθινή μόρφωση, ώστε μεγάλο μέρος του λαού σήμερο ν’αδυνατεί ν’ αντιληφθεί, τι μας συμβαίνει.
Είμαστε η μοναδική χώρα που οι καταλήψεις και καταστροφές σχολείων ακόμη και από δωδεκάχρονα παιδιά αντιμετωπίσθηκαν και αντιμετωπίζονται σαν αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Υποβαθμισμένες σχολές παραγωγής ανέργων, μοιράζουν πτυχία σε όλους με αποτέλεσμα κι εκείνοι – και παραδόξως είναι πολλοί- που αξίζουν ν’αχρηστεύονται αφού το κομματικό κράτος βόλεψε και «βολεύει» τους ημέτερους.
Απ’ αυτούς τους «αγώνες» καταστροφής της παιδείας ανεδείχθηκαν κατά καιρούς ήρωες και συνδικαλιστές και ο ηγέτης του μορφώματος που ονομάζεται «Σύριζα»
Αλλά μήπως ο ηγέτης της παραδοσιακής «δεξιάς» δεν είναι μια παρέκβαση πολιτικής, που πέρα κάθε λογικής ανέτρεψε την εφαρμογή ενός άλλου προγράμματος 1993 που ίσως θα φρέναρε μια πορεία εκτός οικονομικής λογικής; παρέκβαση λογικής και ότι ύστερα από 20 χρόνια η Ν. Δημοκρατία τον ανέδειξε αρχηγό!
Παρέκβαση λογικής για τον «συντηρητικό» κόσμο της Ελλάδος ήταν το Χρηματιστήριο όπου χωρίς ενημέρωση αλλά με παρότρυνση των κρατούντων αφαιρέθηκαν εκτός Ελλάδος τα «κομποδέματα» δεκαετιών»
Κατά παρέκβαση λογικής και από σύνδρομο μεγαλοϊδεατισμού διοργανώσαμε τους Ολυμπιακούς αγώνες χωρίς κανείς να μελετήσει πόσα έπρεπε να δαπανηθούν, πόσα υπερδαπανήθηκαν, πόσα εκλάπησαν και και πόσο ο τοκογλυφικός δανεισμός.
Παρέκβαση λογικής όταν ακόμη και οι μεγαλύτερες κλοπές καλούνται κακοδιαχείριση και αναρίθμητοι πλούσιοι από το πουθενά φιγουράρουν ανάμεσά μας σε μια τραγικά υπερχρεωμένη χώρα σήμερα.
Παρέκβαση λογικής ευνουχισμένης και παρακμιακής, κατ΄ όνομα δημοκρατίας, όταν τα τελευταία χρόνια αναδείχθηκαν κληρονομικώ τω τρόπω οι επίγονοι και κατά τον εκφυλισμό των Δυναστικών οίκων -ανίκανοι- Καραμανλής ο μικρός και Παπανδρέου ο ελλιπής.
Ο επίδοξος διάδοχος Σαμαράς είχε κάθε δυνατότητα να ωφελήσει τη χώρα χωρίς υπερανόητα να επιδιώκει εκλογές και αυτοδυναμία!
Εθιστήκαμε να χειροκροτούμε, όσους τα εύκολα και τα συμφέροντα μας υπόσχονται. Ακόμη και σήμερα καταγγέλλονται οι άλλοι και μας ξαναϋπόσχονται να κάνουν οι του Α' και Β'κόμματος αυτά που αρνήθηκαν σε συνεργασία να επιδιώξουν
Εν πάσει περιπτώσει οι εκλογές της 5ης Μαϊου επέβαλαν τον σχηματισμό Οικουμενικής κυβέρνησης και ο Α. Σαμαράς οφείλομε να ομολογήσουμε, ότι από την πείρα που έχει αποκτήσει ευρίσκεται στο δρόμο της σύνεσης. Το ίδιο και ο Ε. Βενιζέλος και ευφυής είναι και υπέστη τα πάνδεινα για να σώσει, ό,τι κατώρθωσε στην σκληρή γραμμή της ονομαζομένης ακόμη Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το ότι δεν σχηματίσθηκε κυβέρνηση μεγάλη ευθύνη έχει και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Προέρχεται βέβαια από το χώρο του μεγάλου αρχηγού που εκφύλισε τα πάντα, μεταξύ και των οποίων την δύναμη του ανωτάτου πολιτειακού θεσμού, αλλά αυτό δεν σημαίνει πώς ο πρόεδρος δεν έχει δύναμη και μάλιστα τέτοια που δε προσδιορίζεται από τη γνώμη του όποιου κόμματος ή του όποιου μέσου επικοινωνίας.
Παρέκβαση λογικής λοιπόν και η επανάληψη των εκλογών, να καλούμαστε εντός μηνός να ξαναψηφίσαμε. Δηλ να αλλάξομε γνώμη! Αυτό θα δικαιολογείτο αν καταγγέλλονταν κατά σειρά οι μη συνεργασθέντες στη εθνική ανάγκη για οικουμενική κυβέρνηση, αν ετίθετο με όποιο τρόπο πολιτειακό ζήτημα, από την άρνηση συμμόρφωσης στη εθνική επιταγή διακυβέρνησης της χώρας, αν τέλος ξεκάθαρο ήταν το ερώτημα όπως στην Ιρλανδία ναι ή όχι στο Ευρωπαϊκό σύμφωνο κ.λπ. κ.λπ
Λογική παρέκβαση, ήτοι παραλογισμός είναι ότι η χώρα ευρίσκεται σχεδόν ένα χρόνο σε προεκλογική περίοδο και ακόμη ένας απλός περί τα οικονομικά μπορεί να υπολογίσει σε δισεκατομμύρια τη ζημιά απ’ άυτή την κορύφωση, μια γενικευμένης αναρχίας που κρατά εδώ και τέσσερα χρόνια.
Παρέκβαση λογικής, ότι ακούμε για παροχές, όταν ολοφάνερα η οικονομία μας δεν είναι σε κρίση, είναι σε «ελεγχόμενη» αλλά πλήρη πτώχευση και αδυναμία πληρωμών εσωτερικά δισεκατομμυρίων οφειλών .
Ευτυχώς η παρέκβαση λογικής και του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος και η συστημική κρίση μιας Ευρώπης, με πιο δυσοίωνο μέλλον από το δικό μας ,επιτρέπει την ελπίδα, ότι παρά την παράνοια της Δημοκρατίας που βιώνομε υπάρχουν λογικές φωνές στο πολιτικό μας σύστημα που μπορεί εν όψει του έσχατου κινδύνου να συμφωνήσουν στη εφαρμογή του αυτονόητου, μιας λογικής συμφωνίας που θα περισώσει τη χώρα.
‘Άλλωστε αν και με τόση μακρά πορεία παρέκβασης λογικής είναι θαυμαστό, ότι σ’ άυτή τη χώρα πέρα της κεντρικής πολιτικής σκηνής -στην περιφέρεια, στο χώρο της επιστήμης της εργασίας σε πολλά σχολεία και την εκκλησία- ένας κόσμος αθόρυβα και δημιουργικά και σήμερα αλληλέγγυα ζει υπάρχει και ενεργεί ως ζωτική δύναμη και με εφεδρείες.
Ο Αριστοτέλης αναφερόμενος στα «πολιτικά» ονομάζει παρεκβάσεις τα πολιτεύματα, όταν σ’αυτά οι ασκούντες την εξουσία τη διαχειρίζονται για δικό τους όφελος.
Ο πρώτος θεσμός διακυβέρνησης ο ελέω Θεώ Βασιλεύς σκοπό έχει τη υπηρέτηση των υπηκόων – του λαού- υπέρ του οποίου ασκεί την εξουσία του. Αν, ο Βασιλεύς αντί υπέρ του λαού, για την δική του ωφέλεια ασκεί τη δύναμή του, από βασιλεύς γίνεται Μονάρχης και κατά συνέπεια Δυνάστης του λαού, αφού ο πλούτος υπέρ των συμφέρονταν του Βασιλέως δαπανάται. Παρέκβαση του πολιτεύματος της Βασιλείας θεωρεί ο Αριστοτέλης την Μοναρχία.
Ιστορικά αυτή η κατάσταση, παρατηρεί ο Α. από τους ιστορικούς χρόνους 8ος αιώνας π. χ, μέχρι και την εποχή του 4ος αιώνας, ανατρέπεται όταν οι δυναμικότεροι και οι άριστοι πάρουν την εξουσία εν ονόματι και υπέρ των πολλών. Η ανατροπή της Μοναρχίας από τους δυναμικότερους και αξιότερους επιδιώκει την διοίκηση της πολιτείας από τους αρίστους, Αριστοκρατία .
Με την άσκηση της εξουσίας, κατά κανόνα και οι άριστοι φθείρονται και κάποτε η μόνιμη διατήρηση της εξουσίας ασκείται εις βάρος των πολλών και υπέρ των ολίγων–Ολιγαρχία
Η με κάθε μέσο εκμετάλλευση της εξουσίας από την ολιγαρχία ταυτίζεται .........
... με την τυραννία. Την τυραννία των ολίγων οργανώνεται και ανατρέπει ο λαός, ο δήμος, που με βάση τη συσσωρευμένη πείρα θέτει τις προϋποθέσεις, ενός πολιτεύματος υπέρ του λαού- Δήμου- Δημοκρατία
Από καθιερώσεώς της η Δημοκρατία στηρίζεται στην οργανωμένη συντεταγμένη μορφή του Δήμου. Στηρίζεται στη λειτουργία των θεσμών και των νόμων. Όπου ο λαός επιχειρεί βίαια την μη υπακοή στη συντεταγμένη πολιτεία και ενεργεί άναρχα, μετατρέπεται σε όχλο και αυτή η κατάσταση από δημοκρατία μετατρέπεται σε οχλοκρατία.
Περιληπτικά ο Α. ονομάζει τα μεν υπέρ του κοινού συμφέροντος συστήματα , Βασιλεία, Αριστοκρατία, Δημοκρατία, «πολιτεύματα» και τ’αντίθετα Μοναρχία. Ολιγαρχία, Οχλοκρατία παρεκβάσεις των πολιτευμάτων.
Εμείς από της Μεταπολιτεύσεως και μετά κυρίως δε από το 1981 βιώνουμε βέβαια μια «σύγχρονη» Δημοκρατία, αλλά ως παρέκβαση λογικής.
Η δημοκρατία μας απροκάλυπτα πελατειακή, κάλυπτε τις ανάγκες κατά προτεραιότητα των ισχυρών πελατών ψηφοφόρων με δανεικά. Τετραπλασίασε έτσι μόνο σε 8 χρόνια 1981-89 τον δανεισμό και στη συνέχεια παρά πάσα προσπάθεια και πορεία το 80% του χρέους έφθασε και να διπλασιασθεί τα επόμενα 20 χρόνια και σήμερα ευρίσκεται σε πορεία, αριθμητικά ανεξέλεγκτο. Μεταξύ των άλλων, που αποδόμησαν την πολιτεία και την οικονομία, ηθελημένη διαστροφή υπήρξε και η καταστροφή της παιδείας, των αξιών δηλ. της αρετής, της εργατικότητας που προϋποθέτει η αληθινή μόρφωση, ώστε μεγάλο μέρος του λαού σήμερο ν’αδυνατεί ν’ αντιληφθεί, τι μας συμβαίνει.
Είμαστε η μοναδική χώρα που οι καταλήψεις και καταστροφές σχολείων ακόμη και από δωδεκάχρονα παιδιά αντιμετωπίσθηκαν και αντιμετωπίζονται σαν αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Υποβαθμισμένες σχολές παραγωγής ανέργων, μοιράζουν πτυχία σε όλους με αποτέλεσμα κι εκείνοι – και παραδόξως είναι πολλοί- που αξίζουν ν’αχρηστεύονται αφού το κομματικό κράτος βόλεψε και «βολεύει» τους ημέτερους.
Απ’ αυτούς τους «αγώνες» καταστροφής της παιδείας ανεδείχθηκαν κατά καιρούς ήρωες και συνδικαλιστές και ο ηγέτης του μορφώματος που ονομάζεται «Σύριζα»
Αλλά μήπως ο ηγέτης της παραδοσιακής «δεξιάς» δεν είναι μια παρέκβαση πολιτικής, που πέρα κάθε λογικής ανέτρεψε την εφαρμογή ενός άλλου προγράμματος 1993 που ίσως θα φρέναρε μια πορεία εκτός οικονομικής λογικής; παρέκβαση λογικής και ότι ύστερα από 20 χρόνια η Ν. Δημοκρατία τον ανέδειξε αρχηγό!
Παρέκβαση λογικής για τον «συντηρητικό» κόσμο της Ελλάδος ήταν το Χρηματιστήριο όπου χωρίς ενημέρωση αλλά με παρότρυνση των κρατούντων αφαιρέθηκαν εκτός Ελλάδος τα «κομποδέματα» δεκαετιών»
Κατά παρέκβαση λογικής και από σύνδρομο μεγαλοϊδεατισμού διοργανώσαμε τους Ολυμπιακούς αγώνες χωρίς κανείς να μελετήσει πόσα έπρεπε να δαπανηθούν, πόσα υπερδαπανήθηκαν, πόσα εκλάπησαν και και πόσο ο τοκογλυφικός δανεισμός.
Παρέκβαση λογικής όταν ακόμη και οι μεγαλύτερες κλοπές καλούνται κακοδιαχείριση και αναρίθμητοι πλούσιοι από το πουθενά φιγουράρουν ανάμεσά μας σε μια τραγικά υπερχρεωμένη χώρα σήμερα.
Παρέκβαση λογικής ευνουχισμένης και παρακμιακής, κατ΄ όνομα δημοκρατίας, όταν τα τελευταία χρόνια αναδείχθηκαν κληρονομικώ τω τρόπω οι επίγονοι και κατά τον εκφυλισμό των Δυναστικών οίκων -ανίκανοι- Καραμανλής ο μικρός και Παπανδρέου ο ελλιπής.
Ο επίδοξος διάδοχος Σαμαράς είχε κάθε δυνατότητα να ωφελήσει τη χώρα χωρίς υπερανόητα να επιδιώκει εκλογές και αυτοδυναμία!
Εθιστήκαμε να χειροκροτούμε, όσους τα εύκολα και τα συμφέροντα μας υπόσχονται. Ακόμη και σήμερα καταγγέλλονται οι άλλοι και μας ξαναϋπόσχονται να κάνουν οι του Α' και Β'κόμματος αυτά που αρνήθηκαν σε συνεργασία να επιδιώξουν
Εν πάσει περιπτώσει οι εκλογές της 5ης Μαϊου επέβαλαν τον σχηματισμό Οικουμενικής κυβέρνησης και ο Α. Σαμαράς οφείλομε να ομολογήσουμε, ότι από την πείρα που έχει αποκτήσει ευρίσκεται στο δρόμο της σύνεσης. Το ίδιο και ο Ε. Βενιζέλος και ευφυής είναι και υπέστη τα πάνδεινα για να σώσει, ό,τι κατώρθωσε στην σκληρή γραμμή της ονομαζομένης ακόμη Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το ότι δεν σχηματίσθηκε κυβέρνηση μεγάλη ευθύνη έχει και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Προέρχεται βέβαια από το χώρο του μεγάλου αρχηγού που εκφύλισε τα πάντα, μεταξύ και των οποίων την δύναμη του ανωτάτου πολιτειακού θεσμού, αλλά αυτό δεν σημαίνει πώς ο πρόεδρος δεν έχει δύναμη και μάλιστα τέτοια που δε προσδιορίζεται από τη γνώμη του όποιου κόμματος ή του όποιου μέσου επικοινωνίας.
Παρέκβαση λογικής λοιπόν και η επανάληψη των εκλογών, να καλούμαστε εντός μηνός να ξαναψηφίσαμε. Δηλ να αλλάξομε γνώμη! Αυτό θα δικαιολογείτο αν καταγγέλλονταν κατά σειρά οι μη συνεργασθέντες στη εθνική ανάγκη για οικουμενική κυβέρνηση, αν ετίθετο με όποιο τρόπο πολιτειακό ζήτημα, από την άρνηση συμμόρφωσης στη εθνική επιταγή διακυβέρνησης της χώρας, αν τέλος ξεκάθαρο ήταν το ερώτημα όπως στην Ιρλανδία ναι ή όχι στο Ευρωπαϊκό σύμφωνο κ.λπ. κ.λπ
Λογική παρέκβαση, ήτοι παραλογισμός είναι ότι η χώρα ευρίσκεται σχεδόν ένα χρόνο σε προεκλογική περίοδο και ακόμη ένας απλός περί τα οικονομικά μπορεί να υπολογίσει σε δισεκατομμύρια τη ζημιά απ’ άυτή την κορύφωση, μια γενικευμένης αναρχίας που κρατά εδώ και τέσσερα χρόνια.
Παρέκβαση λογικής, ότι ακούμε για παροχές, όταν ολοφάνερα η οικονομία μας δεν είναι σε κρίση, είναι σε «ελεγχόμενη» αλλά πλήρη πτώχευση και αδυναμία πληρωμών εσωτερικά δισεκατομμυρίων οφειλών .
Ευτυχώς η παρέκβαση λογικής και του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος και η συστημική κρίση μιας Ευρώπης, με πιο δυσοίωνο μέλλον από το δικό μας ,επιτρέπει την ελπίδα, ότι παρά την παράνοια της Δημοκρατίας που βιώνομε υπάρχουν λογικές φωνές στο πολιτικό μας σύστημα που μπορεί εν όψει του έσχατου κινδύνου να συμφωνήσουν στη εφαρμογή του αυτονόητου, μιας λογικής συμφωνίας που θα περισώσει τη χώρα.
‘Άλλωστε αν και με τόση μακρά πορεία παρέκβασης λογικής είναι θαυμαστό, ότι σ’ άυτή τη χώρα πέρα της κεντρικής πολιτικής σκηνής -στην περιφέρεια, στο χώρο της επιστήμης της εργασίας σε πολλά σχολεία και την εκκλησία- ένας κόσμος αθόρυβα και δημιουργικά και σήμερα αλληλέγγυα ζει υπάρχει και ενεργεί ως ζωτική δύναμη και με εφεδρείες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου